หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 246

สวี่ปั่นซย่ามองสวีเจี้ยนกงอย่างขุ่นเคือง “ฉันบ้า หรือพ่อกันแน่ที่บ้า?”

“พ่อดูไม่ออกเหรอว่านายแซ่ฮั่วคนนั้นหมายความว่ายังไง?”

“ให้ฉันไปทำธุรกิจในรถของเขา? นี่น่ะเหรอคือขั้นตอนของการทำธุรกิจ?”

“พ่อคิดว่าทำเพื่อบริษัท ฉันก็เลยไม่ต้องมีศักดิ์ศรีมีความบริสุทธิ์ก็ได้ใช่ไหม?”

สวี่เจี้ยนกงตกตะลึงชั่วขณะ แล้วพูดอย่างโกรธเคืองทันที “ปั้นซย่า แกพูดอะไรของแก?”

“คุณฮั่วไม่ใช่คนแบบนั้น แกเข้าใจเขาผิด!”

“เขาช่วยเหลือครอบครัวเราด้วยใจจริง!”

ใบหน้าของสวี่ปั้นซย่าเศร้าสลด “เหอะๆ เขาไม่ใช่คนแบบนั้นงั้นเหรอ?”

“พ่อรู้จักเขามานานพ่อคุ้นเคยกับเขาดีแล้วเหรอ?”

“เขาช่วยเหลือครอบครัวเราด้วยใจจริงงั้นเหรอ?”

“ด้วยอะไร?”

“ด้วยคำพูดที่พ่อประจบประแจงเขาไม่กี่คำเนี่ยนะ?”

“พ่ออยู่มาเป็นสิบๆ ปีได้ยังไง?”

“ในโลกของผู้ใหญ่ ผลประโยชน์ต้องมาก่อน จะยังมีนิยายปรัมปราอะไรพวกนี้อยู่อีกเหรอ?”

ใบหน้าของสวี่เจี้ยนกงซีดด้วยความโกรธ “ปั้นซย่า แกคิดอะไรของแกเนี่ย?”

“ฉันประจบประแจง ฉันพูดดี นี่ไม่ใช่ว่าเพื่อตระกูลสวี่ของเรา เพื่อแกสองคนพี่น้องงั้นเหรอ?”

“ฉันกับแม่แกจะอยู่ได้นานแค่ไหน ฉันสองคนต้องใช้จ่ายอีกเท่าไหร่?”

“ที่ทำทุกอย่างนี้ ไม่ใช่เพื่อพวกแกเหรอ?”

“ปั้นซย่า แกทำให้ฉันผิดหวังมากนะ!”

สวี่ตงเสวี่ยพูดขึ้นมาทันที “พี่พูดแบบนี้กับพ่อได้ยังไงอะ?”

“พ่อกับแม่ทำงานหนักเพื่อเรามาทั้งชีวิต จะทำเรื่องไหน ก็เพื่อเราทั้งคู่ไม่ใช่เหรอ?”

“พี่เปลี่ยนไป!”

“พี่ลองดูสิว่าตอนนี้พี่กลายเป็นคนยังไง?”

“เมื่อก่อนพี่ไม่เป็นแบบนี้ เมื่อก่อนพี่กตัญญูกับพ่อแม่มาก!”

“นี่เป็นเพราะหลงมนต์เสน่ห์ของหลินมั่วไปหมด พี่รู้ไหมว่าพี่ถูกความชั่วร้ายของหลินมั่วครอบงำไว้หมดแล้ว”

ฟังฮุ่ยกัดฟัน “ปั้นซย่า แกดูน้องแกสิยังรู้เรื่องเลย”

“แกกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน?”

“แต่ยังดีที่หลินมั่วมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน”

“ตระกูลเราหลังจากนี้ก็จะฟื้นคืนกลับมาสู่สภาวะปกติ ฉันก็ไม่ต้องเห็นหน้าซวยๆ ของไอ้ตัวซวยนั่นอีก!”

สวี่ปั้นซย่าตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ นับวันเธอยิ่งค้นพบว่าตัวเองควรจะย้ายออกมาจากที่นี่สักที

อาศัยอยู่กับคนตระกูลนี้ เธอนั้นแทบจะอกแตกตายจริงๆ

ท่ามกลางเสียงเอะอะโวยวาย ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ค่อยๆ นั่งลง

ครอบครัวของสวี่ปั้นซย่ายืนอยู่ท่ามกลางห้องโถงใหญ่ ไม่มีใครต้อนรับพวกเขาเลย แม้แต่ที่นั่งก็ไม่มี ก็ยิ่งน่าอับอายเข้าไปใหญ่

ท้ายที่สุด เมื่อท่านผู้เฒ่าโจวออกมา เสียงเอะอะโวยวายในห้องโถงใหญ่แห่งนี้ก็หยุดลง

ท่านผู้เฒ่าโจวทักทายผู้นำตระกูลของตระกูลหลักทั้งสิบ และทักทายคนใหญ่คนโตของเมืองก่วงหยางบางส่วนก่อนจะนั่งลง

“เรื่องที่เชิญทุกท่านมาที่นี่ในคืนนี้ คิดว่าทุกท่านคงรู้ดี ฉันก็จะไม่รู้พร่ำทำเพลงแล้ว”

“เวลาของทุกท่านก็ล้วนมีค่า เราก็ไม่ต้องพูดซ้ำพูดซาก มาเริ่มกันอย่างเป็นทางการกันเลย!”

ท่านผู้เฒ่าโจวพูดเสียงดัง

ผู้คนด้านล่างพากันพยักหน้า โจวหงเหว่ยเดินออกมา

“ต้องขออภัยจริงๆ ที่หลินมั่วยังมาไม่ถึง”

“เป็นไปได้ว่าคงวางแผนหลบหนีเพราะกลัวความผิด เลยไม่กล้ามา”

“อย่างไรก็ตาม คนตระกูลโจวของเราไปตามหาเขาแล้ว คิดว่าคงจะพาเขามาในอีกไม่ช้า”

“และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาต่อทุกท่าน ผมตัดสินใจว่าจะให้ภรรยาของเขาเข้ารับการพิจารณาคดีแทนเขา!”

ผู้คนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

สวี่เจี้ยนกงรีบพูด “คุณโจว พวกเราตัดขาดกับหลินมั่วไปนานแล้วนะ!”

“ลูกสาวผมหย่ากับเขาแล้ว และไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลยสักนิดเดียว!”

“เขาเป็นนักโทษที่ต้องโทษมหันต์ พวกเราต่างเป็นคนดีที่เคารพกฏหมายบ้านเมือง!”

“พวกเรา...พวกเราจะถูกพิจารณาคดีแทนเขาได้ยังไง?”

โจวหงเหว่ยหัวเราะเยาะ “สวี่เจี้ยนกง ก่อนหน้านี้ตอนที่พวกแกไปงานเลี้ยงอวิ๋นติ้งกับมัน ไม่ได้มีความสัมพันธ์อันดีกันหรอกรึ!”

“ทำไม พอภัยมาก็คิดจะบินหนีกันเหรอ?”

“ฉันบอกแกไว้เลยว่า มันไม่มีประโยชน์หรอก!”

“เรื่องครั้งนี้ ตระกูลสวี่ของแกไม่มีทางสลัดความสัมพันธ์นี้พ้นหรอก!”

“พวกแก ไปลากพวกมันทั้งครอบครัวมาให้ฉัน!”