หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2298

ในงานเลี้ยง

หลินมั่วต้องเผชิญและคอยวิเคราะห์คนดังและนักธุรกิจผู้มั่งคั่งจากทุกสาขาอาชีพอยู่ตลอดเวลา

แต่ถึงอย่างนั้น หลินมั่วก็ทำได้เพียงอดทนต่อไปเท่านั้น

และที่ทำให้เขาต้องประหลาดใจก็คือ เซี่ยเฉินหวางที่เคยเจอที่ค่ายฝึกซ้อมขั้นสูงของสมาคมศิลปะการต่อสู้ก็บังเอิญมาเจอกันที่นี่อีก

“พี่หลิน ไม่เจอกันนานเลยนะ

คิดไม่ถึงเลยว่าไม่ได้เจอกันมาสักพัก พี่ก็กลายเป็นหมอเทวดาคนใหม่ซะแล้ว"

หลินมั่วรู้สึกว่าคนคนนี้ไม่เลว

การได้มาพบกันที่นี่ก็เป็นโชคชะตาเช่นกัน

“นายก็ชมเกิน แค่โชคดีน่ะ!

ว่าแต่ หลังจากกลับมาจากค่ายฝึกคราวนั้น นายได้ไปเข้าร่วมการฝึกศิลปะการต่อสู้อีกไหม

หลังจากเจอกันครั้งล่าสุด ดูเหมือนว่าฉันจะไม่ได้เจอนายที่เมืองจิงอีกเลย"

“หลินมั่ว พี่ไม่รู้อะไร

ช่วงนั้นที่มีการแข่งขันหมอเทวดา เมืองจิงวุ่นโกลาหลไปทั้งเมืองเลยล่ะ

ทั้งคนที่มาดูการแข่งขัน มาเที่ยวเล่น！ ทำเอาทุกคนอยู่ไม่เป็นสุขกันไปหมด

เราก็เลยออกไปบำเพ็ญตบะ"

และหลังจากที่หลินมั่วเข้าใจเรื่องภายในแล้ว เขาก็พยักหน้าอย่างเย่อหยิ่งและพูดอย่างน่าสนใจว่า

“เฉินหวาง งั้นพลังของนายก็เพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดดเลยละซิ”

หลินมั่วพูดพร้อมกับคิดอยากจะเอื้อมมือไปตบแขนอีกฝ่ายเบาๆ

เพื่อเป็นการแสดงออกระหว่างมิตรภาพที่คนทั่วไปทำ

แต่พอฝ่ามือของหลินมั่วใกล้จะสัมผัสกับแขนของอีกฝ่าย

กล้ามเนื้อของเซี่ยเฉินหวางก็อดไม่ได้ที่จะหดตัว

แม้ว่าจะเป็นการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย แต่หลินมั่วไม่ได้คิดเช่นนั้น

ปฎิกิริยาตอบสนองของกล้ามเนื้อโดยอัตโนมัติเช่นนี้ ถึงแม้จะเป็นอะไรที่ค่อนข้างละเอียดอ่อนจนคนหลายคนแทบไม่รู้สึก

แต่ในฐานะปรมาจารย์ด้านการแพทย์ หลินมั่วแอบคิดในใจว่า

ที่ร่างกายอีกฝ่ายมีปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณเช่นนี้

ก็เพราะอีกฝ่ายกำลังปกป้องแอบปกป้องตัวเองจากหลินมั่ว

ส่วนเซี่ยเฉินหวางที่ยังไม่รู้ตัวก็ทำหน้าภาคภูมิใจพร้อมกับพูดว่า

“มันเป็นเรื่องธรรมดา ที่หลังจากผ่านการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้แล้วบวกกับการบำเพ็ญตบะ

แล้วพลังของผมในวันนี้จะแข็งแกร่งกว่าเดิมขึ้นมาก

ว่าแต่พี่หลินหลังจากงานเลี้ยงแล้ว พี่มีธุระอะไรไหม

เรามาแลกเปลี่ยนความรู้กันหน่อยดีไหม! "

หากเป็นเมื่อก่อน หลินมั่วคงจะตกลงคำขอดังกล่าวโดยไม่ลังเล

แต่ตอนนี้เขาชักรู้สึกตะขิดตะขวงใจเล็กน้อย

แน่นอนว่าเขาไม่ได้มีความคิดแบบนั้นอีกต่อไป

“จบงานแล้วฉันยังมีธุระต้องทำ

สีหน้าของซ่าวอันก็เข้มขรึมขึ้น

แต่พอเขากำลังจะก้าวไปข้างหน้า หลินมั่วที่อยู่ข้างๆ กลับดึงเขากลับและส่ายหัวทันที

บอกให้เขาว่าอย่าเพิ่งหุนหันพลันแล่น

แต่โฉวปั๋วยังคงไม่ไหวติง เขายืนปิดเส้นทางของไป๋เมี่ยนหลังอย่างนิ่งๆ

เมื่อเห็นเช่นนี้ ไป๋เมี่ยนหลังก็ยักไหล่โนสนโนแคร์

จากนั้นเขาก็หันไปให้ความสนใจกับผู้อาวุโสไป๋

“ลุงใหญ่ครับ กฎของตระกูลเรามันห่วยมากเลย

ลุงก็ไม่จัดการบ้างเลย ถ้าเกิดลุงไม่ไหวก็สละตำแหน่งเถอะ

แก่แล้วไม่ยอมตายซะทีอยู่เป็น..."

หลานชายไม่ทันได้พูดคำว่า มารออกมา

ทันใดนั้น เขาก็สังเกตเห็นรังสีอาฆาตและพุ่งเข้ามาหาเขา

เป็นไป๋เมี่ยนหลังที่เอียงตัวเดินออกไป

แสงเย็นส่องแวบผ่านคิ้วของเขา

และจนสายตาของทุกคนมารวมกันที่เขา

เขาถึงได้เห็นส้อมเงินและร่างกายครึ่งหนึ่งของตนที่ได้จมลงไปกับผนังแล้ว

และไป๋เมี่ยนหลังยังไม่ทันได้หันกลับมา

ร่างนั้นก็แวบผ่านมาและมุ่งหน้ามาหาเขา