หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2447

มันร่วงลงทุกหนทุกแห่ง พร้อมกับฝุ่นและทรายที่ลอยอยู่เต็มอากาศ

ทำให้หายใจอย่างยากลำบาก ถู่อวี่ไป๋หลี่มองหลินมั่วที่อยู่ภายในฝุ่นนั้น

ถึงแม้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายจะยังแน่นิ่ง

แต่เนื่องจากท่าดาบเมื่อสักครู่ ยังทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวอยู่

ทั้งๆ ที่เขาเป็นเพียงคนอ่อนแรงคนหนึ่ง แต่เกือบทำให้เขาต้องมาตายอยู่ที่นี่

ผ่านไปไม่นาน

บริเวณรอบๆ ก็กลับมาสงบลงอีกครั้ง

เมื่อสอดส่องไปรอบๆ

ถู่อวี่ไป๋หลี่ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

เนื่องจากเขาเตือนได้ทันเวลา

นอกจากเพื่อนร่วมชาติแล้ว พวกเขายังเป็นปรมาจารย์รุ่นเยาว์ของตระกูลอีกด้วย

แม้ว่าทุกคนจะรู้สึกขายหน้าเล็กน้อยในเวลานี้ แต่พวกเขาได้ใช้เทคนิคการซ่อนตัวในดินเพื่อหลีกเลี่ยงท่าสังหารของหลินมั่ว

ตรงกันข้ามการสูญเสียตระกูลอันเปโระไม่ใช่น้อยๆ เลย

ดาบที่น่าหวาดกลัวนั้น จัดการพวกเขาไป 7-8 ชีวิตเลยทีเดียว

เมื่อคิดถึงท่าไม้ตายก่อนหน้านี้ของอันเปโระ คิงส์ลีย์ ตอนนี้เขากลับมีใบหน้าซีดเซียว

ถู่อวี่ไป๋หลี่รู้สึกดีใจขึ้นมาเล็กน้อย

ส่วนหลินมั่วที่อยู่ใจกลางฝูงชน

แขนทั้งสองข้างของเขาตกลง

เนื่องจากเสียเลือดมากเกินไป ใบหน้าของเขาดูซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด

สายตาเลื่อนลอย ทำเพียงแค่มองเหม่อไปด้านหน้าแน่นิ่ง

แต่ถึงแม้เขาจะอยู่ในสภาพนี้

แต่ก็ไม่มีกล้าเข้าไปทำอะไร

เมื่อเห็นดังนั้น หญิงรับใช้ในชุดกี่เพ้าสีดำที่อยู่ด้านหลังฝูงชนก็มีสีหน้าเคร่งขรึมลง

“มีแต่พวกสวะ”

เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับผลงานของสำนักมิคาโดะและตระกูลอันเปโระ

ไม่คิดว่าตัวเองต้องลงมือกับเรื่องเล็กๆ พวกนี้ด้วย

หลังจากตะคอกออกมา ตัวของเธอก็หายไปจากตำแหน่งเดิม

ขณะที่เงาของเธอปรากฏขึ้นอีกครั้งนั้น มันได้ไปถึงตัวของหลินมั่วแล้ว

“ตายซะเถอะ!”

หลังจากสิ้นเสียงเย็นชานั้น ฝ่ามือที่มีลักษณะคล้ายเปลือกไม้ก็โผล่ออกมาจากใต้เสื้อคลุมสีดำ

ตอนที่เธอกำลังจะบดขยี้หัวใจของหลินมั่ว

สายตาของเธอก็เห็นเงาๆ หนึ่งเข้ามาใกล้เขาอย่างช้าๆ

เป็นไปได้อย่างไร รอบๆ ไม่มีใครหนิ

ราวกับเห็นผีก็มิปาน

เขาหันหน้าไปมองผู้มาเยือน