หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1735

หลินมั่วตามคุณชายใหญ่ตระกูลหงเข้าไปในบ้านเดี่ยว

ลานบ้านครอบครองพื้นที่ขนาดใหญ่ ตรงกลางของลานบ้าน มีสาวใช้หลายคน ทุกคนต่างยืนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

คุณชายหงไม่มองหน้าพวกเธอแม้แต่นิด และพาหลินมั่วเดินผ่านพวกเธอไป

ขณะที่กำลังจะเข้าไปในห้อง ก็มีเสียงแผดด้วยความโกรธออกมาจากข้างใน “ให้พวกเธอเคี่ยวยาก็เคี่ยวไม่ได้ดี จะเอาพวกขยะอย่างพวกเธอไว้ทำไมไม่เห็นมีประโยชน์?”

“ไสหัวไป! ออกไปให้หมด!”

ตามมาด้วยเสียงทุบตี สาวใช้หลายคนเดินออกมาจากในห้องด้วยความอับอาย

หนึ่งในสาวใช้ เสื้อผ้าของเธอเปียกโชกไปด้วยซุปยา ดูแล้วน่าสงสาร

คุณชายหงเมื่อเห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้ ก็รีบหันมา ทำท่าทางบุ้ยใบ้ให้หลินมั่วเงียบๆ เป็นเครื่องหมายว่าไม่ให้เขาพูดอะไรเหลวไหล

หลินมั่วยิ้มบางๆ ท่าทีสงบนิ่ง ตามคุณชายหงเข้าไปในห้อง

ภายในห้อง ชายชราผมหงอกคนหนึ่ง กำลังนอนบนเก้าอี้เอนกายที่สะดวกสบายตัวหนึ่ง

ชายชรามีดวงตาที่เฉียบคม ดูแล้วมีบารมีและอำนาจมาก เขาก็คือคุณท่านตระกูลหง

คนที่กุมอำนาจที่แท้จริงของตระกูลหง ก็คือคุณท่านผู้นี้

เพราะคุณท่านแข็งแกร่งเกินไป ผู้นำของตระกูลหงจึงไม่มีอำนาจในการพูดสักเท่าไร!

เมื่อคุณชายหงเข้าไปในห้อง ก็รีบวิ่งเหยาะๆไปที่ข้างๆชายชราทันที เขาแตะไหล่และพูดเบาๆว่า “คุณปู่ ทำไมโมโหอีกแล้วครับ”

“หมอก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าโรคของคุณปู่ จะอารมณ์เสียไม่ได้!”

ชายชราสีหน้าหงุดหงิด “หุบปาก!”

“แกกล้ามาควบคุมฉันเรอะ”

คุณชายหงสีหน้าเก้อเขินแล้วรีบพูดว่า “ไม่กล้าครับ ไม่กล้าครับ”

ชายชราคร้านที่จะสนใจเขา เขาเหลือบมองหลินมั่ว แล้วขมวดคิ้วพลางพูดว่า “นี่ใครล่ะ”

คุณชายหงกำลังจะพูด หลินมั่วก็เปิดปากพูดเสียก่อน “คุณชายหงเชิญผมให้มารักษาคุณท่านครับ”

คุณชายหงงงงวย นี่มันแตกต่างจากสคริปต์นี่

เขารีบขยิบตาให้หลินมั่ว เป็นสัญญาณให้หลินมั่วอย่าพูดอะไรไร้สาระ

แต่หลินมั่วกลับเพิกเฉยใส่เขา และเพียงยิ้มจางๆให้ผู้เฒ่าหง