หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1661

หลังจากที่หลินมั่วพูดเตือน หั่วหวาก็ออกไปก่อน

เขาบาดเจ็บหนัก ในเวลาสั้นๆ นี้คงจะลงมือไม่ไหว

แต่ภารกิจของเขาในครั้งนี้คือการขัดขวางจางจิ่วต้วน

แต่จางจิ่วต้วนก็ได้รับบาดเจ็บหนักเช่นกัน ยังคงลงมือไม่ได้ ภารกิจของเขาจึงถือว่าสำเร็จแล้ว

หลังจากหั่วหวาออกไปได้ไม่นาน จู่ๆ ไท่จื่อก็ได้รับข่าว ‘แมงมุมพิษถูกคนทำร้ายจนบาดเจ็บ!’

ไท่จื่อกับหลินมั่วรีบมุ่งหน้าไปที่นั่นทันที และพบว่าแมงมุมพิษบาดเจ็บสาหัส ในเวลาสั้นๆ นี้คงไม่สามารถทำอะไรได้

ส่วนคนที่ทำร้ายแมงมุมพิษคืองูไผ่เขียวจากฉู่จง

ไท่จื่อโมโหมาก เขาตวาดลั่นว่าจะไปเอาคืนงูไผ่เขียวให้รู้แล้วรู้รอด

แมงมุมพิษขวางไท่จื่อไว้ เธอมองไปยังหลินมั่วและพูดเสียงเข้ม “หลินมั่ว ฉันจะกลับไปรักษาตัวที่เมืองไห่”

“นายจะไปกับฉันไหม”

ไท่จื่อตะลึง “แม่ ทักษะการแพทย์ของหลินมั่วดีที่สุดแล้ว ทำไมต้องกลับไปที่เมืองไห่ด้วย”

“หลินมั่วเพิ่งจะจัดการกับเรื่องวั่นชุนถังไป เขายังมีเรื่องอะไรต้องทำอีกเยอะ”

“ตอนนี้เขาไปไหนไม่ได้หรอก!”

แมงมุมพิษไม่ได้ตอบกลับไท่จื่อ แต่กลับยกยิ้มให้หลินมั่วแทน

หลินมั่วถอนหายใจออกมาและพยักหน้า “ขอบคุณมากครับ”

“แต่ผมต้องจัดการเรื่องที่นี่ให้เสร็จเรียบร้อยก่อน ตอนนี้ยังไปไหนไม่ได้”

แมงมุมพิษพยักหน้าและพูดขึ้น “ถ้าอย่างนั้นนายก็ดูแลตัวเองให้ดีแล้วกัน!”

หลังจากพูดจบ แมงมุมพิษก็พาไท่จื่อออกไปแบบไม่สนใจการคัดค้านของเขา

ไท่จื่อไม่เข้าใจความหมายของแมงมุมพิษ แต่หลินมั่วเข้าใจมันเป็นอย่างดี

ครั้งนี้ที่งูไผ่เขียวทำร้ายแมงมุมพิษเป็นแค่คำเตือนเท่านั้น

งูไผ่เขียวกำลังบอกให้แมงมุมพิษออกไปจากเมืองอวิ๋นอัน อย่าเข้าไปยุ่งเรื่องของหลินมั่ว

ถ้าแมงมุมพิษยังอยู่ที่นี่ต่อละก็ ครั้งหน้าที่งูไผ่เขียวลงมือคงจะไม่ปรานีแล้ว แม้แต่ไท่จื่อเธอก็จะฆ่าไปด้วยพร้อมกัน!

หั่วหวาออกไปเพราะบาดเจ็บ แมงมุมพิษรู้ดีว่าตัวเองปกป้องหลินมั่วไม่ได้

เธอจึงต้องพาไท่จื่อกลับไปที่เมืองไห่ อย่างน้อยเธอก็จะสามารถรักษาชีวิตของไท่จื่อไว้ได้

ที่เธอชวนหลินมั่วไปเมืองไห่ด้วย เพราะอยากจะใช้ถิ่นของตัวเองปกป้องหลินมั่ว

คุณชายวั่นหน้าแดงก่ำ เขากัดฟันและพูดเสียงเข้ม “ขอแค่คุณช่วยคุณปู่ได้ ตระกูลวั่นจะต้องให้การตอบแทนอย่างดีเลยครับ!”

หลินมั่วส่ายหน้า “เมื่อก่อนคุณก็เคยพูดแบบนี้”

“แต่ผมจะพูดเหมือนเดิม ผมไม่รักษาครับ!”

คุณชายวั่นร้อนใจขึ้นมา “ทำไมล่ะ”

“คุณ...คุณไม่ได้บอกว่าหมอต้องช่วยเหลือคนไข้หรอกหรือ”

“ตอนนี้มีคนที่กำลังต้องการความช่วยเหลือจากคุณ แต่คุณกลับจะปล่อยให้คนตายไปต่อหน้า คุณ...คุณเป็นหมอเทวดาแบบไหนกัน!”

หลินมั่วพูดด้วยเสียงเย็นชา “คุณพูดถูก เป็นหมอก็ต้องช่วยเหลือคนไข้”

“แต่คุณอย่าลืมนะว่าโลกนี้มีคนป่วยอยู่ทุกวัน”

“คนพวกนั้นต่างก็รอให้ผมไปช่วยอยู่ ทำไมผมต้องไปช่วยคุณปู่ของคุณก่อนด้วย”

คุณชายวั่นโพล่งออกไป “คุณปู่ของผมยังเป็นผู้นำตระกูลวั่นอยู่ คนไข้พวกนั้นจะมาเทียบกับเขาได้อย่างไร”

หลินมั่วมองไปที่เขาและพูดอย่างเย็นชา “ในสายตาของผมโลกนี้ทุกคนเท่าเทียมกัน!”

“เป็นผู้นำตระกูลวั่นแล้วอย่างไร ในสายตาของผม เขาไม่ได้สูงส่งไปกว่าขอทานที่อยู่บนถนนเลย!”