หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1733

เมื่อได้ยินที่พูด เฉินไป๋อวี่กับเฉินอู่หยวนต่างตกตะลึง

ใบหน้าของเฉินไป๋อวี่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อและอุทานว่า “พี่ชายคนโตแท้ๆของปู่ของผม?”

“พี่หลิน พี่ล้อเล่นใช่ไหม”

และเฉินอู่หยวนก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจเช่นกัน “เขาคือหลานชายของน้องชายของฉันเรอะ”

หลินมั่วพยักหน้า “ใช่ครับ”

“เฉินไป๋อวี่ เขาก็คือเฉินอู่หยวนแห่งตระกูลเฉินคนนั้นของพวกนาย!”

เฉินไป๋อวี่เบิ่งตาโต “นี่…นี่จะเป็นไปได้ยังไง”

“ปู่ของผมตายไปตั้งนานแล้ว ตั้งสิบกว่าปีก่อน”

“คุณ…คุณเป็นของปลอมหรือเปล่า”

เฉินอู่หยวนใช้มือตบหัวเขาโดยตรง “แกว่าใครของปลอม”

“บ่ตั่วบ่โส่ย!”

เฉินไป๋อวี่ดูน้อยใจหลังจากโดนตีไป แต่กลับไม่มีทางลงมือกับคนแก่ที่มือเท้าลีบ ได้แต่เพียงมองหลินมั่วอย่างอับจนปัญญา

หลินมั่ว “เขาไม่ใช่ของปลอม เขาเป็นปู่ใหญ่ของนายจริงๆ!”

เฉินไป๋อวี่ “หา?”

หลินมั่ว “ไม่ต้องแปลกใจขนาดนี้หรอก”

“ตัวตนของคนที่อยู่ข้างๆเหล่านี้ ก็ไม่ธรรมดาด้วยกันทั้งนั้น”

ต่อจากนั้น หลินมั่วได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง

เมื่อได้ยินที่หลินมั่วเล่าจบ เฉินไป๋อวี่ก็ตะลึงพรึงเพริดไปทันที

เขาจ้องเขม็งไปที่คนแก่ผมเพ้ายุ่งเหยิงรุงรังหลายคน เป็นเวลานานกว่าเขาจะได้สติกลับคืนมา

“พี่หลิน พี่…พี่พูดจริงเหรอ”

เฉินไป๋อวี่อุทาน

หลินมั่ว “ฉันจะโกหกนายทำไม”

เฉินไป๋อวี่มองไปที่เฉินอู่หยวน แล้วพูดเสียงสั่นเครือ “คุณ…คุณเป็นปู่ใหญ่ของผมจริงๆ?”

เฉินอู่หยวน “เหลวไหล!”

“ถ้าแกไม่รู้จักฉัน ก็ให้พ่อแกมาหาฉัน”

“หึ ตอนพ่อแกยังเป็นเด็ก ฉันเป็นคนสอนวิทยายุทธ์ให้มันด้วยตัวฉันเอง!”

เมื่อได้ยินที่พูด เบ้าตาของเฉินไป๋อวี่ก็แดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้า

เฉินไป๋อวี่ปิดหน้าและร้องไห้อย่างเงียบๆ

เรื่องการตายของพ่อ ถือเป็นความเจ็บปวดที่สุดในใจของเขามาตลอด!

หลินมั่วเล่าเรื่องราวที่ตระกูลเซี่ยเมืองจิงบีบบังคับให้ผู้นำตระกูลเฉินตายให้ฟัง เมื่อฟังที่หลินมั่วพูดจบ เฉินอู่หยวนก็สั่นเทิ้มไปทั้งตัวด้วยความโกรธ

“ตระกูลเซี่ยเมืองจิง พวกเขาคิดว่าตัวเองใหญ่คับฟ้าจริงๆใช่ไหม!”

เฉินอู่หยวนแผดเสียงคำราม เบ้าตาแดงก่ำ

เฉินไป๋อวี่พูดเสียงสั่นเครือ “ปู่ใหญ่ เรื่องนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของผม...”

เฉินอู่หยวนโบกมือ “แกผิดอะไรเล่า”

“ลูกผู้ชายประพฤติตนอย่างเที่ยงธรรม ยื่นมือช่วยเหลือเพื่อนของตัวเอง นี่เป็นเรื่องปกติมาก!”

“ถ้าหากแกกลัวตระกูลเซี่ยอะไรนั่น แล้วแทงหลังเพื่อนของตัวเอง ฉันถึงจะดูถูกแกจริงๆ!”

สีหน้าของเฉินไป๋อวี่อ่อนลงเล็กน้อย แล้วร้องไห้ทันที “แต่ว่า พ่อก็ตายเพราะผมนี่ครับ!”

เฉินอู่หยวนพูดด้วยความโกรธเคือง “พ่อแกตายเพราะโดนบีบบังคับ ไม่เกี่ยวอะไรกับแกทั้งนั้น”

“ต่อให้ต้องมีคนของตระกูลเฉินออกมารับผิดชอบจริงๆ ก็ต้องเป็นปู่ที่ไม่มีความรับผิดชอบคนนั้นของแก!”

“คนอื่นเหยียบย่ำบนหัวของตระกูลเฉินของพวกเรา เขาซึ่งเป็นถึงคุณท่านของตระกูลเฉิน กลับมองลูกชายของตัวเองฆ่าตัวตายต่อหน้าสาธารณชนตาปริบๆ เขามีคุณสมบัติอะไรที่จะดูแลตระกูลเฉินได้”