หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 17

มีสิทธ์อะไร?

คำๆ นี้ผุดขึ้นมาในใจของทุกคนในงาน! ทำไมหลินมั่วและครอบครัวของสวี่ปั้นซย่าถึงมีสิทธิ์ขึ้นไปที่ชั้นเก้า

“ประธานเฉิน ท่านมั่วหรือเปล่าคะ” สวี่หลิงหลิงรีบกล่าว “หลินมั่วคนนี้เป็นเพียงลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ อีกอย่างคุณปู่สวี่หย่งฉิ้งของฉันต่างหากที่เป็นประธานของสวี่ซื่อกรุ๊ป หลินมั่วกับสวี่ปั้นซย่าเป็นอะไรก็ไม่รู้ ทำไมถึงมีสิทธิ์ขึ้นไปล่ะ”

สวี่หย่งฉิ้งดูความเรียบร้อยของเสื้อผ้าพลางมองดูพวกเขา คนที่หนานป้าเทียนควรจะเชิญจริงๆ น่าจะเป็นหัวหน้าตระกูลสวี่อย่างเขาต่างหาก

ในขณะเดียวกัน หัวใจของสวี่หย่งฉิ้งก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ถ้าหากเขาถูกเชิญไปที่ชั้นเก้าจริงๆ เกียรติศักดิ์ของเขาก็จะยิ่งใหญ่ เพื่อนเก่าของเขาเหล่านั้น ก็เคยขึ้นไปที่ชั้นเก้ากันแล้ว พวกเขามักจะคุยโว้โอ้อวดเรื่องนี้อยู่ทั้งวัน

ถ้าเขาได้ขึ้นไปที่ชั้นเก้าและได้ร่วมงานเลี้ยงของหนานป้าเทียน เขาก็คุยโว้ไปได้ตลอดชีวิต

ไม่ใช่แค่นี้ บางทีตระกูลสวี่ของพวกเขา อาจจะกลายเป็นตระกูลใหญ่แห่งเมืองก่วงหยางเลยก็ได้

“ป่าเถื่อน!” เฉินเซิ่งหยวนยกมือตบสวี่หลิงหลิง

สวี่หลิงหลิงโดนตบจนสับสนไปชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นเธอก็รีบกล่าวว่า “คุณ...คุณกล้าตบฉันเหรอ”

“ตกคุณแล้วมันทำไมเหรอ หรือว่าคุณไม่พอใจ” เฉินเซิ่งหยวนถามกลับถามน้ำเสียงที่เยือกเย็น

สวี่หลิงหลิงอ้าปากค้างแต่ไม่กล้าพูดอะไร คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลสวี่แบบเธอ ทำตัวเย่อหยิ่งต่อหน้าหลินมั่วกับสวี่ปั้นซย่าได้เท่านั้นแหละ

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินเซิ่งหยวน เธอกล้าซะที่ไหน

เธอทำตัวเกเรกับคนอื่นได้ แต่ถ้าเกเรต่อหน้าเฉินเซิ่งหยวน ก็เป็นการรนหาที่ตาย

เฉินเซิ่งหยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “รีบขอโทษคุณหลินกับคุณสวี่เดี๋ยวนี้ ไม่งั้น ฉันจะตบเธอให้ฟันร่วงหมดปาก!”

“ให้...ให้ฉันขอโทษเขางั้นเหรอ” สวี่หลิงหลิงร้อนใจ เธอเป็นฝ่ายก่นด่าหลินมั่วมาโดยตลอด แต่ตอนนี้เขากลับสั่งให้เธอขอโทษหลินมั่ว แถมจะเอาชีวิตเธอด้วย

“คุณปู่คะ!” สวี่หลิงหลิงมองไปยังสวี่หย่งฉิ้ง เธอรอให้คุณปู่ออกมาช่วย

“แค่กๆ ...” สวี่หย่งฉิ้งก้าวไปข้างหน้า จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ประธานเฉิน ผมเป็นประธานของสวี่ซื่อกรุ๊ปครับ...”

“ผมไม่สนใจหรอกว่าคุณเป็นใคร!” เฉินเซิ่งหยวนตัดบทสนทนาของสวี่หย่งฉิ้งอย่างไม่เกรงใจ “ผมกำลังคุยกับเธอใช่ไหม คุณมีส่วนร่วมในการพูดคุยเหรอ หรือว่าคุณอยากโดนตบด้วย!”

สีหน้าของสวี่หย่งฉิ้งเปลี่ยนไป ถึงอย่างไรเขาก็เป็นแค่คนวัยเจ็ดสิบปี เฉินเซิ่งหยวนอ่อนกว่าเขาไม่กี่ปี แต่ถ้าเขาด่าเฉินเซิ่งหยวน เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

สุดท้ายเขาก็ไม่กล้าอารมณ์เสียใส่เฉินเซิ่งหยวน

“หลินมั่ว ยังไงก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน ทำไมจะต้องโกรธขนาดนี้ล่ะ!” สวี่หย่งฉิ้งกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แกบอกประธานเฉินสิ ว่าหลิงหลิงเป็นคนพูดตรงไปตรงมา แต่ไม่ได้มีเจตนาร้าย จึงไม่จำเป็นขอโทษ!”

“ใช่แล้ว หลิวมั่ว เรื่องเล็กนิดเดียว ทำไมต้องขอโทษด้วย แกยกโทษให้หลิงหลิง เรื่องนี้ก็จบแล้ว!” สวี่เจี้ยนกงรีบกล่าวเช่นกัน

ฟังฮุ่ยก็พยักหน้า นี่เป็นเวลาที่เหมาะแก่การคลี่คลายความสัมพันธ์กับคุณปู่มากที่สุด

แล้วศักดิ์ศรีของหลินมั่วมันสำคัญไหม

สวี่หลิงหลิงชำเลืองมองหลินมั่วอย่างเย่อหยิ่ง ได้ยินหรือยัง แม้แต่พ่อตาของนายก็ยังสั่งให้นายขอโทษฉัน!

อยากให้คุณหนูอย่างฉันขอโทษงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!

ใบหน้าของหลินมั่วเย็นชา ตอนนี้คุณเริ่มพูดคำว่าคนครอบครัวแล้วเหรอ

ตอนที่สวี่หลิงหลิงก่นด่าผม ตอนที่พวกคุณสั่งให้ภรรยาของผมไปกับผู้จัดการจ้าว เคยคิดเกี่ยวกับคนในครอบครัวของตัวเองบ้างไหมนะ

ทันใดนั้นสวี่ปั้นซย่าก็กล่าวว่า “คุณปู่คะ คุณปู่คงจะลืมไปแล้วใช่ไหม ว่าครอบครัวของพวกเราถูกคุณปู่ขับไสไล่ส่งไปตั้งนานแล้ว แล้วคำว่าคนในครอบครัวเดียวกันมันมาได้ยังไงคะ”

หัวใจของหลินมั่วอบอุ่นขึ้น ในช่วงเวลาที่สำคัญแบบนี้ สวี่ปั้นซย่ายังคงปกป้องเขา แต่ว่าการกระทำนี้เป็นการล่วงเกินตระกูลสวี่อย่างที่สุดด้วย

“ปั้นซย่า อย่าพูดส่งเดช!” สวี่เจี้ยนกงรีบกล่าว