หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2005

ใต้แสงจันทร์ มีรถบรรทุกคันใหญ่ขับเข้าจุดพักรถ

“คนสวย เติมน้ำมันเต็มถัง”

พอพูดจบ พนักงานปั๊มน้ำมันรีบดึงท่อน้ำมันมาเติมให้รถบรรทุก

“เร็วหน่อย เร็วหน่อย หิวจะตายแล้ว ! ”

ไท่จื่อกระโดดลงจากที่นั่งคนขับ และพูดด้วยความรีบร้อน

ด้านหลังเขา คืออู๋เสวียนและหลินมั่ว

นี่คืออีกแผนการที่เซวียอู่เยี่ยจัดแจง กลยุทธ์สร้างความสับสน และใช้สถานที่อันตรายเพื่อบรรลุเป้าหมาย

ใช้ตัวหลอกเป็นรถที่ส่งตัวหวังเพ๋ยเต๋อ ดึงดูดความสนใจของทุกคน

ส่วนทางฝั่งหลินมั่ว ปลอมตัวเป็นคนขับรถบรรทุกสินค้า

ถึงแม้ว่าจะออกเดินทางช้ากว่าขบวนรถไปครึ่งวัน แต่ตอนนี้เดินทางมาได้ครึ่งทางแล้ว

เพราะรีบเดินทาง ทั้งสามคนหาร้านสะดวกซื้อ และจัดการกับมื้อนี้อย่างง่ายๆ

เพียงแต่ยังไม่ทันได้นั่ง

ทางฝั่งไท่จื่อก็ได้รับข้อความ

“เป็นอย่างที่คิด ทางฝั่งหวังเพ๋ยเต๋อถูกลอบสังหาร

ถึงแม้ว่าอู่เยี่ยเตรียมนักฆ่ามือดีกว่าสี่สิบคน

แต่ทางฝั่งนั้นมีสามร้อยกว่าคน ถูกฆ่าตายเรียบ”

ได้ยินถึงตรงนี้ หลินมั่วนับถือแผนการของอู่เยี่ย

ขบวนรถนั้น ออกเดินทางภายใต้ธงของราชาตอนใต้ บวกกับขบวนรถเอสยูวีคุ้มกันสิบคัน

อีกฝ่ายยังคงเลือกที่จะลงมือ

สามารถจินตนาการได้ว่า เพื่อให้ได้สูตรยาฟื้นฟูในมือเขา คนกลุ่มนี้บ้าคลั่งไปแล้ว

“สืบเบาะแสของคนกลุ่มนี้ได้ไหม”

ต่อหน้าคำถามของหลินมั่ว ไท่จื่อส่ายหน้า

“ไม่ได้ หนึ่งคือคนกลุ่มนี้ อีกฝั่งแอบฝึกฝนอย่างลับๆ

บวกกับคนเดียวที่รู้เรื่อง ถูกลูกน้องของอู่เยี่ยฆ่าตายแล้ว

สืบหาข้อมูลที่มีประโยชน์อะไรไม่ได้เลย”

พอคิดแล้วก็ใช่ เรื่องแบบนี้ หากสำเร็จ คือกำไรมหาศาล แตกหักกับราชาตอนใต้ก็ไม่เป็นไร

แต่การฆ่าล้างครั้งนี้ล้มเหลว ไม่ว่าใครก็ไม่อยากทิ้งร่องรอย เพื่อเป็นประโยชน์ต่อฝ่ายตรงข้ามอย่างเสียเปล่า

“หาอะไรกินก่อนเถอะ ถือโอกาสตอนนี้ข้อมูลทางฝั่งนั้นยังไม่รั่วไหล

เราต้องรีบเดินทาง ขอเพียงเข้าสู่เขตเมืองจิง เราถึงจะปลอดภัย”

“นี่ๆๆ อย่าเพิ่งไปสิ ฉันมีเรื่องต้องคุยกับคุณนะ”

เห็นหลินมั่วลุกตัวจะเดินออกไป จู๋เยี่ยชิงก็วางอาหารที่อยู่ในมือ

จากนั้นก็เดินตาม

สตาร์จรถ ทั้งสามคนมองหน้ากัน

มองผ่านกระจกหลัง อู๋เสวียนมองจู๋เยี่ยชิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างง่ายด้วยท่าทางที่ในมือยังถือดาบยาว

จากนั้นใช้สายตาแปลกประหลาดมองหลินมั่ว

แต่ไท่จื่อใจกล้ากว่าหน่อย ดึงหลินมั่วมาสอบถาม

“พี่ใหญ่ ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ข้างนอกอีกหรือเปล่า...”

ไท่จื่อยังไม่ทันพูดจบก็หยุด

เพราะเวลานี้ดาบของจู๋เยี่ยชิงจ่ออยู่ที่คอของเขาแล้ว

รีบยอมแพ้

“คนสวย ฉันล้อเล่น มีอะไรพูดกันดีๆ แฮร่ๆ ”

เมื่อดาบเล่มนั้นเลื่อนออกไป ไท่จื่อถึงสามารถแอบถอนหายใจด้วยความโล่งใจ

“หญิงอำมหิต ! ”