หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1772

คำพูดนั้นทำให้น้ำตาของผู้นำตระกูลเจิ้งไหลทะลักออกมาอีกครั้งหนึ่ง

ตอนที่เขายังเป็นเด็ก พ่อของเขาเข้มงวดเป็นอย่างมาก เมื่อมีอะไรไม่พอใจเพียงเล็กน้อยก็จะทุบตีและดุด่าเขา

ตอนนั้นเขามักจะวิ่งไปร้องไห้ต่อหน้าอารองบ่อยๆ

และอารองก็จะสอนเขาแบบนี้ตลอด

เมื่อได้ยินคำพูดที่คุ้นเคยอีกครั้ง เขาก็รู้สึกราวกับได้กลับไปเมื่อตอนนั้นอีกครั้งหนึ่ง

เขากอดชายชราไว้แน่น พร้อมกับพูดเสียงสั่น “อารองครับ ผมจะโทรหาพ่อตอนนี้เลย”

“หลายปีมานี้เขานึกถึงอาอยู่ตลอด”

“ถ้าเขารู้ว่าอากลับมาแล้ว เขา...เขาจะต้องดีใจมากแน่ๆ ครับ!”

ชายชรายิ้มและพยักหน้า “ได้สิ อาก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะสามารถมีชีวิตรอดกลับมาเจอพวกนายได้อีก”

“หลายปีมานี้ อาคิดอยู่ตลอดว่าคงจะต้องตายอยู่ที่คุกของจ้าวเทียนหยวนแล้ว!”

สีหน้าของผู้นำตระกูลเจิ้งเปลี่ยนไปในทันที “อารองครับ อา...อาก็ถูกจ้าวเทียนหยวนขังไว้เหมือนกันหรือครับ”

ชายชราพยักหน้า “ใช่แล้ว!”

“ฉันกับเฉินอู่หยวนถูกขังไว้ข้างๆ กัน!”

เมื่อได้ยินแบบนั้น สีหน้าของผู้นำตระกูลเจิ้งก็ซีดเซียวลงทันที

เขาพยุงชายชราขึ้นนั่งบนวีลแชร์

หลังจากนั้นผู้นำตระกูลเจิ้งก็ลุกขึ้นอย่างดุดัน จากนั้นก็ตะโกนขึ้นมา “จ้าวเทียนหยวน ไอ้สารเลว!”

“กล้าขังอารองไว้งั้นหรือ ฉันกับแกคงอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้แล้ว!”

“ตระกูลเจิ้งทุกคนฟัง ต่อให้วันนี้ตระกูลเจิ้งจะต้องแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ก็ต้องสู้กับตระกูลจ้าวให้ถึงที่สุด!”

คนตระกูลเจิ้งทยอยลุกขึ้นและตะโกนขึ้นมา “สู้ให้ถึงที่สุด! สู้ให้ถึงที่สุด!”

คนตระกูลเจิ้งจ้องไปยังคนตระกูลจ้าวอย่างดุดัน

ดูจากท่าทางนั้น ทันทีที่ผู้นำตระกูลเจิ้งออกคำสั่ง พวกเขาคงจะสู้แบบเอาชีวิตเข้าแลกอย่างแน่นอน

คนตระกูลจ้าวรู้สึกสับสนขึ้นมาทันที

ถ้าเป็นเวลาปกติ พวกเขาคงจะไม่เห็นตระกูลเจิ้งอยู่ในสายตา ถึงอย่างไรความสามารถของตระกูลเจิ้งก็ห่างกับตระกูลจ้าวมาก