หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1992

เสียงหวอรถพยาบาลแล่นผ่านตัวไปมา

เสี่ยวอันใบหน้าซีดเซียว เหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ลากตัวเองไปที่แผนกผู้ป่วยใน

เขายังไม่ทันเข้าไปในห้องผู้ป่วย ก็มีเสียงทะเลาะกันดังมาจากข้างใน

“ไม่กินๆ เอาออกไป”

ชีวิตฉันเหลือเวลาไม่มากแล้ว กินไปจะมีประโยชน์อะไร

แทนที่จะต้องทรมานจากโรคมะเร็งทุกวัน สู้หลุดพ้นเร็วหน่อยไม่ได้"

“พ่อ กินข้าวหน่อยเถอะ พ่อทำอย่างนี้ พวกเราลูกๆ เสียใจนะ”

“ถ้าพวกแกสงสารฉันจริงๆ ก็ปล่อยให้ฉันตายเร็วๆ เถอะ”

...

เสี่ยวอันยืนอยู่นอกประตูสักพักแล้วหายใจเข้าลึกๆ

เขาค่อยๆ เปิดประตู

“พ่อครับ ผมมาแล้ว!”

หลังจากวางผลไม้ลงบนโต๊ะแล้ว เขาก็เดินมาที่ข้างเตียงของชายชรา

“เสี่ยวอัน ดูพวกพี่ชายพี่สาวแกสิ”

“พ่อเจ็บเหลือเกิน แกเด็กที่สุดและรู้เรื่องที่สุด ช่วยพ่อให้พ้นทุกข์เถอะ"

เมื่อเห็นใบหน้าของบิดาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เขาก็หลั่งน้ำตาสงสารออกมา

ขณะเดียวกันก็เอื้อมมือไปหยิบของในกระเป๋าคาดอก

ระหว่างทางมาเยี่ยมพ่อ เขาผ่านร้านขายยาแห่งหนึ่ง

หน้าร้านโปรโมทยาตัวใหม่อย่างยิ่งใหญ่

เมื่อรู้ว่านี่คือยาวิเศษที่รักษาโรคระยะสุดท้าย

ถึงแม้จะไม่รู้ว่ายาได้ผลจริงหรือไม่ แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าเจ็บปวดของพ่อที่ต้องทนทุกข์ทรมานจากโรคมะเร็งกระเพาะอาหาร

เขาจึงกัดฟันควักเงินหนึ่งหมื่นห้าพันซื้อมาหนึ่งเม็ด

“พ่อครับ นี่คือยาต้านมะเร็งที่เพิ่งวางขาย!

พ่อลองกินดูนะครับ!"

“น้องชาย ให้พ่อกินยาสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้ได้ยังไง

ถ้ามันเป็นพิษจะทำยังไง พ่อของพวกเราร่างกายอ่อนแออยู่แล้วด้วย"

เมื่อเห็นน้องชาหยิบยาที่ไม่รู้จักที่มาที่ไปออกมา พี่สะใภ้ก็รีบห้าม

เพียงแต่เขาไม่พูดก็ไม่เป็นไร แต่เมื่อพูดถึงพิษ

ดวงตาของชายชราที่นั่งอยู่บนเตียงก็สว่างขึ้น

ชายชราจ้องมองขวดยาในมือของเสี่ยวอัน เขาฉวยมันมาขณะที่เสี่ยวอันเผลอ