หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2515

หลังจากนั้น หัวข้อสนทนาทั้งหมดที่โต๊ะอาหารเย็นก็ค่อยๆ จบลงด้วยคำถามและคำตอบระหว่างหลินมั่วและหัวหน้าวัง

ไม่มีสิ่งที่แย่ที่สุด มีเพียงสิ่งที่แย่กว่า

แม้แต่เงินทั้งหมดสำหรับตกแต่งห้องจัดเลี้ยงที่หลินโม่นั่งอยู่ก็มาจากตระกูลอิ่นแห่งพานยาง

อีกฝ่ายไม่มีเจตนาดีที่จะอุดหนุนสมาคมพันธมิตรศิลปะการต่อสู้อย่างแน่นอน

ห้องจัดเลี้ยงนี้มีไว้เพื่อหน้าตาของอีกฝ่ายเท่านั้น

เมื่อใดก็ตามที่แขกผู้มีเกียรติมา ตระกูลอิ่นจะใช้สถานที่นี้เป็นสถานที่ต้อนรับ

ใช่แล้ว สมาคมพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ก็คือโรงอาหารของเขา แบบนี้ยังมีเกียรติอยู่อีกเหรอ ?

แม้หัวหน้าวังจะต้อนรับหลินมั่ว แต่เขาจะได้รับสิทธิ์ในการใช้มันหลังจากร้องขอกับตระกูลอิ่นล่วงหน้าแล้วเท่านั้น

หลังจากรู้ความจริงของเรื่องนี้แล้ว หลินมั่วก็โกรธจัดจนทนไม่ไหว

มณฑลต้าฉวีเหลียนแห่งนี้หมดหนทางช่วยอย่างสมบูรณ์แล้ว

สาขาพันธมิตรศิลปะการต่อสู้มีเพียงแค่ชื่อเท่านั้น

“หัวหน้าวัง ครั้งนี้ผมเข้าใจคุณผิดไปซะแล้ว”

“แต่วางใจเถอะครับ ทั้งหมดจะดีขึ้นแน่นอน

ผมจะทำให้ธงของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ปักไว้ทั่วทุกมุมของมณฑลต้าฉวีเหลียน”

วังเหล่าซานที่อยู่ตรงข้ามหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาด้วยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ

“งั้นก็ต้องพึ่งท่านหลินด้วยนะครับ”

แน่นอนว่าเขาเพียงแค่ดูถูกในใจอย่างเชื่องช้า

ในรอบกว่าสิบปี เขาไม่รู้ว่าได้ยินคำพูดแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว

ทูตที่ส่งมาจากสำนักงานใหญ่ทุกคนล้วนแต่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและความทะเยอทะยานในตอนแรก

สุดท้ายก็ต้องหนีกลับไปเกียวโตด้วยความสิ้นหวัง

เขาจึงไม่คำนึงถึงคำพูดที่กล้าหาญของหลินมั่ว

เพียงแต่เขาก็แค่พูดคำประจบประแจง

งานเลี้ยงอาหารค่ำสิ้นสุดลงแล้ว

บรรยากาศอันเงียบสงบของงานเลี้ยงแต่เดิมพังทลายลงเมื่อมีกลุ่มวัยรุ่นผมสีเหลืองปรากฏตัวขึ้น

หลังจากผลักประตูใหญ่เข้ามา วัยรุ่นผมเหลืองก็เดินตรงไปที่ฝั่งวังเหล่าซาน

“เหล่าวัง ได้ยินว่าวันนี้นายขอใช้ห้องจัดเลี้ยงของเราเพื่อรับแขกคนสำคัญสินะ”

เห็นว่ามีคนมา หัวหน้าวังจึงยืนขึ้นทันที

เขาโค้งคำนับแล้วพูดด้วยน้ำเสียงประจบประแจง

“คุณชายอิ่นหมาง ลมอะไรหอบคุณมาครับ”

แต่เด็กหนุ่มที่ถูกเรียกว่าอิ่นหมางไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด

เขาเดินตรงไปที่หน้าโต๊ะอาหาร

หยิบขวดไวน์แดงบนโต๊ะเทใส่ปาก

อารมณ์โกรธของหลินมั่วไม่ธรรมดาอยู่แล้ว

บวกกับการที่ก่อนหน้านี้เสื้อผ้าเสียหายระหว่างต่อสู้กับเยี่ยนเว่ย

ค้นเจอชุดเครื่องแบบจึงนำมาสวมใส่ทันที

สำหรับอิ่นหมาง ในอาณาเขตพานยาง ตระกูลอิ่นแทบจะครอบคลุมท้องฟ้าได้ด้วยมือเดียว

ก็แค่ตำรวจลาดตระเวนตัวเล็กๆ ไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาอยู่แล้ว

คำพูดและการกระทำของเขาทำให้หลินมั่วได้เห็นอย่างแท้จริงถึงระดับความหละหลวมของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้แห่งพานยาง

แม้จะเป็นงานภายในของบุคคลภายนอกก็สามารถบุกเข้ามาได้ตามต้องการ

ถ้าเป็นที่เกียวโต พฤติกรรมดังกล่าวถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรง

หลังจากที่ส่ายๆ หน้า หลินมั่วก็ไม่คิดจะนิ่งเฉยอีกต่อไปแล้ว

“หัวหน้าวัง ในเมื่อเป็นแบบนี้ งี้เราก็แยกย้ายกันเถอะครับ”

เขาไม่ต้องการที่จะเข้าไปพัวพันกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของอิ่นหมางมากเกินไป

ยังไงหลินมั่วอย่างเขาก็มีธุระสำคัญให้จัดการอีกมากมาย

ก็แค่คนเอาแต่ใจ

ในตอนที่เขาลุกขึ้น คิดจะเดินจากไป

ก็มีเสียงตะโกนอยู่ข้างหลังอย่างฉับพลัน

“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ !”