หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2443

หลังจากที่บอกลาหลี่เจี้ยนเก๋อแล้ว

หลินมั่วก็ขับรถกลับบ้านด้วยตัวเอง

เดิมทีจากที่ต้องขับรถเพียงครึ่งชั่วโมง

แต่ในตอนนี้เขาขับรถมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว

อีกอย่างเขาเห็นป้ายก่อสร้างข้างทางกว่าสิบป้าย

“อะไรกันเนี่ย”

หลังจากที่จอดรถแล้ว เขาก็เดินลงมาดูสถานการณ์รอบๆ

และพบว่าจุดที่เท้าของเขาเพิ่งจะเหยียบลงไปนั้น

จู่ๆ ก็ปรากฎแสงบางอย่างขึ้น แสงแยงตาจนเขาลืมตาแทบไม่ขึ้น

หลังจากที่เขาปรับโฟกัสได้

ภาพตรงหน้าก็ทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว

มีศพนอนเกลื่อนอยู่เต็มหน้าบ้านของเขา

ในตัวบ้าน เดิมทีมีป้ายแขวนเอาไว้ว่า “ตระกูลหลิน” แต่ในตอนนี้มันกลับเปื้อนไปด้วยรอยเลือด

ยิ่งไปกว่านั้นมีเสียงตะโกนร้องขอชีวิตจากทั่วทุกสารทิศ

“เสี่ยวมั่ว รีบหนีเร็ว”

หลินมั่วหันไปมองตามเรียกที่ตะโกนเรียกเขา

ก่อนจะพบว่าเป็นชายหนุ่มวัยกลางคนที่มีบาดแผลเต็มตัว และเลือดยังไหลลงมาไม่หยุด เขากำลังวิ่งกะเผลกๆ มาทางหลินมั่ว

หลินมั่วรีบเข้าไปช่วยพยุงตัวอีกฝ่ายไว้ทันที

“ท่านลุง เกิดอะไรขึ้น

ท่านพ่อล่ะ”

ในตอนนี้ ใบหน้าของท่านลุงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

“พ่อของนายกำลังไปที่ศาลบรรพบุรุษ

ลุงปลีกตัวออกมาเพื่อปกป้องนาย”

ในขณะที่เขากำลังคิดจะพาหลินมั่วให้หนีไปด้วยกัน

จู่ๆ ก็มีกระบี่สองเล่มที่เต็มไปด้วยเลือดรินไหลพุ่งเข้ามาทางด้านหลังของเขา

รูม่านตาของท่านลุงหดลงทันที

ปากที่เต็มไปด้วยคาวเลือดของเขากำลังตะโกนบอกให้หลินมั่วหนีไป

“เสี่ยวมั่ว รีบหนีไป รีบหนีไปสิ!”

จากนั้นมือทั้งสองข้างที่จับคอเสื้อของหลินมั่วเอาไว้แน่นก็ค่อยๆ คลายออก

ท่านลุงล้มลงกับพื้นพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแค้นและความเป็นห่วง

หลินมั่วมองท่านลุงที่นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น

ร่างกายของเขาสั่นเครือไม่หยุด

ชายแปลกหน้าสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคว้ากระบี่กลับมา

“อ่าว ที่นี่ยังเหลือคนตระกูลหลินอยู่อีกคนหนึ่ง”

“ดีเลยจะได้ฆ่าทีเดียว แบบนี้เราจะยิ่งได้รับความดีความชอบ”

“ใช่เลย ดูเสื้อผ้าที่มันใส่แล้วน่าจะไม่ใช่คนธรรมดา...”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอย่างกำเริบเสิบสาน

ด้านบนของขั้นบันไดเต็มไปด้วยศพของศัตรูนอนเกลื่อนกลาด

ส่วนด้านล่างของแท่นบูชาก็เต็มไปด้วยเหล่าศัตรูที่หนาแน่น

ในตอนนี้ กระบี่มังกรดำในมือของหลินเซี่ยวขาดออกเป็นสองท่อน

ราวกับสัมผัสได้ถึงสายตาของหลินมั่ว

หลินเซี่ยวเงยหน้าขึ้นมองทันที

ในระยะห่างร้อยกว่าเมตร สายตาของพ่อและลูกสอดประสานกัน

สีหน้าของพ่อเต็มไปด้วยความอ่อนล้า

หลินเซี่ยวยิ้มให้หลินมั่ว

“ลูกชาย ใช้ชีวิตต่อไปให้ดี

และจงประกาศศักดิ์ดาของพวกเราตระกูลหลิน”

จากนั้น ราวกับพายุโถมลงมา

“ไม่!!!!”

แต่ทว่าเสียงคำรามของหลินมั่วไม่สามารถหยุดยั้งเรื่องทั้งหมดได้

เขามองภาพที่ท่านพ่อตายอย่างอนาถอยู่ตรงหน้า

ดวงตาทั้งสองแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลรินดุจสายฝน

“พวกแกต้องตาย!”

เขากระโดดลงจากกำแพงพร้อมกับน้ำตาสายเลือดที่หลั่งริน

หลังจากที่ดึงกระบี่ไท่อาออกจากฝัก เขาก็วิ่งเข้าไปในฝูงศัตรูทันที