หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2200

ที่ขอบฟ้าพระอาทิตย์ค่อย ๆ โผล่ขึ้นมา

หันต้อนรับแสงแดดยามเช้า

บนพื้นผิวทะเลมีเงาร่างสองคนยืนตั้งหลักมั่นอยู่

หลังจากที่สู้รบกันมาหลายร้อยรอบ

ไป๋เหมี่ยนหลังก็ค่อย ๆ เริ่มรู้สึกหมดแรง

ประกอบกับพละกำลังที่พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วเป็นแค่เพียงพลังลมปราณที่สะสมอยู่เป็นเวลานาน เพราะว่าจู่ ๆ พลังที่ติดขัดถูกระเบิดสลายหายไป

พูดง่าย ๆ ก็คือความสามารถของเขาในตอนนี้เป็นเพียงแค่พลังชั่วคราวเท่านั้นไม่สามารถทนต่อการต่อสู้ที่ยืดเยื้อได้

และหนางกงจิงเลวี่ยที่อยู่ตรงข้ามก็มองเห็นจุดนี้อย่างชัดเจน

เพราะงั้นเวลาที่ต่อสู้เขามักจะเป็นฝ่ายป้องกันเสียส่วนใหญ่

เป้าหมายก็คือแค่อยากจะถ่วงรั้งไป๋เหมี่ยนหลังพอถึงเวลานั้นจะได้จัดการได้อย่างง่ายดาย

หลังจากที่เข้าใจในจุดนี้แล้ว

ไป๋เหมี่ยนหลังก็ตัดสินใจที่จะไม่รักษาพละกำลังเอาไว้

“เดิมทีเพื่อต้องการที่จะจัดการกับคนแซ่เซวีย

ตอนนี้ราชันย์แห่งทะเลตะวันออกกลับยืนกรานที่จะขวางผมไว้

เช่นนั้นผมก็จะไม่เกรงใจแล้ว”

ขณะที่พูดพลังลมปราณรอบตัวเขาจู่ ๆ ก็ลอยคลุ้งเพิ่มมากขึ้น

ทันใดนั้นเงาร่างงูยาวสิบกว่าเมตรก็ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ

เมื่อเงยหน้ามองภาพลวงตาก็เห็นเพียงปากกว้าง ๆ ของมัน

ทันใดนั้นเมฆสีขาวที่หมุนวนอยู่บนท้องฟ้าก็เปลี่ยนเป็นกระแสน้ำวนร่วงหล่นลงมา

เมื่อมองจากระยะไกลเสาเมฆก็เชื่อมระหว่างพื้นผิวทะเลและท้องฟ้าเข้าด้วยกัน

กลุ่มก้อนเมฆที่ร่วงลงมาอย่างต่อเนื่องไม่หยุด ภาพลวงตานั้นก็ค่อย ๆ ก่อเป็นรูปร่างมากขึ้น

สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่อันตราย

ทันใดนั้นหนางกงจิงเลวี่ยก็เริ่มระมัดระวังตัวขึ้นมาทันที

ทันทีที่ไหล่ขวาของเขาสั่น

เหยี่ยวก็บินทะยานขึ้นทันทีแสงสีเงินแวบผ่านไปกระโดดขึ้นไปบนกลางอากาศสูงหลายร้อยเมตร

เห็นสัตว์เลี้ยงแสนรักรอดพ้นจากสนามรบ

หนานกงจิงเลวี่ยก็แอบถอนหายใจ ช่างน่าเสียดาย

เดิมทีเขาสามารถถ่วงกำลังของอีกฝ่ายได้อย่างสบาย ๆ จากนั้นค่อยลงมือจัดการอีกครั้ง

ณ ตอนนี้อดไม่ได้ที่จะปล่อยเขาไปอีกครั้ง

ด้วยกรงเล็บของเขา เงาของนกเหยี่ยวก็ปรากฏขึ้นบนอากาศที่ว่างเปล่า

พื้นผิวทะเลที่เดิมทีเป็นคลื่นอยู่แล้วก็เริ่มหมุนวนขึ้นใหม่อีกครั้ง