หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2384

ถ้าเป็นเวลาปกติ คนวัยเดียวกันก็จะแข่งขันกันตามปกติ

หลินมั่วก็จะไม่ปฏิเสธ

แต่ขณะนี้ทางร้านกำลังจะเริ่มพิธีเปิดร้านแล้ว

ตอนนี้มีคำท้ามาถึงหน้าประตู

ปัญหาวุ่ยวาย

แต่หลินมั่วยังคงอธิบายด้วยความใจดี

“ต้องขอโทษด้วย ผมต้องเตรียมพิธีเปิดงาน รอผมว่างค่อยว่ากัน"

พูดจบ หลินมั่วยิ้มให้แล้วพยักหน้า

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาได้รับเพื่อแลกกับความปรารถนาดีดังกล่าวคือการเยาะเย้ยจากอีกฝ่าย

“ยังมีพิธีเปิดอยู่หรอ ดูที่ประตูด้านนอกนั้นก็ไม่มีใครมา ผมคิดว่าคุณควรหยุดทำได้แล้ว

ด้วยพิธีร้างแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าคุณจะยุ่งกับอะไรอีก "

แท้จริงแล้วตระกูลสวี่ต้องการระงับชื่อเสียงของอาหารเช้าซย่ามั่ว

ไม่เพียงแต่เลือกเวลาโดยเฉพาะ

ตระกูลสวี่ยังเลือกสถานที่สำหรับพิธีเปิด ซึ่งอยู่ห่างจากอาหารเช้าซย่าไม่ถึง 200 เมตร

หากไม่มีการเปรียบเทียบ ก็ไม่มีอันตรายใด ๆ

ตระกูลสวี่ทั้งแจกอั่งเปาและคูปองฟรี

นอกจากนี้ยังมีโต๊ะยาวเรียงเป็นแถวตรงหน้าประตูพร้อมขนมหวานนานาชนิดให้ผู้สัญจรไปมาได้ลิ้มลองฟรี

ผู้ผ่านไปสามารถอธิบายได้ว่าเป็นกลุ่มคนจำนวนมาก

แต่ที่อาหารเช้าซย่ามั่วกลับไม่มีอะไรเลย

ยกเว้นใบไม้ที่ร่วงหล่นปลิวไปตามสายลม ไม่มีใครอยู่ที่ประตูเลย และมันก็รกร้างมากจนทำให้ผู้คนรู้สึกเป็นทุกข์ได้

ความต่างระหว่างทั้งสองฝ่ายนั้นใหญ่เท่ากับด้านหนึ่งอยู่บนท้องฟ้าและอีกด้านอยู่บนพื้น

ขณะที่เขากำลังจะก้าวไปข้างหน้า

แม่ยายของเขาก็ห้ามเขาไว้

“ทุกคนที่มาที่นี่คือลูกค้า วันนี้เป็นพิธีเปิดร้านของเรา ปล่อยเขาเถอะ "

หลังจากพูดอย่างนั้น ฟางฮุ่ยก็ยิ้มอย่างอบอุ่น

“ยินดีต้อนรับแขกท่านนี้..นั่งก่อนนะ ป้าจะชงชาให้ "

เชอหลีจื่อ ที่มาเพราะเหตุนี้

ในด้านหนึ่ง เป็นเพราะเซวี่ยอู่เยี่ยและหนานกงจิงเลวี่ยดูถูกเขา

ในทางกลับกัน กษัตริย์ทั้งสองกำลังพูดถึงหลินมั่วอย่างสูงในขณะที่ดูถูกเขา

เขาแค่หันกลับมาและพูดอะไรบางอย่างกับพ่อตาแม่ยายและพนักงานทุกคน

“ทุกคน จงใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ รีบไปกินอะไรรองท้อง หากแขกมาถึง ทุกคนอาจไม่มีเวลาดื่มน้ำด้วยซ้ำ "

หลังจากพูดอย่างนั้น หลินมั่วก็ไม่สนใจสิ่งอื่นใดและนำบะหมี่ชามใหญ่มาจากห้องครัวทันที

เขาเริ่มทานทันที

เขาพูดไม่จบนาน

มีคนมาที่ประตูอีกครั้ง

วันนี้สวี่อี้ซวินแต่งตัวเป็นทางการเป็นพิเศษ

สวมชุดสูทและรองเท้าหนัง คู่กับนาฬิกาชื่อดัง และผมเป็นเงางาม

เมื่อเดินเข้าไปในห้องโถงและเห็นเชอหลีจื่อ

สวี่อี้ซวินพยักหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนแล้วกล่าวทักทาย

ยังไงซะ ศัตรูของศัตรูก็คือมิตร

ดูสภาพการซู้ดเส้นบะหมี่อย่างบ้าคลั่งของหลินมั่วแล้ว

ความภาคภูมิใจบนใบหน้าของเขาเพิ่มมากยิ่งขึ้น

“หลานชายหลิน พิธีเปิดของนายนี่ช่างร้างจริงๆ ในฐานะลุงฉันทนดูต่อไม่ไหวแล้ว "