หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2391

เมื่อฟังความเห็นของหลินมั่วแล้ว

เซวียอู่เยี่ยหลับตานิ้วเคาะกับโต๊ะเป็นจังหวะ

จากนั้นไม่นานก็พูดขึ้น

“นายพูดถูก

ฉันเองก็สงสัยในเมื่อมองเห็นถึงข้อจำกัดแล้ว

จะมีวิธีที่จะทลายมันได้ไหม?”

หลินมั่วที่อยู่ตรงข้ามพยักหน้า หลังจากที่ยื่นนิ้วลงไปจุ่มในน้ำชาก็วาดภาพสเก็ตอาณาเขตลงบนโต๊ะ

“ทางด้านทิศตะวันออกเฉียงใต้เปิดท่าเรือเชื่อมกับการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำของหนานกงจิงเลวี่ยราชันย์แห่งทะเลตะวันออก

ทิศตะวันตกผูกสัมพันธ์กับเหมียวเจียงจัดซื้อสมุนไพรจำนวนมากเพื่อนำมาขายต่อ”

หลังจากที่ฟังมุมมองของหลินมั่วแล้ว

เซวียอู่เยี่ยก็หัวเราะลั่น

“นายนี่ช่างโลภมากจริงเลยนะ

ถ้าหากเปิดท่าเรือทางคนทางฝั่งหนานกงจิงเลวี่ยก็จะล้นทะลักออกมา”

“ถ้าเกิดเหตุการณ์อิกทิโอซอรัสคละเคล้ากัน

ราชันย์แห่งทะเลตะวันออกก็คงได้วางระเบิดเวลาฝังแดนใต้ของพวกเราแน่”

เขาสนิทสนมกับหนานกงจิงเลวี่ย

เพียงแต่ว่ารักษาไว้เพียงผิวเผินก็เท่านั้น

หากแดนใต้แสดงท่าทีอ่อนแรงอีกฝ่ายก็คงจะกินโดยไม่ลังเล

ในฐานะหกราชันย์ผู้แข็งแกร่งเซวียอู่เยี่ยย่อมโปร่งใสอยู่แล้ว

ท้ายที่สุดแล้วเซวียอู่เยี่ยก็คิดแบบนี้เหมือนกัน

สำหรับการขนส่งและกองเรือประมงขนาดใหญ่ของตงไห่เซวียอู่เยี่ยนั้นอยากได้มาตั้งนานแล้ว

ดังนั้นแผนการเปิดท่าเรือ

เซวียอู่เยี่ยย่อมปฏิเสธอยู่แล้ว

“สำหรับเหมียวเจียงนั้น...”

กล่าวถึงอิทธิพลที่ยิ่งใหญ่นี้

เซวียอู่เยี่ยกลับรู้สึกใจสั่นเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้ขาดแคลนเจ้าแม่หนอนกู่เหมียวเจียง ภายใต้การปกครองของท่านอาจารย์กู่ก็เละเทะวุ่นวายไปหมด

คนไหนที่เก็บซ่อนความทะเยอทะยานไว้คิดที่จะเกิดขึ้นมาได้ตลอดเวลา

ไม่ต้องพูดถึงความร่วมมือเลย

ต้องขอบคุณฟ้าดินแล้วถ้าอีกฝ่ายไม่หลอกให้คุณก่อกบฏร่วมกัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความร่วมมืออะไรเลย

แต่สถานการณ์ในตอนนี้ไม่เหมือนเดิม

เจ้าแม่หนอนกู่กลับมาสถานการณ์ที่วุ่นวายก็สงบมั่นคง

ภูเขาแสนยอดในเหมียวเจียงถือได้ว่าเป็นแหล่งขุมทรัพย์สมุนไพร

เรื่องความร่วมมือที่จะนำมาขายต่อที่หลินมั่วพูดถึงก็สามารถลองพิจารณาได้

“พื้นที่เหมียวเจียงก็ถือว่าใช้ได้

แต่ว่าฉันกับเจ้าแม่หนอนกู่เหมียวเจียงไม่ค่อยคุ้นเคยกันสักเท่าไร”

“ถ้าหากหลินมั่วสะดวกละก็

นายช่วยไปสำรวจสิ่งที่พวกเขาพูดหน่อยดีหรือไม่?

“นายอยากจะพูดว่าฉันเปลี่ยนไปสินะ?”

ตามด้วยคำถามย้อนกลับของเซวียอู่เยี่ย

จิตใต้สำนึกของตัวเองก็พยักหน้าตอบ

“มนุษย์น่ะย่อมเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ”

“เหมือนกับนาย

ตอนแรกที่แดนใต้ ครั้งแรกที่ได้เจอนาย

นายยังเป็นลูกสัตว์ตัวเล็ก ๆ ที่คอยระแวดระวัง”

“ตอนนี้กลายเป็นเสือร้ายคำรามในป่าเขาไปแล้วไม่ใช่หรือไง!”

ในเวลานี้บรรยากาศเดิมที่ผ่อนคลาย กลับเปลี่ยนเป็นกดดันขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ

หลังจากที่วางถ้วยชาลงแล้ว

สายตาเซวียอู่เยี่ยก็มองไปทางหลินมั่วทันใดนั้นสัมผัสก็ดูซับซ้อนขึ้น

“หลินมั่วนายรู้ไหม?

จริง ๆ แล้วฉันค่อนข้างอิจฉาพี่หลินนะ

ฉันอยากมีลูกหลานที่ยอดเยี่ยมแบบนาย

ต่อให้บางคนในตระกูลเซวียเสียชีวิตกะทันหันก็ยอมรับได้

เป็นเรื่องโชคดีของตระกูลหลินจริง ๆ !”

“น่าเสียดาย!”

ในตอนท้ายของประโยค เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาว ๆ