เฉินไป๋อวี่ตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วพูดเสียงเบาๆว่า “ปู่ใหญ่ ตอนนั้นตระกูลเซี่ยกระทำการคุกคาม”
“ถ้าหากตระกูลเฉินของพวกเราไม่มีคนออกมารับผิดชอบเรื่องนี้ งั้น...งั้นสิ่งที่รอตระกูลเฉินอยู่ก็คือ ความพิบัติความหายนะนะครับ...”
เฉินอู่หยวนด่าผรุสวาท “ตระกูลเฉินของฉันสืบทอดมานานหลายร้อยปี ผ่านร้อนผ่านหนาวมานับไม่ถ้วน มีเหตุการณ์อะไรบ้างที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน”
“ตระกูลเซี่ยธรรมดาๆตระกูลเดียว บอกว่าจะทำลายตระกูลเฉินของพวกเราก็ทำลายได้งั้นเหรอ”
“หึ ไม่ใช่ตระกูลเซี่ยกระทำการคุกคามหรอก แต่เป็นคนอื่นที่ดูออกว่าเฉินอู่เต๋ออ่อนแอไร้ความสามารถ”
“ที่นี่คือมณฑลซู ที่ซึ่งตระกูลเฉินของพวกเราดำเนินกิจการมาหลายร้อยปี”
“ต่อให้ตระกูลเซี่ยแข็งแกร่งแค่ไหน หากต้องการที่จะทำลายตระกูลเฉินของพวกเรา พวกมันก็ต้องจ่ายราคาด้วยเลือด!”
“ถ้าหากเฉินอู่เต๋อแข็งแกร่งกว่านี้อีกสักหน่อย หึ ตระกูลเซี่ยจะทำอะไรได้”
“กรณีที่เลวร้ายที่สุดก็กอดกันตายพร้อมกัน ฉันไม่เชื่อหรอกว่า ตระกูลเซี่ยจะยินยอมจ่ายด้วยมูลค่าสูงมากขนาดนั้นเพื่อเรื่องเล็กน้อยแค่นี้!”
หลินมั่วเหลือบมองเฉินอู่หยวน และต้องบอกว่า คุณท่านคนนี้ ช่างเป็นลูกผู้ชายที่กล้าหาญจริงๆ
จุดนี้ ห่างกันไกลลิบลับกับเฉินอู่เต๋อ คุณท่านคนปัจจุบันของตระกูลเฉิน
ไม่น่าแปลกใจเลยที่จ้าวเทียนหยวนจะจับเฉินอู่หยวนไป
ถ้าหากเฉินอู่หยวนยังคงอยู่ที่ตระกูลเฉิน งั้นเขาคงเป็นคุณท่านของตระกูลเฉินแล้ว
จากนิสัยของเฉินอู่หยวน ตระกูลจ้าวคิดจะเหยียบหัวตระกูลเฉิน นั่นคงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้!
สุดท้าย เฉินไป๋อวี่ขับรถดังกล่าวไปยังโรงงานร้างแห่งหนึ่งในเขตชานเมือง
สถานที่แห่งนี้ ไม่มีใครอยู่เลยในรัศมีรอบๆด้านสิบไมล์
สภาพแวดล้อมแย่มาก แต่อย่างน้อยก็เพียงพอให้คนหลบซ่อนตัวที่นี่ได้
หลินมั่วจัดแจงให้เฉินอู่หยวนกับพวกอยู่ที่นี่ และได้วางยาพิษอันตรายไว้ใกล้ๆ เผื่อพวกของเฉินอู่หยวนจะโดนคนตามมาฆ่า
หลังจากนั้น หลินมั่วตามเฉินไป๋อวี่ออกไป เขาต้องการไปพบกับผู้เฒ่าตระกูลหง
เฉินไป๋อวี่ได้ติดสินบนคุณชายใหญ่ตระกูลหงไว้แล้ว คุณชายใหญ่คนนี้รับปากที่จะช่วยแนะนำให้พวกเขาได้รู้จักกับคุณท่านตระกูลหง
แต่ว่า คุณชายใหญ่ตระกูลหงคนนี้กลับไม่รู้ว่า คนที่เขาจะช่วยแนะนำให้เจอกันนั้นคือหลินมั่ว ไม่ใช่เฉินไป๋อวี่
ตามความเห็นของคุณชายใหญ่ตระกูลหง เฉินไป๋อวี่นั้นหมดหนทางแล้ว ดังนั้นจึงต้องการที่จะหาคุณท่านตระกูลหงเพื่อขอร้อง ให้ช่วยเขาหาทางออก
เมื่อเห็นเฉินไป๋อวี่พาอีกคนหนึ่งมา คุณชายใหญ่ตระกูลหงก็สับสนเล็กน้อย
“คนนี้ใครล่ะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะหมอเทวดา
เซี่ยวซิงปัง ตายไปแล้วยังจะมาคุยได้อีก ตัวละครผิดนะ...
คือคนจีนมีนเป็นแบบนี้จริงๆใช่มั้ย ดูถูกคนอื่นเป็นนิจ หลงตัวเอง แล้วก็เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเป็นที่ตั้ง ยิ่งอ่านยิ่งน่ารำคาญทั้งเรื่องทั้งเรื่องไม่มีห่าไรเลยพระเอกเกินให้คนดูถูกไปทั่ว พ่อแม่นางเอกก๋หน้าเงิน นางเอกก็นอกจากรักพระเอกแล้วไม่มีอะำรเลยนอกจากสร้างปัญหา เด่วคนนั้นจ้อง คนนี้ต้อง ให้พระเอกมาคอยกำจัด วนไปวนมา อ่านแค่สี่สิบตอนก็เอียนละ ไม่รู้จริงๆนิยายจีนมันเป็นแบบนี้ทุกเรื่องจนคิดว่านี่คือนิสัยจริงๆของคนจีนไปแล้วนะนี่...
อัพวันละ 20 ตอนเหมือนเดิมก้ดีนะแอด 🥺...
รอตอนใหม่นะครับ...
ยังรออยู่นะครับ...
ไม่อัพหลายวันแล้วครับแอดดดดด...
นิยายเรื่องนี้....อ่านไปไม่กี่ตอน...พ๊อตเรื่องสร้างพระเอกเป็นหมาตัวหนึ่ง...เท่านั้น...ไม่มีศักสรี อะไรเลย...โคตรโง่....ยอมให้คนอื่นกดขี่....หรือคนเขียนเองเป็นแบบนี้ครับ...งง...
นิยายไร้สาระของแท้...
นิยายน้ำเน่า...
นิยายขยะ คนแตงก็ขยะ...