หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1990

พระอาทิตย์ขึ้น แสงค่อยๆ สาดส่อง

เหล่าผู้เฒ่าก็รีบเข้ามาที่ห้องโถง

“จิวซาน เรียกพวกเรามารวมกันแต่เช้ามีเรื่องอะไร?”

เดิมทีเพราะรู้สึกไม่พอใจจิวซานเหิงซิ่น พอถูกเขาเรียกตัวมาตั้งแต่เช้าจึงมีสีหน้าไม่ค่อยดี

ได้แต่ยิ้มแห้งๆ

“ทุกท่าน เรื่องเสี่ยวเจี๋ยเป็นผมที่ดูแลเขาไม่ดี เรื่องนี้ผมจะเป็นคนรับผิดชอบ”

ตอนยังไม่พูดเรื่องนี้ก็ยังดีๆ อยู่ พอเขายกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด

เหล่าผู้อาวุโสก็เกิดโมโหขึ้นมาทันที

“จิวซาน เสี่ยวเจี๋ยพิการไปแล้ว ไม่ต่างอะไรกับการทำลายการแพทย์ของประเทศ เจ้ามีโทษผิดมหันต์”

“เจ้าทำลายอนาคตของวงการการแพทย์”

“เจ้าคือคนผิด”

..........

เพราะโดนท่าไม่รู้จบทำเอาจิวซานเหิงซิ่นปวดหัว

แม้ว่าลูกศิษย์ของเขาจะอธิบายไปแล้ว แต่ก็ไม่อาจช่วยให้เขาหลบหนีจากความผิดนี้ได้

เมื่อนึกถึงลูกศิษย์ เขาก็ยิ่งโมโห

หากรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก ไม่สู้วางยามันไปตั้งแต่ระหว่างทางแล้วโยนความผิดให้หลินมั่ว

ปล่อยให้ตายไปอย่างไร้หลักฐาน แค่นี้เขาก็รอดตัวแล้ว

แต่ตอนนี้กลับมีภาระอันหนักอึ้ง

ระหว่างที่พูดฉอดๆ ไม่หยุด ผู้อาวุโสผมเงินก็ขมวดคิ้ว

“พอได้แล้ว ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว รอกลับประเทศค่อยลงโทษจิวซานก็ยังไม่สาย”

“ตอนนี้ฟังก่อนว่าเขาจะพูดอะไร”

เมื่อเขาพูดจบ ทุกคนก็ค่อยๆ เงียบลง

และสายตาทั้งหมดก็จับจ้องไปที่จิวซานเหิงซิ่น

เขากระแอมหนึ่งทีก่อนจะปรับอารมณ์แสดงสีหน้าเศร้าโศก

“เกิดเรื่องเช่นนี้กับศิษย์รัก ในฐานะอาจารย์ก็ย่อมเสียใจมาก”

ในขณะเดียวกันเขาก็แสร้งยกมือขึ้นมาทุบอกตัวเอง พลางทำน้ำตาคลอ

“ในฐานะที่เป็นอาจารย์ ผมทำใจไม่ได้จริงๆ”

“ผมจะให้หลินมั่วชดใช้ด้วยชีวิต”

พูดจบ ไอสังหารก็แผ่ออกมารอบตัวเขา

ทั้งหมดไม่ได้เป็นเพราะหลินมั่วไปเสียทีเดียว แต่เป็นเพราะลูกศิษย์ของเขาด้วยส่วนหนึ่ง