หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2446

ลมหนาวพัดมาผืนดิน

ภายใต้แสงจันทร์สลัว

หลินมั่วจ้องไปที่ศัตรูเขม็งด้วยที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลและความเหนื่อยอ่อน

ขณะนี้ มือซ้ายของเขาวางราบอยู่กับพื้น

เห็นได้ชัดว่ามันได้หักไปแล้ว

ตามตัวมีเลือดไหล บริเวณหน้าอกและหน้าท้องมีแผลรอยรูปกากบาท

แน่นอนว่าศัตรูของเขาก็บาดเจ็บหนักเช่นกัน

จากการสู้แบบไม่คิดชีวิตของหลินมั่ว

สำนักมิคาโดะได้สูญเสียปรมาจารย์รุ่นเยาว์มากพรสวรรค์ไป 11คนแล้ว

ส่วนตระกูลอันเปโระกลับฉลาดหลักแหลมมาก

เมื่อเห็นว่าหลินมั่วกัดคนของตระกูลมิคาโดะไม่ปล่อย

แทนที่พวกเขาจะสู้จนตัวตาย พวกเขากลับซ่อนตัวอยู่ในเงามืดและคอยเล่นสกปรกแทน

ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าบางคนจะได้รับผลกระทบจากปราณกระบี่ของหลินมั่ว แต่พวกเขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและไม่มีผู้เสียชีวิต

เมื่อถู่อวี่ไป๋หลี่เห็นว่าเพื่อนร่วมสำนักของตัวเองบาดเจ็บสาหัส หัวใจก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะอายุไม่มาก แต่ก็เป็นเหล่าลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์ของสำนักมิคาโดะ

เขากัดฟันแน่นและพูดอย่างโหดเหี้ยม

“อันเปโระ คิงส์ลีย์ ถ้าพวกนายยังเล่นไม่ซื่อแบบนี้ต่อ”

“พวกเรามิคาโดะจะกลับไปทันที”

“ถึงตอนนั้น ถ้าท่านคามิน่าตำหนิขึ้นมา”

“พวกนายก็อย่าคิดว่าจะหนีรอดไปได้”

“อย่างมากทุกคนก็แค่โดนลงโทษด้วยกัน”

คำพูดนี้ร้ายแรงเป็นอย่างมาก

อันเปโระ คิงส์ลีย์ยิ้มแบบมีเลศนัย

“ไป๋หลี่คุง นายพูดอะไรของนาย”

“พวกเราแค่อยากยกเครดิตที่จัดการหลินมั่วได้ให้นายก็เท่านั้น”

“นายเข้าใจฉันผิดไปนะ”

“ช่างเถอะ ในเมื่อไป๋หลี่คุงไม่พอใจกับสิ่งที่พวกเราทำ”

“พวกเราลงมือก็ได้”

ถู่อวี่ไป๋หลี่ได้ยินแบบนั้นก็โมโหจนแทบกระอักเลือด

พูดเสียน่าฟัง

ความจริงแค่อยากเอาความดีความชอบในการจัดการหลินมั่วแบบที่ตัวเองสูญเสียน้อยที่สุดก็เท่านั้น

ตอนนี้หลินมั่วอ่อนล้ามากแล้ว พวกเขาถึงคิดจะลงมือ

หน้าไม่อายจริงๆ

แน่นอนว่าในเวลาเช่นนี้ ไม่ใช่เวลาจะมาขัดแย้งกัน

การกำจัดหลินมั่วสำคัญที่สุด

เมื่อเขาส่งสัญญาณทางสายตาให้เพื่อนที่อยู่ด้านข้าง

คน 20คนก็เข้ามาล้อมวงกันทันที

ฝุ่นปนทรายปลิวลอยขึ้นทั่วท้องฟ้า

เพียงแค่แรงที่เกิดจากการเคลื่อนไหวของดาบก็ทำให้เกิดลมรุนแรง

ในขณะนี้ เขาถอยไปได้มากกว่าสิบเมตรแล้ว

แต่ยังคงรู้สึกได้ถึงอาการใจสั่นที่เกิดจากดาบเล่มนั้น

เขารีบสร้างโล่ดินหนาตรงหน้าด้วยหัวใจที่สั่นไหวอย่างรุนแรง

พร้อมกับโค้งตัวและใช้มือทั้งสองข้างต้านไว้ที่โล่ดินอย่างแน่นหนา

จากนั้นเขาก็ต้องร้องเสียงดังลั่น

เมื่ออยู่ต่อหน้าปราณกระบี่ โล่ดินก็เป็นเพียงเต้าหู้อ่อนนุ่มเท่านั้น

สามารถตัดขาดเป็นสองท่อนได้อย่างง่ายดาย

เมื่อเห็นดังนั้น

ถู่อวี่ไป๋หลี่ก็รู้สึกชาไปทั้งหัว

เขาย่อตัวลงอย่างไม่ลังเล

“ไป!”

จากเสียงตะโกนนั้น

ทรายใต้เท้าของเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

เป็นราวกับสระน้ำ ถู่อวี่ไป๋หลี่ถูกดูดเข้าไปอย่างรวดเร็ว

และปราณกระบี่ที่บ้าคลั่งนั้นก็แฉลบผิวหนังของเขาไปอย่างรวดเร็ว

เหลือเพียงเส้นผมสีดำไม่กี่ปอยที่ปลิวว่อนไปทั่วเท่านั้น