หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2088

คนที่เรียนแพทย์ไม่มีใครไม่รู้จักดอกเงินวิสุทธ์หรอก

มันคือตัวยาชนิดหนึ่ง

เพราะฤทธิ์ยาค่อนข้างอ่อน ทำให้เข้ากับตัวยาตัวอื่นๆ ได้ แทบจะไม่มียาตัวไหนที่เป็นขั้วลบต่อมัน

อีกอย่างดอกไม้ชนิดนี้ก็เป็นตัวยาสำคัญของยาชนิดต่างๆ มากมาย

เพราะไม่นานมานี้ แพทย์นักวิจัยหลายคนค้นพบว่าดอกไม้ชนิดนี้เหมาะกับการนำมาทำยาเป็นอย่างมาก

แต่มันก็มีข้อเสียข้อใหญ่อยู่เช่นกัน นั้นก็คือทำให้ผู้ใช้เสพติดได้ง่าย

และเพราะเหตุผลนี้ ทางการจึงประกาศให้เผาทำลายดอกไม้ชนิดนี้ให้หมด

และประกาศให้ดอกไม้ชนิดนี้เป็นดอกไม้ต้องห้าม

จากนั้นก็ไม่มีใครเห็นดอกไม้ชนิดนั้นอีกเลย

ทุกคนในตอนนี้ไม่คิดเลยว่าจะได้มีโอกาศเห็นมันอีกครั้ง

แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้พวกเขาไม่เข้าใจนั่นก็คือ

ไป๋เมี่ยนหลังเอาดอกไม้นี้ออกมาในเวลานี้ มันจะมีประโยชน์อะไร

คนอื่นๆ ต่างมองเขาด้วยแววตาตกใจและสงสัยในเวลาเดียวกัน

ไป๋เมี่ยนหลังอธิบาย

“ทุกท่านคงรู้จักดอกไม้ชนิดนี้ดี และรู้ว่ามันมีฤทธิ์เป็นยาและสามารถนำมาผสมกับยาตัวอื่นๆ ได้ง่าย คนไข้ไม่มีทางรู้ว่ามีมันอยู่ในตัวยาที่พวกเขากินเข้าไป ดอกไม้ชนิดนี้จะช่วยเราในเรื่องของการผลิตยา ถึงแม้เราจะเป็นร้านยาเปิดใหม่ แต่ไม่นานชื่อเสียงจะโด่งดังไม่แพ้หุยชุนถัง

ถึงตอนนั้นแผนการที่หลินมั่วคิดจะใช้ฝีมือทางการแพทย์ของเขาทำให้ตัวเองมีชื่อเสียงก็จะพังลง

อีกอย่างขอแค่หลินมั่วกล้าเดินออกจาหเมืองจิงแม้เพียงก้าวเดียว ผมจะทำให้เขาได้ลิ้มรสของพิษงูชุม”

พูดจบเขาก็หยิบขวดแก้วเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ไป๋เมี่ยนหลังก็มีความแค้นต่อหลินมั่วมากขนาดนี้

แต่ตอนนี้พวกเขาทุกคนไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก

เพราะเมื่อเห็นขวดเล็กๆ ที่เขาหยิบออกมา...

ตัวแทนประเทศญี่ปุ่นหลายคนตกใจจนนั่งตัวเกร็ง และถอยหลังไป

พิษงูชุมคือยาพิษที่ไม่มียาตัวไหนแก้ได้

อย่าว่าแต่ใช้มันเลย เพียงแค่ดมก็เป็นพิษได้เช่นกัน และหากไม่ได้รับการรักษาที่ทันเวลาอาจจะถึงแก่ชีวิตได้

คนอื่นๆ ต่างเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าเปิดปากพูด

หรือถ้าจะพูด ก็ต้องเรียบเรียงคำพูดกันดีๆ

หยิบยาพิษร้ายแรงออกมาแบบนี้

ไม่รู้หรือไงว่าคนแก่ๆ แบบพวกฉันจะตกใจกัน