หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2163

ตรงหน้าคือสุดยอดวัตถุดิบชั้นนำ

แน่นอนล่ะที่ทุกคนจะไม่เกรงใจ ต่างคนต่างก็ก้าวไปข้างหน้า

แม้จะบอกว่าแช่แข็งมาหนึ่งอาทิตย์บวกลบ

แต่รสชาติและความอร่อยของมันยังคงเหนือกว่าปลาสเตอร์เจี้ยนหิมะสีเงินตัวอื่นที่คล้ายคลึงกันในตลาด

ช่วงนี้ เพื่อป้องกันไม่ให้ทุกคนไม่พอกินแล้วไม่พอใจ

หนานกงจิงเลวี่ย จึงให้ลูกน้องเอาปลาสเตอร์เจี้ยนหิมะสีเงินตัวใหญ่ใกล้เคียงกันมาอีกตัว

ด้วยท่าทางที่องอาจ ทำให้ทุกคนอิจฉา

ในขณะเดียวกัน ความคิดของทุกคนก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

ปลาสเตอร์เจี้ยนหิมะสีเงินที่อยู่เหนือการรับรู้ของคนทั่วไป ได้ยืนยันคำพูดของหนานกงจิงเลวี่ย

บวกกับเหมืองทองคำที่อุดมสมบูรณ์นั่น

ชั่วเวลานั้น จิตใจที่สงบของคนส่วนใหญ่ จู่ๆก็เริ่มเต้นอย่างรุนแรง

“คุณหนานกง ทำไมไม่คุยเรื่องเกาะลอยฟ้ากับมหาสมุทรหานหลิงอย่างละเอียดกับพวกเราล่ะ”

“คุณหนานกง ต้องการให้พวกเราร่วมมือกับคุณยังไง”

“พูดถึงเทคโนโลยีการนำทาง ประเทศเทวาของพวกเราอยู่นำหน้า คุณหนานกงพวกเรายินดีร่วมมือกับคุณ”

เมื่อเผชิญกับสิ่งล่อใจมหาศาล

ทุกคนที่ดูถูกหนานกงจิงเลวี่ยในตอนแรก จู่ๆก็กลายเป็นคนสุภาพมาก

ผู้เฒ่าแห่งเทียนหม่านกงที่ขัดแย้งกับเขา พริบตาเดียวก็เปลี่ยนท่าทีเช่นกัน

“คนทรยศ พูดจาหยาบคาย ยังไม่รีบพูดขอโทษคุณหนานกงของพวกเรา”

สำหรับลูกศิษย์ที่ได้รับบาดเจ็บคนนั้น อยู่ท่ามกลางสายตาที่โกรธเกรี้ยวของทุกคน

ก็ยังต้องลากสังขารที่ได้รับบาดเจ็บ เดินมาข้างหน้า แล้วโค้งคำนับขอโทษ

“ผู้อาวุโสหนานกง เมื่อครู่ผู้น้อยพูดจาหยาบคาย หวังว่าผู้อาวุโสจะให้อภัย”

“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร คำพูดของเด็กๆ ฉันหนานกงจิงเลวี่ยไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น”

รอจนเขาพูดจบ

ทุกคนก็ฟังแล้วรู้สึกดี

“มิเสียแรงที่เป็นถึงราชันย์แห่งทะเลตะวันออก ความกล้าหาญนี้คนทั่วไปจะเทียบได้อย่างไร”

“จิตใจแบบนี้ เป็นแบบอย่างสำหรับนักเรียนศิลปะการต่อสู้ พวกนายต้องเรียนรู้จากผู้อาวุโสหนานกง เข้าใจไหม”

นี่คือผลประโยชน์ที่นำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลง

เมื่อมองดูใบหน้าที่น่าเกลียดของทุกคน หนานกงจิงเลวี่ยยังคงรักษาความสุภาพบนใบหน้า

ทว่าในใจกลับดูถูกเหยียดหยาม

ปลาใหญ่ต้องการเหยื่อ ตอนนี้หย่อนเหยื่อชิ้นใหญ่ขนาดนี้ลงไป ปลาใหญ่ก็น่าจะงับเบ็ดแล้ว

มองไปไกลๆ สถานที่แห่งนี้ก็ดูเหมือนเป็นเกาะเล็กๆ

อย่างไรก็ตามเซวียอู่เยี่ยกับหลินมั่วก็มาสายไปก้าวหนึ่ง งานเลี้ยงได้สิ้นสุดไปแล้ว

เมื่อทั้งคู่ก้าวขึ้นไปบนเรือลำใหญ่

ชายคนหนึ่งที่มีนกอินทรีอยู่ที่ไหล่ ได้เดินมาหา

“ผีเฒ่าเซวีย พวกเราก็นับว่าไม่ได้เจอกันสักพักแล้ว”

“พี่หนานกง ไม่ได้เจอกันนาน ผมรอคอยวันนี้ ในที่สุดก็รอจนพี่เชิญผมแล้ว”

“ฉันเห็นว่านายไม่มาหาฉันนี่นา ดังนั้นฉันเลยต้องมาหานาย”

พวกเขาสองคนดูเหมือนเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมานานหลายปี

ได้ยินแค่เซวียอู่เยี่ยเรียกคนๆนี้

หลินมั่วอดสงสัยไม่ได้ว่า ชายหนุ่มตรงหน้า ก็คือราชันย์แห่งทะเลตะวันออก

เผชิญหน้ากัน หนานจิงกงเลวี่ยก็ย่อมสังเกตุเห็นสายตาของหลินมั่ว

หลังจากมองหน้ากัน ก็พยักหน้าพอเป็นพิธี เป็นการทักทาย

จากนั้นหนานกงจิงเลวี่ยก็พาเซวียอู่เยี่ยไป บอกว่าไม่ได้เจอกันมานาน ต้องการดื่มเป็นการส่วนตัว

หลินมั่วทำได้เพียงเริ่มเดินไปรอบๆเรือลำใหญ่ด้วยตัวเอง