หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 230

สวี่ปั้นซย่ากังวล "พ่อ ทำไมถึงพูดแบบนี้?"

“เรื่องนี้เป็นเพราะฉัน หรือว่าให้พวกเขาเอาฉันไปไหม”

สวี่เจี้ยนกงโมโหจัด "แกหมายความว่าอย่างไร"

“ฉันพูดแบบนี้ ก็เพื่อช่วยคุณ!”

“หรือว่าฉันพูดผิดเหรอ?”

“หลินมั่วเป็นคนสร้างเรื่องนี้ขึ้น คนหนึ่งทำอีกคนรับผิดชอบ ก็ควรเป็นเขาที่อาสารับผิดชอบ!”

สวี่ปั้นซย่าก็โมโหมากเช่นกัน "ในเมื่อคุณพูดอย่างนี้ แล้วเรื่องกำไลข้อมือหยกล่ะ"

“กำไลหยกที่พวกคุณขายไป พวกคุณได้รับผิดชอบหรือยัง”

“เอางี้ ให้หลินมั่วรับผิดชอบเรื่องนี้ ส่วนพวกคุณก็รับผิดชอบเรื่องกำไลหยก!”

พวกเขาเงียบไปครู่หนึ่งและทันใดนั้นพวกเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าเรื่องกำไลหยกยังไม่ได้รับการแก้ไขและพวกเขายังต้องพึ่งพาหลินมั่ว

หวงหลิงกระซิบ "’งั้นผมออกไปถามสถานการณ์สักหน่อยละกัน"

“ฉันเดาว่าพวกเขาแค่ต้องการเงิน เราจ่ายเงินบรรเทาเรื่องร้ายๆดีกว่ามั้ย”

สวี่เจี้ยนกงถอนหายใจอย่างหมดอาลัยตายอยาก "ก็ได้ มันได้แค่เท่านี้แล้ว"

"นี่ หาเงินตอนนี้มันยากมากนะ"

"เพื่อความสบายใจชั่วครู่ก็เลยให้ครอบครัวต้องสูญเสียเงินไปเยอะขนาดนี้ เหอะ เก่งซะจริงๆเลย!"

หวงเหลียงเดินออกไปจนถึงห้องโถง เขาโน้มตัวไปข้างหน้าหลี่เฉียงและบอกเจตนาที่ตนมาด้วยรอยยิ้ม

อต่อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาพูดจบ หลี่เฉียงก็ผลักเขาออกไป "ไสหัวไปไอ่งั่ง!"

"พวกฉันถูกต่อยกันหมด เงินสามารถแก้ปัญหานี้ได้เหรอ"

“แกคิดว่าพวกตูไม่เคยเห็นเงินหรือไง”

“หวงเหลียง ถ้าแกยังเป็นเพื่อนของพวกเรา งั้นแกก็ควรรีบออกไปโดยเร็ว นี่มันไม่ใช่ธุระของแก!”

"แต่ว่าต้องเก็บหลินมั่วกับสวี่ปั้นซย่านั้นไว้ให้ตรู"

หวงเหลียงรู้สึกอึดอัด "พี่เฉียง เราเป็นคนกันเอง..."

หลี่เฉียงควักมีดออกมาแล้วชี้ไปที่หวงเหลียงแล้วก่นด่า "ใครมันจะไปเป็นคนกันเองกับมันวะ!"

“ถ้าเอ็งยังไม่ไปอีก ตูจะฆ่าเอ็งก่อน!”

หวงเหลียงตกใจและหันตัวอยากจะกลับ

แต่ว่า หลังจากที่เห็นผู้คนข้างๆหลี่เฉียงมากมาย เขาก็รีบหันหลังกลับและเดินออกจากโรงแรม

ถ้ากลับไปตอนนี้แล้วสักพักเกิดตีกันขึ้นมา ไม่แน่ว่าอาจจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

หวงเหลียงไม่ได้โง่ ในการต่อสู้แบบกลุ่มแบบนี้ เขาก็ไม่อยากจะได้รับผลกระทบที่ตนไม่เคยเจอมาก่อน

แต่ว่า เขาก็รู้ว่าหลังจากที่เขาไป สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยจะต้องเกลียดเขาอย่างแน่นอน