หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1732

หลังจากจัดการสิ่งต่างๆภายนอกอย่างเหมาะสมแล้ว หลินมั่วก็กลับไปที่ห้องลับใต้ดิน

ในเวลานี้ เฉินอู่หยวนและพวกกำลังบอกเรื่องราวทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ตั้งแต่ต้นจนจบให้กับจ้าวเทียนอิงฟัง

แม้ว่าจ้าวเทียนอิงจะนั่งอยู่บนพื้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่จากที่เขากำหมัดแน่น ก็สามารถเห็นถึงความเย็นชาในดวงตาของเขา เขานึกถึงความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องราวในอดีต

เมื่อเห็นหลินมั่วลงมา เฉินอู่หยวนรีบไปรับเขา “คุณหลิน น้องเทียนอิงจำเรื่องราวก่อนหน้านี้ได้แล้ว เขาอยากสู้ตายกับจ้าวเทียนหยวน”

“ตอนนี้ พวกเราควรทำยังไง”

หลินมั่วพยักหน้า แล้วชำเลืองมองจ้าวเทียนอิง พลางพูดว่า “เรื่องเกี่ยวกับจ้าวเทียนหยวน อย่าเพิ่งเร่งรีบช่วงเวลานี้”

“ตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดของพวกเราคือการออกไปจากตระกูลจ้าวให้พ้นก่อน จากนั้นค่อยจัดการเรื่องอื่นๆ”

“อีกสักครู่พวกคุณตามฉันมา จำเอาไว้ เป้าหมายของพวกเราคือออกไปจากตระกูลจ้าว พยายามอย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น ไม่อย่างนั้นจ้าวเทียนหยวนจะเป็นฝ่ายตั้งรับ”

ทุกคนพยักหน้า เฉินอู่หยวนมองไปที่จ้าวเทียนอิง “น้องเทียนอิง น้องต้องใส่ใจเป็นพิเศษ”

“พี่รู้ว่าในใจของน้องเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาแก้แค้น”

“จ้าวเทียนหยวนคนนี้ เจ้าเล่ห์และมีไหวพริบยิ่งนัก”

“ถ้าหากเขารู้ว่าพวกเราหนีแล้ว ไม่แน่ว่าอาจคิดหาหนทางมาจัดการกับพวกเรา”

“ดังนั้น ต่อให้น้องมีไฟสุมอยู่ในใจ ก็ต้องดับไว้ชั่วคราว อย่าให้ใครรู้เรื่องที่พวกเราหนี!”

จ้าวเทียนอิงกัดฟันกรอด สุดท้ายเขาก็คลายหมัดที่กำไว้แน่นออก

เมื่อครู่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เขาเกือบจะคลั่งอยู่ในนี้ แล้วออกไปสู้ตายกับจ้าวเทียนหยวนเสียเลย

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเฉินอู่หยวนกับพวกรั้งเขาไว้อย่างสุดชีวิต เกรงว่าเขาคงวิ่งออกไปแล้ว

เหตุผลที่หลินมั่วพูดประโยคนี้ ความจริงก็คือการพุ่งเป้าไปที่จ้าวเทียนอิง

เฉินอู่หยวนและพวกต่างพิการไปเสียแล้ว ต่อให้พวกเขาคิดอยากจะลงมือก็คงไม่สามารถทำได้แล้ว

แต่ความแข็งแกร่งของจ้าวเทียนอิงยังมีอยู่ หลังจากออกไป ถ้าเขาฆ่าคนด้วยความโกรธ ก็จะมีปัญหา

ดังนั้น หลินมั่วจึงกำชับไป เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่อาจเกิดขึ้น

เฉินอู่หยวนดูความหมายของหลินมั่วออก ดังนั้น จึงได้พูดกับจ้าวเทียนอิงเป็นพิเศษ

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หลินมั่วก็พาทุกคน ออกไปจากห้องลับใต้ดินอย่างเงียบๆ

หลินมั่วพิงอยู่บนผนัง ดูยามกลุ่มหนึ่งที่เฝ้าอยู่ด้านนอก จากนั้นพาทุกคนออกไปลานเล็กแห่งนี้

เฉินอู่หยวน “ฉันคือเฉินอู่หยวน จากตระกูลเฉินแห่งมณฑลซู !”

สีหน้าของเฉินไป๋อวี่เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที แล้วพูดอย่างโมโหว่า “คุณอย่าพูดมั่วซั่วซิ!”

“ตระกูลเฉินมณฑลซูอะไร ผมนี่หล่ะคนของตระกูลเฉินมณฑลซู!”

“คุณมาจากตระกูลเฉินอะไรอีกอ่ะ”

เฉินอู่หยวนมองไปที่เฉินไป๋อวี่ สีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที “คุณก็เป็นคนของตระกูลเฉินมณฑลซูงั้นเหรอ”

เฉินไป๋อวี่ “อะไรคือ ก็เป็น”

“ผมนี่ล่ะของแท้ตัวจริงเสียงจริง!”

“ว่าแต่ว่า คุณเป็นตระกูลเฉินคนไหน”

“ผมขอเตือนคุณนะ ถ้าอยู่ข้างนอกแล้วกล้าไปหลอกว่าเป็นคนของตระกูลเฉิน คุณก็รนหาที่ตายเด้อ...”

หลินมั่วทนดูต่อไปไม่ไหว จึงพูดว่า “นายอย่าพูดจาเหลวไหล!”

“พี่เฉินคนนี้ ก็คือพี่ชายคนโตแท้ๅของปู่ของนาย!”