หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2126

เพราะตลาดสเปรย์อวิ๋นช่วงร้อนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ย่อมเกี่ยวข้องกับกลุ่มผลประโยชน์มากตามไปเป็นเงา

ซ่งจื่อหลานได้ฟังคุณนายเซวีย ก็เริ่มครุ่นคิดความหมาย

แม้ว่าสถานะทั้งสองจะต่างกันมาก

แต่สเปรย์อวิ๋นช่วงเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ไม่ใช่แค่เขาคนเดียว

หลินมั่วเป็นคนมอบสูตรลับให้ แม้จะไม่มีการตกลงแบ่งผลกำไรก็ตาม

หลินมั่วอาจจะไม่พูดถึง แต่เธอต้องแบ่งให้เขาแน่นอน

หลังจากเงียบไปนาน คุณนายเซวียก็พูดต่อ

“ถ้าเธอตัดสินใจไม่ได้เดี๋ยวนี้ บางทีลองปรึกษาเรื่องนี้กับหลินมั่วก็ได้”

เมื่อเอ่ยถึงหลินมั่ว ซ่งจื่อหลานก็ใจเต้นตึกตัก

ตอนแรกที่หลินมั่วให้สูตรลับของสเปรย์อวิ๋นช่วง เพราะไม่อยากเปิดเผยตัวเอง

ตอนนี้ฟังจากน้ำเสียงของคุณนายเซวียก็ชัดเจนแล้วว่าเธอรู้ความลับ

“ไม่ทราบคุณนายเซวียรู้เรื่องนี้มาจากไหนคะ”

เรื่องนี้เธอคุยส่วนตัวกับหลินมั่ว เป็นไปไม่ได้ที่คนนอกจะล่วงรู้

คุณนายเซวียใบหน้าเปื้อนยิ้ม พูดช้าๆ

“ไม่ใช่ว่าเราดูถูกอวิ๋นช่วงกรุ๊ปของเธอ

แต่ยาในสเปรย์อวิ๋นช่วงนี้ อาศัยความสามารถของพวกเธอยังวิจัยออกมาไม่ได้

ในเมืองจิงมีคนที่สามารถพัฒนายานี้ และให้อำนาจเธอรับผิดชอบทั้งหมด

จะเป็นใครได้อีกนอกจากหลินมั่ว"

ซ่งจื่อหลานฟังแล้วก็เข้าใจทันที

ที่แท้ปัญหาอยู่ตรงนี้

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เธอโชคดีที่ไม่ปิดเป็นความลับอีกต่อไป

“ไม่ทราบว่าคุณนายเซวียวางแผนที่จะซื้อหุ้นราคาเท่าไหร่”

เมื่อพิจารณาจากความนิยมของตลาดตอนนี้และสถานการณ์สั่งซื้อ

ไม่ถึงหนึ่งเดือนสเปรย์อวิ๋นช่วงก็กอบโกยกำไรเกือบหนึ่งหมื่นล้านแล้ว

สินค้ายังอยู่ในช่วงเริ่มต้น เมื่อตลาดพัฒนาและส่งออกอย่างเต็มที่

กำไรหลักแสนล้านไม่ใช่ปัญหาเลย

“พวกเธอไม่ขาดแคลนเงินทอง

เราจึงให้ได้แต่การคุ้มครอง

ไม่ทราบว่าคุณซ่งพอใจไหม"

พอพูดจบ คุณนายเซวียก็ไม่พูดต่อ หยิบกาแฟบนโต๊ะขึ้นมาช้าๆ

ในทางกลับกัน ซ่งจื่อหลานก็ไม่ลังเล ยืนขึ้นแล้วยื่นมือขวาออกไป

ตอนนี้ยิ่งหนาแน่น

แต่สิ่งที่ตามมาคือสถานการณ์ในเมืองจิงมีทั้งคนดีคนเลวปะปน

รถจอดสนิท

ชายชราใบหน้าเหี่ยวย่นก้าวออกมาช้าๆ

รอกระทั่งรถขับออกไป เขาค่อยใช้ไม้ค้ำยันเดินโขยกเขยกไปข้างหน้า

แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ชายหนุ่มคนหนึ่งก็กระวีกระวาดเข้ามาหา

“ท่านผู้เฒ่า ให้ผมช่วยประคองไหม”

ชายหนุ่มพูดพลางพยุงชายชรา

“ขอบใจ ขอบใจ เด็กหนุ่มทุกวันนี้มีน้ำใจมาก”

ชายชราพูดแล้วยังตบหลังมือของอีกฝ่าย

ด้วยความช่วยเหลือของชายหนุ่ม ทั้งสองเดินช้าๆ เข้าไปในตรอกร้าง

บัดนี้ ชายชราดูเหมือนจะสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“หนุ่มน้อย นายจะพาคนแก่ไปไหน”

“เอาล่ะ ท่านอาจารย์กู่ ไม่ต้องเสแสร้งแล้ว”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ชายชราพลันหน้าเปลี่ยนสี