หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1964

เมื่อได้ฟังเซวียอู่เยี่ยอธิบาย

แม้ว่าเซี่ยซิงกั๋วจะไม่ค่อยพอใจ แต่ก็แสร้งทำเป็นสงบแล้วประสานมือเข้าหาฝ่ายตรงข้าม

“ในเมื่อท่านอาจารย์กู่โดนคนจับไป งั้นก็ต้องยุติแต่เพียงเท่านี้แล้ว”

“ส่งข่าวกลับไปตระกูลเซี่ย ให้พยายามอย่างเต็มที่จับตัวท่านอาจารย์กู่!”

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงการแสดงเท่านั้น

เขาไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว กับคำพูดของเซวียอู่เยี่ย

หกมณฑลแดนใต้ยังมีคนสามาถพาคนไปจากลูกน้องของเซียอู่เยี่ยได้ด้วยหรือ

“เซวียอู่เยี่ย พวกเราขอลาไปก่อน”

ในเมื่อได้รับการยืนยันแล้วว่าการตายของเซี่ยซิงปังไม่ใช่หลินมั่วเป็นคนลงมือ

พวกเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่รออีก

เมื่อเห็นตระกูลเซี่ยทุกคนจากไปแล้ว

อู๋เซวี๋ยนค่อยก้าวไปข้างหน้า

“ขอบคุณเซวียอู่เยี่ยที่ยื่นมือช่วยเหลือ”

เซวียอู่เยี่ยที่อยู่ตรงข้ามก็แค่โบกมือ ด้วยสีหน้าที่รู้สึกละอายใจ

“ไม่ต้องๆ พูดขึ้นมาเรื่องนี้ต้องโทษผม

ถ้าหากเปิดโปงแผนการของท่านอาจารย์เร็วกว่านี้ หลินมั่วก็คงไม่ต้องประสบกับหายนะเช่นนี้”

“และ เดิมทีหลินมั่วก็เป็นคนของหกมณฑลแดนใต้ของผม ช่วยเหลือซึ่งกันและกันก็เป็นเรื่องที่สมควร”

“ส่วนคนของตระกูลเซี่ย ต้องการที่จะระงับอาชญากรรมนี้ไว้ ก็ต้องถามดูว่าผมเซวียอู่เยี่ยคนนี้จะเห็นด้วยไหม”

คำพูดนี้พูดด้วยความขุ่นเคือง

หากเป็นคนธรรมดา จะต้องประทับใจจนน้ำตาไหลอย่างแน่นอน

แต่อู๋เซวี๋ยนไม่ได้โง่ เซียอู่เยี่ยคนนี้หน้าเนื้อใจเสือ ทำไมเขาจะไม่รู้

“พูดไปแล้ว แต่เรื่องการปิดล้อม…”

เมื่อเห็นอู๋เซวี๋ยนวางแผนที่จะขอบคุณเขา

เซวียอู่เยี่ยก็ตัดบท

“คุณกับผมไม่ต้องเกรงใจกันหรอก

เหตุผลหลักที่ผมมาวันนี้ ก็เพื่อไปเยี่ยมเยียนหลินมั่วเพื่อนตัวน้อย”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ อู๋เซวี๋ยนก็ถอนคำพูดของเขา แล้วเดินหลีกทางให้

“อู่เยี่ยเชิญด้านใน!”

เมื่อเห็นหลินมั่วอีกครั้งในเวลานี้ ก็ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเร้าใจอีกต่อไปเหมือนตอนแรก

ตรงกันข้าม กลับยิ่งรู้สึกหงุดหงิดและเหงาเสียมากกว่า

“หลินมั่ว เซวียอู่เยี่ยมาเยี่ยมคุณ”