หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2456

มองดูร่างเงาของลูกศิษย์ของตัวเองค่อยๆ เดินไปที่ลานประลอง

ปรมาจารย์ขู่จื้อได้คำนวณ ลูกประคำที่แขวนอยู่ตรงหน้าอก

และถ้าหากสังเกตด้วยใจจะพบว่า

ลูกประคำหนึ่งร้อยแปดเม็ดนี้ไม่เพียงแต่มีขนาดเหมือนกันจนน่าตกใจ

แต่แสงที่เปล่งประกายออกมาแลสง่างามไม่เหมือนใคร

“อมิตตาพุทธ ผู้อาวุโสน่าจะปรึกษาเรื่องนี้กับพระหนุ่มแล้ว”

สำหรับเรื่องที่ส่งลูกศิษย์ของตัวเองออกมาสู้กะทันหัน

ปรมาจารย์ขู่จื้อไม่ค่อยยินยอมอย่างเห็นได้ชัด

เวลานี้ เซวียนหยวนหมิงที่มีใบหน้ายิ้มแย้มก่อนหน้านี้กลับหุบยิ้ม

จากนั้นจึงพูดอย่างจริงจังว่า

“ขู่จื้อ ทำงานด้วยกันมานานหลายปี คุณรู้จักนิสัยของพวกเรา

เหมือนกับคุณ สำหรับผู้น้อย ไม่ว่าจะเป็นลูกศิษย์หรือคนเก่งมีความสามารถในประเทศจีนของพวกเรา

ผมอยากปลอบใจพวกเขา อย่างปกป้องดูแลไปตลอด”

“แต่หารู้ไม่ การกระทำของพวกเราเช่นนี้ กลับเป็นพันธนาการอย่างหนึ่ง

ขณะเดียวกันยังเป็นอุปสรรคที่ใหญ่หลวงสำหรับการเติบโตของพวกเขา

ถึงแม้สวรรค์จะแอบควบคุมโชคชะตา แต่สุดท้ายคนเราก็เอาชนะโชคชะตาได้เสมอ”

“ณ จุดนี้ คุณกับผมสู้ศิษย์หลานตู้เอ้อไม่ได้

เขาถึงแม้จะมีนิสัยดื้อรั้น แต่เขาก็ต้องเดินบนเส้นทางของตัวเอง

คุณกับผมคงตายไปแล้ว”

พูดจบ เขาจึงมองขู่จื้อที่กำลังครุ่นคิดหนักอย่างเงียบๆ

เมื่อฟังจบแล้ว

เนี่ยคงหมิงที่อยู่ข้างๆ แอบตกใจ

หลังจากการประชุมพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ที่จัดขึ้นด่วนเมื่อตอนเช้า

เขารู้สึกว่าเซวียนหยวนหมิงเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

ไม่ค่อยลังเล แต่มีความเด็ดขาดมากขึ้น

แน่นอนว่า ผู้ที่เห็นด้วยกับคำพูดของเซวียนหยวนหมิงมากที่สุด คือท่านอวี้ชู่ที่อยู่ในงานด้วย

ลัทธิเต๋าไม่เป็นตัวริเริ่ม ปล่อยให้ลื่นไหลไปตามใจ ทุกอย่างให้เป็นไปตามเจตนาของสวรรค์

มีเพียงเสี่ยวหมานคนเดียวที่ทำใบหน้างุนงงเอามือยันแก้ม เบิกตาโตทั้งสองข้าง เหม่อหมองอย่างเงียบๆ

สำหรับคำพูดของผู้อาวุโสสองสามคน เธออาจจะไม่ได้ฟังเลยสักคำ

สิ่งที่คิดอยู่ในใจ มีเพียงรอคอยพี่หลินมั่วของตัวเอง

ชั่วเวลาเดียว ทั่วทั้งงานก็เงียบลงเช่นนี้

ผ่านไปนานพักหนึ่ง จึงได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ ของขู่จื้อ

“ตู้เอ้อเด็กคนนี้ ดื้อจริงๆ...”

“เฮ้อ ช่างเถอะ พวกเขามีทางเดินเป็นของพวกเขาเอง”