หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1643

มีหลายคนในนั้นที่เป็นคนของตระกูลวั่น หนึ่งในนั้นผายมือด้วยสีหน้าผิดหวัง “คุณชายรอง คนพวกนั้นหายดีแล้วจริงๆ ครับ”

วั่นจื่อเฟิงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มตะโกนด่า “เหลวไหล!”

“เป็นไปได้ยังไง”

“นายแซ่หลินไม่มีพื้นฐานทางการแพทย์เลยด้วยซ้ำ เป็นแค่ลูกเขยแมงดาที่เกาะผู้หญิงกินไปวันๆ แล้วจะรักษาคนพวกนั้นได้ยังไง”

“ฉันไม่เชื่อ”

“ฉันไม่ยอมรับผลลัพธ์นี้!”

เฉียนหย่งอันบนเวทีตกตะลึง

นี่มันอะไรกัน!

ก่อนที่เขาจะมีเวลาโต้เถียง วั่นจื่อเฟิงก็ชิงพูดไปก่อนแล้ว

ไท่จื่อโกรธจัด จากนั้นเริ่มขมวดคิ้วแน่น “อย่างนายน่ะเหรอ มีสิทธิ์อะไรไม่ยอมรับ”

“เมื่อกี้นายบอกเองว่าการแข่งขันเมื่อกี้มีความยุติธรรม มีคนจากตระกูลวั่นเป็นผู้ตัดสิน”

“เมื่อผลออกมาแล้ว แต่นายกลับไม่ยอมรับ?”

“ให้ตายเถอะ คนจากตระกูลวั่นไร้เหตุผลแบบนี้ทุกคนเลยหรือเปล่า”

คนรอบข้างเริ่มส่งเสียงนินทา เรื่องทุกอย่างจบลงแล้ว แต่วั่นจื่อเฟิงกลับไม่ยอมรับ นี่ถือเป็นเรื่องไร้เหตุผลอย่างแท้จริง

คุณชายวั่นเริ่มเป็นกังวล ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “อารอง คนเยอะมากมายขนาดนี้ อาคิดจะทำอะไร”

“ถ้าเรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ตระกูลวั่นของเราจะเสียหน้า คนอื่นจะบอกได้ว่าเราไม่ยอมรับความพ่ายแพ้!”

“หุบปาก!” วั่นจื่อเฟิงตะคอกด้วยความโกรธ

“ฉันไม่ยอมรับเรื่องนี้เด็ดขาด!”

“เรื่องไร้สาระแบบนี้ ทำไมฉันจะต้องยอมรับมันด้วย”

“นายแซ่หลิน ฉันขอถามนายหน่อยว่านายไม่รู้เรื่องการแพทย์ด้วยซ้ำ ทำไมถึงมีความสามารถในการรักษาคนได้มากมายขนาดนี้”

“แถมยังใช้วิธีโยนเข็มเงินออกไปมั่วๆ รักษาคนแบบนั้น นายคิดว่าเราโง่หรือไง”

“ต่อให้นายจะมาจากตระกูลวั่น แต่คงจะใส่ร้ายคนอื่นไปทั่วไม่ได้ถูกไหม”

ใบหน้าของวั่นจื่อเฟิงเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาตอบโต้ไม่ได้เลยสักคำ

ทันใดนั้นเฉียนหย่งอันก็พูดขึ้น “ใครบอกว่าไม่มีหลักฐาน”

ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียวกัน วั่นจื่อเฟิงมองไปที่เฉียนหย่งอันอย่างตื่นเต้นทันที “หมอเฉียน คุณมีหลักฐานใช่ไหม”

ไท่จื่อเม้มริมฝีปาก “นายแซ่เฉียน จะไม่ยอมแพ้ใช่ไหม”

“ได้ งั้นแสดงหลักฐานให้ทุกคนเห็นสิ!”

เฉียนหย่งอันตรงไปข้างหน้าหลินมั่วด้วยท่าทีเฉยเมยและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “นายแซ่หลิน ฉันคิดไว้แต่แรกแล้วว่านายต้องเล่นตุกติกในการแข่งขันครั้งนี้อย่างแน่นอน” “แต่ฉันไม่เคยนึกฝันมาก่อนเลยว่านายจะกล้าติดสินบนคนป่วยแบบนี้!”

“ดูเหมือนว่าฉันจะประเมินนายต่ำไปจริงๆ”

“แต่ต่อให้นายจะเก่งแค่ไหนก็มิอาจสู้ลิขิตสวรรค์”

“นายคงไม่คิดว่าฉันจะทิ้งกับดักเล็กๆ ไว้ในการแข่งขันครั้งนี้ใช่ไหมล่ะ”