หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2095

อย่างไรก็ตามพอพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา รอยยิ้มที่เคยสดใสร่าเริงของไป๋รั่วหรงก็มืดมนลงทันที

“ค่ะ รักษาหายดีแล้ว...”

หลังจากฟังไป๋รั่วหรงเล่าคร่าว ๆ จี้เชียนจวินเองก็พอจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดคร่าว ๆ บ้างแล้ว ในฐานะที่เป็นแก้วตาดวงใจของตระกูลไป๋ โรคทางเดินหายใจของไป๋รั่วหรงเป็นสิ่งที่ผู้อาวุโสทั้งหลายเป็นกังวลใจ

ตอนนี้ได้มาเห็นหลานสาวของตัวเองหายเป็นปกติแล้ว จี้เชียนจวินเองก็รู้สึกมีความสุขจากใจจริง

“เยี่ยมไปเลย เยี่ยมมาก คนหนุ่มสาวเก่งนำหน้าคนรุ่นก่อนจริง ๆ เลย ฉันต้องหาเวลาไปขอบคุณหมอเทวดาหลินมั่วคนนี้ถึงที่สักหน่อยแล้ว”

เพียงแค่จี้เชียนจวินพูดถึงหลินมั่วขึ้นมาสีหน้าของไป๋รั่วหรงมักจะปรากฏความเศร้าจาง ๆ อยู่เสมอ ถึงแม้ว่าจะอายุมากกว่าไป๋รั่วหรงแค่หกหรือเจ็ดปีเท่านั้นแต่ในฐานะที่เป็นคนที่ผ่านอะไรมาก่อน เขามองปราดเดียวก็รู้ว่าอาจมีความไม่ชอบพากลบางอย่างซ่อนอยู่

เพียงแต่อุปนิสัยของหลานสาวคนนี้เป็นยังไงตัวเขารู้ดีอยู่ แม้ว่าจะเป็นคนขี้อายไม่ค่อยพูด แต่ก็มีความดื้อรั้นอยู่เหมือนกัน

ถ้าหากเธอไม่อยากพูด บังคับถามไปก็ถามไม่ได้ความอยู่ดี เมื่อคิดเช่นนี้เชียนจวินก็มีแผนการในใจบางอย่างขึ้นมา

“เอาล่ะ หรงหรงลุงต้องขอตัวไปก่อนแล้ว”

เมื่อเห็นลุงเพิ่งจะมาถึงยังไม่ทันได้พูดคุยกันกี่คำก็จะไปแล้ว ไป๋รั่วหรงจึงอยากรั้งตัวเขาเอาไว้

“อ่า จะรีบไปขนาดนี้เลยเหรอคะ ลุงเล็กคุณอุตส่าห์มาที่เมืองจิงทั้งทีให้หนูเลี้ยงข้าวเถอะ ไม่เช่นนั้นพวกคุณปู่จะพูดว่าหนูไม่รู้จักมารยาทอีกแน่”

จี้เชียนจวินเองก็ยิ้มขำ ๆ ออกมาเช่นกัน

“ครั้งนี้ที่มาเมืองจิงยังมีเรื่องอีกมากมายให้ไปจัดการแหนะ รอให้มีเวลาว่างก่อนเถอะ ลุงจะมาหาหลานเมื่อถึงเวลานั่นลุงจะให้หลานเลี้ยงข้าว หลานดูลุงสิ มาเยี่ยมหลานทั้งทีไม่ได้เอาของขวัญติดไม้ติดมือมาด้วย คงดูออกนะว่าลุงรีบร้อนมากแค่ไหน”

พูดจบก็แบบมือที่ว่างเปล่าขึ้นมาไป๋รั่วหรงที่ยืนอยู่ตรงข้ามเห็นดังนี้ก็ไม่ได้รั้งตัวเอาไว้อีก

ส่วนจี้เชียนจวินเองก็รีบจากไปทันทีหลังจากกล่าวลา เขามาเมืองจิงครั้งนี้เพราะมีเรื่องสำคัญหลายเรื่องที่ต้องไปจัดการจริง ๆ