หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2465

ภายใต้ลานประลอง

หลี่เจี้ยนเก๋อมองดูการต่อสู้บนเวที อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา

เหลือบตาขึ้นทอดมอง

หลังจากใช้เคล็ดวิชาลับหมดแล้ว สีหน้าของหลินมั่วยิ่งขาวซีดมากกว่าเดิม

และในฐานะคนใช้ดาบเหมือนกัน

หลี่เจี้ยนเก๋อมองปราดเดียวก็เห็นเบาะแสแล้ว

ดาบนี้ถึงแม้จะรุนแรงมาก แต่เนื่องจากขาดพลังปราณ พลังที่ปล่อยออกมาจึงมีแค่สี่ห้าส่วนเท่านั้น

ไม่สามารถทำลายการป้องกันของอีกฝ่ายได้อย่างสิ้นเชิง

ขณะเดียวกันดาบนี้ยังกลายเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้หลินมั่วพังทลาย

เขาในเวลานี้เหมือนคนใกล้ตาย ถ้าหากไม่มีไพ่ตายใบสุดท้ายอีก

การต่อสู้ครั้งนี้ สงสัยต้องแพ้แล้ว

และสภาพของหลินมั่วในตอนนี้ก็เป็นเช่นนี้จริงๆ

ดาบหักถึงแม้จะทำลายพลังไปมากพอ แต่การสูญเสียพลังและจิตใจนั้นได้เสียหายมากเช่นกัน

เดิมทีเขาที่อยู่ในช่วงพักฟื้น เวลานี้แม้แต่ยกดาบขึ้นมาก็ยังหมดแรงผิดปกติ

ร่างกายอ่อนปวกเปียก

ทั้งตัวของเขายันพื้นด้วยมือเดียว คุกเข่าครึ่งตัว

หลังจากแอบส่ายหน้าเล็กน้อย หลินมั่วจึงถอนหายใจเบาๆ

เดิมทีคิดว่าสามารถจัดการศัตรูได้ด้วยดาบเดียว

สุดท้ายคือการประเมินสภาพร่างกายของตัวเองสูงเกินไป ขณะเดียวกันยังประเมินฝีมือของศัตรูต่ำเกินไป

ฝั่งตรงข้าม

หลังจากปล่อยกำแพงดอนเพื่อป้องกันแล้ว

ถู่อวี่ไป๋หลี่มองสภาพรอโดนเชือดของหลินมั่ว

รู้สึกยิ่งสะใจขึ้นมาทันที

“เมื่อครู่แกอวดดีมากไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้จึงคุกเข่าขอร้องแล้วล่ะ”

“แต่ตอนนี้ขอร้องอ้อนวอนไปก็ไม่มีประโยชน์

ฉันจะใช้เดือยดินพวกนี้ ทิ่มเข้าไปตามแขนขาและร่างกายของแกทีละอัน

สุดท้ายก็ทำลายจุดตันเถียนของแก

ฮ่าๆๆ”

หลินมั่ว “...”

เขาป่วยหนักใช่หรือเปล่า

ระหว่างที่ต่อสู้กัน ถ้าไม่ไหไวจริงๆ ตัวเองยอมแพ้ก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ

กรรมการ “คุณมองไม่เห็นผมแล้วใช่ไหม!”

แน่นอนว่าถู่อวี่ไป๋หลี่เป็นคนพูดจามั่นใจคนหนึ่ง

เขาเดินไปข้างหน้าตัวหลินมั่วอย่างช้าๆ

เขายกมือแล้วโบกหนึ่งที เดือยดินหนาเท่าตะเกียบอันหนึ่ง พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

จากนั้นหลินมั่วจึงขมวดคิ้ว เดือยดินนั่นจึงทิ่มเข้าไปที่ต้นขาของเขาโดยตรง

ชั่วเวลาเดียวเลือดร้อนๆ จึงพรั่งพรูออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“โอ้ว มีจิตใจที่แน่วแน่มากไม่ใช่เหรอ

ทำไมไม่ร้องเลยล่ะ!

แบบนี้ไง!”

เมื่อพูดจบแล้วจึงทิ่มเดือยอีกหนึ่งอันไปที่แขนของหลินมั่ว