หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2516

“ทำไม มีธุระอะไรเหรอ”

หันไปเห็นอินหมังถามหลินมั่วอย่างราบเรียบ

แต่หลินมั่วยังทำท่าทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนทำให้อินหมังเองก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก

“พวกคุณไสหัววออกได้แล้ว แต่สุภาพสตรีท่านนี้จะต้องอยู่ก่อน”

เพียงแต่หลังจากที่อินหมังพูดจบ จู่ๆ เขาก็สัมผัสได้ถึงความเยียบเย็นจู่โจมเข้ามาหา

ผู้อาวุโสวังมองคนทั้งคู่ที่กำลังโต้เถียงกันอยู่ด้านข้าง เขารีบเข้ามาไกล่เกลี่ย

“คุณชายอินครับ นี่คือทั้งหมดครับ

ผมทำงานสะเพร่าและไม่คิดให้รอบคอบจึงควรจะบอกกับคุณชายอินสักหน่อย

มาครับ ให้ผมแนะนำให้คุณรู้จักหน่อย”

“ท่านนี้คือ...”

ในขณะที่เขากำลังทำสีหน้าประจบประแจงและเตรียมที่จะแนะนำสถานะของหลินมั่วนั้นเอง

อินหมังก็โบกมือปฏิเสธอย่างไม่ยี่หระ และพูดตัดบทไป

“ผู้อาวุโสสามวัง ผมไม่สนใจว่าเขาจะเป็นใคร

ผมรู้แค่ว่าในห้องจัดเลี้ยงนี้ใช้ใช้เงินทุนของตระกูลอินของผมในการตกแต่ง

ไม่ใช่สถานที่ที่คุณจะเอามาโอ้อวดใคร หรือเอาไปโอ้อวดญาติ”

หลังจากที่เขาดุประธานสมาคมวังไปแล้ว สายตาของอินหมังก็ย้ายไปที่หลินมั่ว

หลังจากที่เขานั่งลงอย่างช้าๆ แล้วรินไวน์แดงลงในแก้วของตัวเองก่อน

จากนั้นเขาก็นั่งไข่วห้างและแกว่งแก้วไวน์อย่างสบายๆ

สายตาของเขาแฝงไปด้วยทั้งความขี้เล่นและความโลภ จากนั้นเขาจึงพูดขึ้นอย่างเชื่องช้าว่า

“พววกคุณไม่อย่าหวังเลย คนแซ่วังคนนี้จะช่วยอะไรคุณได้

ถ้าอย่างไรทิ้งคนสวยไว้ที่นี่อย่างว่างานแล้วออกไปเถอะ หรือว่าจะให้ลูกน้องของผมแบกคุณออกไปล่ะ”

เมื่อได้ฟังเช่นนี้ หลินมั่วก็หันหน้ามองประธานสมาคมวังแวบหนึ่ง

หลังจากที่ดวงตาทั้งสองตู่สบกันแล้ว อีกฝ่ายหนึ่งก็หลบสายตาออกกไปอีกด้านอย่างรู้สึกผิด

เมื่อเห็นท่าทางของหลินมั่วเขาก็ทำได้เพียงส่ายหน้าอย่างจนใจ

“คุณชายอินใช่ไหมครับ คุณทราบใช่ไหมครับว่าการได้รับสิทธิพิเศษในสมาคมศิลปะการต่อสู้คือโทษหนัก”

เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกมา

รอยยิ้มของอินหมังหายไปในทันที

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า โทษหนักงั้นเหรอ

งั้นคุณก็ให้หัวหน้าสมาคมวังมาจับผมสิ”

“มาสิ ผู้อาวุโสสามวังเพื่อร่วมงานของคุณบอกแล้วว่าผมมีโทษหนักในการละเมิดสิทธิพิเศษของสมาคมศิลปะการต่อสู้

เร็วเข้า มาจับผมเร็ว”

ทำได้เพียงเท่านี้ เขาเพียงแค่ยกมือไปได้เพียงครึ่งเดียว เขาก็รู้สึกปวดที่ข้อมืออย่างรุนแรง

“โอ๊ย ให้ตายสิ ปล่อยฉันนะเว้ย”

หลินมั่วบีบข้อมือของอีกฝ่าย พร้อมทั้งพูดด้วยใบหน้าเย็นชาว่า

“การใช้สิทธิพิเศษในสมาคมศิลปะการต่อสู้คือโทษอย่างแรก”

“ลวนลามคนในครอบครัวฑูตเจิ้นเยว่แห่งพันธมิตรศิลปะการต่อสู้คือโทษอย่างที่สอง”

“จริงสิ ยังมีที่ด่าทอทูตเจิ้นเยว่ เป็นโทษอย่างที่สาม”

“คุณจะยอมรับผิดไหมครับ”

ความสนใจทั้งหมดของอินหมังในเวลานี้นั้นอยู่ที่ข้อมือที่เจ็บปวดของตน จนไม่สนใจที่อีกฝ่ายพูด

หลังจากที่หลินมั่วพูดจบ

อินหมังที่กำลังเจ็บปวดอยู่นั้นเองก็ได้สบถด่าออกมา

“ให้ตายสิ ปล่อยมือฉันนะเว้ย ไม่อย่างนั้นฉันจะให้แกตายโดยไม่มีที่ฝัง”

เพียงแต่ไม่ว่าเขาจะดิ้นรนอย่างไร มือของหลินมั่วยังคงบีบที่ข้อมือของเขาแน่นราวกับคีมเหล็ก ทำไมถึงสะบัดไม่หลุด

“ต่อให้ตายก็ไม่เปลี่ยนใจ！”

พูดจบหลินมั่วก็ตบหน้าของอินหมังอย่างรุนแรง

หลังจากที่ถูกตบอย่างรุนแรง อินหมังก็ลอยกระเด็นออกไป