หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2087

หลังจากที่แนะนำตัวกันเสร็จ พวกเขาก็พากันมานั่ง

ระหว่างที่กำลังเลือกที่นั่งอยู่ มีคนหลายคนจงใจที่จะนั่งให้ห่างจากไป๋เมี่ยนหลัง

ช่วยไม่ได้ ชื่อเสียงของเขากระฉ่อนไปทั่วซะขนาดนั้น

คนคนนี้ใช้ยาพิษจนอยู่ในจุดที่เชี่ยวชาญเป็นอย่างมาก

และนิสัยของเขาก็ยังสะเพร่า มักทำอะไรที่มันสุดโต่ง

ว่ากันว่ายาพิษที่ไป๋เมี่ยนหลังหลอมออกมา แม้แต่ตัวของเขาเองก็ยังไม่สามารถแก้พิษของมันได้

ถ้าเขาโดนยาพิษเข้า ตัวเขาเองคงไม่รู้ว่าตัวเองตายยังไง

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เล่าต่อๆ กันมาหรือเป็นเรื่องจริง

ไป๋เมี่ยนหลังก็ไม่ได้รู้สึกรู้สากับท่าทีของคนพวกนี้เลยแม้แต่น้อย

กลับกัน เขาชอบที่ได้เห็นว่าคนอื่นกำลังหวาดกลัวตัวเองอยู่

หลังจากที่เงียบไปหลายนาที เซี่ยเชียนซานก็เป็นคนเปิดประเด็นพูดขึ้นมา

“ทุกคนก็รู้ชื่อเสียงเรียงนามของหลินมั่วเป็นอย่างดี

ครอบครัวของผมต้องตายอย่างน่าอนาถใจแค่ไหน ผมยังจำภาพนั้นไม่ลืม

ถ้าไม่ใช่เพราะหลินมั่ว ครอบครัวของผมคงไม่ต้องเจอเรื่องแบบนี้”

ถ้ามันไม่ถูกกำจัด ผมคงไม่มีความสุขไปทั้งชีวิต

ทุกท่านก็คงจะมีความแค้นต่อหลินมั่วด้วยเช่นกัน

เพราะฉะนั้นผมจึงพาคุณไป๋มาที่นี่ หวังว่าทุกท่านจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี”

เมื่อพูดจบ ทุกคนก็รู้เป้าหมายในการมาครั้งนี้ของเซี่ยเชียนซานทันที

คนของญี่ปุ่น ไม่ว่าจะเพื่อแก้แค้นหรือเพื่อรักษาหน้าตาของประเทศ

ยังไงพวกเขาก็จะกำจัดหลินมั่วอยู่แล้ว

แต่ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่บ้านเกิดของหลินมั่วจึงไม่สามารถทำอะไรได้มาก

แต่ในวันนี้เซี่ยเชียนซานจะออกหน้ากำจัดหลินมั่วให้ ทำไมพวกเขาจะไม่รู้สึกดีใจล่ะ

ในขณะที่ทุกคนกำลังดีใจอยู่นั้น

ไซตามะ ตัวแทนประเทศที่อาวุโสที่สุดของญี่ปุ่นพูดเตือนขึ้น

“ตอนนี้ชื่อเสียงของหลินมั่วได้โด่งดังเป็นอย่างมาก แถมมันยังเป็นตัวแทนในการแข่งขันอีกด้วย ถ้าเกิดเรื่องขึ้น ทางเมืองจิงจะต้องตรวจสอบอย่างถึงที่สุดเป็นแน่”

“และที่สำคัญ ไม่กี่วันก่อนมีข่าวมาว่าท่านผู้เฒ่าตระกูลไป๋ไปต้อนรับหลินมั่วด้วยตัวเอง

ถ้าคิดจะทำอะไรหลินมั่วแล้วล่ะก็ พวกเราต้องคิดถึงของตระกูลไป๋ด้วย”

ระหว่างที่เขากำลังพูดอยู่นั้น

คนที่นั่งเงียบมาตลอดอย่างไป๋เมี่ยนหลังก็มีสีหน้าโกรธแค้นขึ้นมาทันที

เขาบีบแก้วชาในมือจนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

เมื่อสังเกตุเห็นถึงความผิดปกติ

เซี่ยเชียนซานจึงถามเขาด้วยความเป็นห่วง

“คุณไป๋เป็นอะไรครับ”

ไป๋เมี่ยนหลังเมื่อเห็นว่าสายตาของคนอื่นๆ กำลังมองมาที่ตน

เขาจึงรู้สึกได้ว่าตัวเองสูญเสียการควบคุมไปแล้วจริงๆ เขาส่ายหน้าเป็นการปฎิเสธ