หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2371

หลังจากกลับไปที่วิลล่า สวี่ปั้นซย่าก็เปลี่ยนชุดให้พ่อกับแม่ด้วยความปวดใจ

เมื่อรอจนเธอออกมาแล้ว

หลินมั่วก็เข้าไปถาม

“เป็นยังไงบ้าง พ่อแม่โอเคไหม”

สวี่ปั้นซย่าส่ายหน้าพร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำ

“แม่ไม่เท่าไหร่ค่ะ แค่ผิดหวังกับตกใจเล็กน้อย”

“แต่พ่อน่ะสิ อารมณ์ดิ่งมากๆ ไม่ว่าฉันพูดอะไรเขาก็ไม่ตอบกลับมาเลย”

หลินมั่วทำได้เพียงถอนหายใจออกมาด้วยความจนปัญญา

“ให้พ่อสงบอารมณ์สักพักเถอะ!”

“คุณไม่ต้องกังวลนะ รอพวกเขาทำใจได้ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”

ขณะที่พูดเขาก็กอดภรรยาเข้ามาในอ้อมอกด้วยความปวดใจ พร้อมกับลูบผมของเธออย่างเบามือ

แม้ว่าทักษะการแพทย์ของเขาจะดีขนาดไหน ก็ทำได้แค่รักษาโรคทางกายเท่านั้น

เขาไม่สามารถรักษาโรคทางจิตใจได้

หลังจากพวกเขาเพิ่งจะสงบลงได้ไม่นาน

คนของตระกูลสวี่ก็ตามมาถึงที่นี่

“สวี่เจี้ยนกง รีบไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้”

“หลอกเอาบ้านของพ่อฉันแล้วยังมีหน้ามาอยู่อีก!”

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ใบหน้าของหลินมั่วก็ปรากฏความรังเกียจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

คิดไม่ถึงว่าสวี่หมิงจะพัวพันไม่เลิกแบบนี้

“ฉันไม่ได้ไปหาเรื่องพวกนาย คิดไม่ถึงว่าพวกนายจะเสนอหน้ามาเองแบบนี้”

ภายในสวน เมื่อสวี่หมิงเห็นหลินมั่ว ใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มสุดพิสดารขึ้นมาทันที

“พ่อตาของนายไม่ได้หลอกเอาวิลล่าของพ่อฉันเท่านั้น ยังขโมยสูตรลับของบ้านพวกเราไปอีกด้วย”

“ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ หนูก็คือหนูวันยังค่ำ”

“เป็นแค่ลูกเขยของตาเฒ่าจอมหลอกลวงยังมีหน้ามาทำตัวโอหังต่อหน้าฉันอีก”

หลินมั่วเห็นท่าทางโอหังของอีกฝ่ายก็ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา

“ใครเป็นจอมหลอกลวง ใครเป็นขโมย ในใจพวกเราต่างก็รู้ดีอยู่แล้ว”

“ฉันว่านายควรจะเข้าใจให้ชัดเจนนะ ว่าคำพูดดูถูกพวกนี้ควรจะไปพูดกับใครกันแน่!”

ประโยคนี้ของหลินมั่ว

ทำสวี่หมิงชะงักไปครู่หนึ่ง

คนนอกไม่รู้เรื่องภายใน แต่เขาที่เป็นผู้เข้าร่วมตั้งแต่ต้นจนจบ จึงเข้าใจเป็นอย่างดี

สีหน้าความโกรธของเขาเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม

“ฉันจะทำให้นายได้เห็นพ่อตาแม่ยายของนายตายอย่างอนาถเอง”

ยกขาขึ้นให้เป็นราวกับขวานและกระแทกไปที่หน้าอกของสวี่หมิงอย่างรุนแรง

เสียงกระดูกหักดังขึ้น

จากนั้นสวี่หมิงก็ร่วงลงกับพื้นอย่างรุนแรง

การกระทำทั้งหมดนี้มากมายและซับซ้อน แต่มันเกิดขึ้นภายในช่วงการหายใจเดียวเท่านั้น

เมื่อเหล่าอันธพาลตระกูลสวี่ตามสถานการณ์ทัน

สวี่หมิงก็นอนกองอยู่บนกองโคลนเรียบร้อยแล้ว

และในขณะที่หลินมั่วเดินไปหาสวี่หมิงอย่างช้าๆ

ดวงตาของสวี่หมิงก็ไร้จิตวิญญาณ หายใจบางเบา พร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาจากปากราวกับน้ำตก

“ชาติหน้าอย่าลืมเป็นคนดีด้วยล่ะ”

“อย่าลืมใส่ใจตากับปากตัวเองให้มากด้วย”

สวี่หมิงที่อยู่บนพื้นไม่ได้ยินเสียงของหลินมั่วชัดเจนนัก

ภายใต้ความสะลึมสะลือ เขารู้สึกถึงจิตสังหารที่ใกล้มาเรื่อยๆ เท่านั้น

ฉันจะตายแล้วหรือ

เขาจะกล้าฆ่าฉันได้อย่างไร ฉันเป็นผู้สืบทอดตระกูลสวี่นะ

เขาจะกล้าทำได้อย่างไร!