หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2181

ด้านนักพรตฮาจิมัน ในเวลานี้เขาถึงขีดจำกัดที่ไม่สามารถต้านทานได้แล้ว

ระหว่างเสี้ยวนาทีความเป็นความตาย เขาได้แต่กัดฟันดึงสัญญาณขอความช่วยเหลือออกมาจากในอกเสื้อ

ดอกไม้ไฟพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับลูกศรอันแหลมคม

หลังจากเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว

บนท้องฟ้ายามค่ำคืนปรากฏดอกไม้ไฟรูปดอกซากุระ

บัดนี้ ชาวญี่ปุ่นไม่ว่าจะเตรียมตัวพักผ่อนต่อไป หรือกำลังเร่งรีบมาที่นี่

ต่างก็ใช้วิชาเหาะไปรวมตัวกัน

หั่วหวากับจู๋เยี่ยชิงสบตากันอีกครั้ง

พอพยักหน้าแล้ว ทั้งคู่ก็ใช้ท่าสังหารครั้งสุดท้าย

สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายสังหารน่าสะพรึงกลัว

นักพรตฮาจิมันตกตะลึงหน้าซีดเผือด

ในเวลานี้ เขาต้านทานเต็มกำลัง

แม้ว่าเขาจะหลบพ้นจากพลังดาบอันน่าสะพรึงกลัวของจู๋เยี่ยชิง แต่เขาก็ยังคงถูกหั่วหวาโจมตีเข้าที่ไหล่ซ้าย

พร้อมกับพลังอันน่าสะพรึงกลัวรอบตัว

ณ สนามรบอีกแห่ง

หลินมั่วที่ตั้งรับมาตลอด จู่ๆ ก็เหยียดยิ้มออกมา

“เจ้าหนู ความตายใกล้เข้ามาแล้ว แก…”

ยังไม่ทันพูดจบ

ทูตดาบทองคำพลันรู้สึกหนาวสั่นสะท้านไปทั่วตัว สิ่งเดียวที่เห็นตรงหน้าก็คือดาบน่าสะพรึงกลัวของหลินมั่ว

วินาทีต่อมา ทูตดาบทองคำรู้สึกราวกับว่าโลกกำลังหมุนคว้าง

ก่อนที่สติสัมปชัญญะจะดับวูบไป

เขาเห็นศพไร้ศีรษะยืนอยู่ตรงหน้า

"นั่นคือตัวฉันเหรอ"

นั่นคือความคิดสุดท้ายของเขาก่อนหมดลมหายใจ

ทุกคนที่รีบเร่งไปที่นั่นย่อมมองเห็นฉากนี้

คนรุ่นใหม่ประหลาดใจกับดาบที่เร็วปานสายฟ้าของหลินมั่ว ตกตะลึงเป็นเวลานานไม่อาจเรียกสติได้

ด้านคนรุ่นเก่ามองไปที่ทูตดาบทองคำถูกตัดศีรษะ แววตาพลันโกรธแค้น

เด็กเมื่อวานซืนหยิ่งผยองกล้าฆ่าคนของประเทศญี่ปุ่น

บรรยากาศในเวลานี้จู่ๆ ก็กลายเป็นแรงอาฆาต

คนที่ดีใจที่สุดในเวลานี้หนีไม่พ้นพวกเซี่ยเชียนซานกับกวาเถียนอิง

เหลือเชื่อหลินมั่วกล้าสังหารทูตดาบทองคำต่อหน้าทุกคน เรียกได้ว่าเป็นเรื่องใหญ่

เมื่อดูจากอารมณ์ของกองกำลังญี่ปุ่น

หนี้เลือดต้องชดใช้ด้วยเลือด