หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2334

ไม่ใช่ว่าหลินมั่วจงใจทรมานเด็กกลุ่มนี้

แต่อายุเกินสิบห้าปี จะพลาดยุคทองในการฝึกศิลปะการต่อสู้พื้นฐานไป

ยิ่งไปกว่านั้นพรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้ของพวกเขาก็จะแย่

ถ้าอยากตามเพื่อนวัยเดียวกันทัน

มีเพียงวิธีการนอกรีตนี้เท่านั้น

เปรียบเสมือนเหล็กท่อที่ต้องการหลอมเป็นเหล็กอย่างดี

นอกจากการกดขี่ถึงขีดสุด และขจัดสิ่งสกปรกออกจากตัว

ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถจัดการหลอมยาทีหลังได้

แม้ว่าการปฏิบัติดังกล่าวจะมีการทำร้ายร่างกาย

แต่มีหมอหลินอยู่

ไม่ได้มีปัญหามากนัก

อีกด้านหนึ่ง เฝิงเค่อที่ถูกทิ้งไว้กลางแม่น้ำกําลังดิ้นรนอย่างสุดชีวิต

แม้ว่าเขาจะว่ายน้ำเป็น

แต่หลังจากเสื้อผ้าทั้งชุดดูดซับน้ำก็กลายเป็นว่าหนักผิดปกติ

ยิ่งไปกว่านั้นความเย็นเฉียบของแม่น้ำในปลายฤดูใบไม้ร่วง

ทำให้เฝิงเค่อหน้าซีดในทันที

"ฉันให้เวลานายสามสิบนาที

ถ้านายไม่สามารถว่ายน้ำกลับมาได้ ฉันจะไม่สนใจนาย"

"ใช่สิ ลืมบอกไป ในแม่น้ำสายนี้มีคลื่นใต้น้ำมากมาย

ถ้านายโชคดี คงถูกดูดเข้าไป

ฉันคงต้องแจ้งข่าวการตายให้นาย"

พูดจบหลินมั่วก็ยกนาฬิกาขึ้น เริ่มนับถอยหลัง

คําพูดและการกระทําครั้งนี้ ทําให้เฝิงเค่อหวาดกลัวทันที

ตั้งแต่รู้จักครูฝึกหลินคนนี้

สิ่งที่อีกฝ่ายทำก็เป็นไปตามคำพูด

ในสถานการณ์นี้ เขาไม่กล้าเอาชีวิตน้อยๆ ของตัวเองมาพนันกับหลินมั่ว

พอนึกถึงตรงนี้ เขาก็พยายามแหวกน้ำออกเป็นฟอง

เพียงแต่ว่าเนื่องจากเสื้อผ้าเปียกโชกในแม่น้ำ

ทุกครั้งที่เฝิงเค่อแหวกน้ำได้ ข้างหลังก็เหมือนมีคนกำลังลากอยู่

นอกจากนี้ แม่น้ำสายนี้ดูเหมือนจะสงบ

คลื่นที่ดูเหมือนจะเบานั้นกลับมีพลังมหาศาล

สถานการณ์แบบนี้ยิ่งเพิ่มภาระให้กับเฝิงเค่อ

ภายใต้ปัจจัยมากมาย ระยะทางไม่ถึงร้อยเมตร ยาวขนาดนี้จริงๆ

อีกด้านหนึ่ง

กลุ่มนักเรียนที่วิ่งนั้น ก็ลําบากเหมือนกัน

ขาดสมรรถภาพทางกาย ประกอบกับขาดการออกกำลังกาย

เวลาผ่านไปมากกว่าครึ่ง แต่พวกเขาเพิ่งวิ่งไปครึ่งทาง

ไอ้หมอนี่ ต้องการจังหวะที่ต้องสู้สุดชีวิตเหรอ

ภายใต้การนําของเจิ้งจู เด็กๆ กลุ่มหนึ่งก็เริ่มเร่งความเร็วขึ้น

เมื่อจุดหมายปลายทางใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จิตสํานึกของทุกคนก็เริ่มเลือนลาง

มือที่แกว่งไปแกว่งมาเรื่อยๆ ก็ค่อยๆ หมดความรู้สึก

ฝืนทนจนคอแห้งด้วยปอดที่ร้อนวูบวาบ พวกเขาวิ่งด้วยความตั้งใจของตนเอง

ส่วนด้านเฝิงเค่อ

ในเวลานี้เขารู้สึกว่าร่างกายไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไป

แต่พอเหลือบมองหลินมั่วที่สีหน้าเย็นชา

เขาก็ได้แต่ว่ายน้ำไปข้างหน้าอย่างสุดชีวิตไม่หยุด

เพียงแต่ว่าการแกว่งแขนมีขนาดเล็กลงเรื่อยๆ

จนถึงระยะห่างจากริมแม่น้ำไม่ถึงหนึ่งเมตร

ในที่สุดเขาก็หมดแรง

น่าเกลียดนะ อีกนิดเดียวเอง

ด้วยความคิดแบบนี้ สมองของเขาก็เริ่มเบลอมากขึ้นเรื่อยๆ

ด้วยแรงเฮือกสุดท้าย เขาจึงยกแขนขึ้นอย่างช้าๆ

เพียงแต่ยังไม่ทันได้ร่วงหล่น เขาก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มจมลงไปโดยไม่รู้ตัว