หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2542

“สวัสดีคุณหลิน

ผมคือผู้ช่วยของท่านผู้นำวัง คุณเรียกผมว่าเสี่ยวหยินก็ได้ครับ

ท่านผู้นำวังบอกว่าได้จัดการปัญหาเรื่องบริษัทที่ล้มละลายแล้ว

จึงให้ผมพาพวกคุณไป”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เด็กหนุ่มเสี่ยวหยินพูด

หลินมั่วก็ตกใจไปเล็กน้อย

ไม่คิดเลยว่าท่านผู้นำวังจะแก้ปัญหาได้รวดเร็วขนาดนี้ ผ่านไปแค่วันเดียว ปัญหาก็ถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว

“เถ้าแก่จาง เรื่องทางคลินิกก็คงต้องรบกวนคุณแล้ว”

เมื่อได้สรรพนามที่หลินมั่วใช้เรียกตัวเองแล้ว

จางกงจึงรีบโบกมือปฎิเสธ

“เรียกผมว่าลุงจาง หรือพี่ชายก็ได้

อย่าเรียกเถ้าแก่เลย

แล้วก็วางใจได้ ผมจะดูแลทางนี้เอง”

“ครับ งั้นก็รบกวนด้วย

ที่นี่มียารักษาแผลที่สามารถรักษาแผลภายในได้ ผมเป็นคนคิดค้นเอง ลุงจางต้องใช้มันด้วยนะครับ”

หลังจากที่บอกลากันแล้ว

หลินมั่วก็ขับรถออกจากคลินิกไปตามเสี่ยวหยินทันที

รถเคลื่อนตัวออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ

จนในที่สุดหลินมั่วและคนอื่นๆ ต่างเดินทางมาถึงเขตตะวันตก

เมื่อลงรถ หัวหน้าเฉินก็อดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำ

“นี่มันบริษัทเหมืองแร่อะไรกัน ทำไมระหว่างทางมีสิ่งก่อสร้างนับไม่ถ้วน

แต่กลับไม่มีคนงานสักคน

คุณหลิน พวกเราถูกหลอกหรือเปล่า”

เมื่อได้ยินดังนั้น

หลินมั่วก็ส่ายหน้าเพื่อบอกว่าอย่าเพิ่งรีบร้อน

การกระทำของทั้งสองคนอยู่ในสายตาของเสี่ยวหยิน แต่เขาเพียงยิ้มเบาๆ เท่านั้น

“คุณหลิน ไม่เป็นไรครับ

ที่หัวหน้าเฉินพูดถูกต้องแล้ว บริษัทเหมืองแร่ในเขตนอกเมืองตะวันตก ความจริงแล้วเป็นกิจการที่ใกล้จะเจ๊งแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น หัวหน้าเฉินก็รู้สึกไม่ชอบใจ

ในขณะที่เขากำลังโมโห หลินมั่วก็ห้ามเขาอีกครั้ง

“ฟังเขาอธิบายก่อนเถอะ”

ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นคนที่ท่านวังส่งมา เขาจึงไม่มีความจำเป็นต้องทำให้ตัวเองอับอาย

เสี่ยวหยินยิ้มให้หลินมั่วพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ

“ท่านผู้นำวังฝากผมมาบอกคุณหลินมั่วหนึ่งเรื่อง

เพราะมีคนกำลังจับตามอง นี่จึงเป็นเรื่องที่เขาพอจะทำได้”

“อีกอย่างท่านผู้นำวังฝากกำชับเป็นพิเศษว่า

หลังจากที่เสี่ยวหยินเอ่ยลาอย่างสุภาพแล้ว เขาจึงกลับไปทันที

ในตอนนี้ หลินมั่วและหัวหน้าเฉินก็ได้เดินเข้าไปในเหมืองแร่

เมื่อเดินเข้ามาถึงหน้าประตูใหญ่

จะบอกว่านี่เป็นห้องโถงใหญ่ที่เงียบสงัดก็ไม่ถูกนัก

หากจะพูดให้ถูกคือที่นี่ไม่มีคนเลยแม้แต่คนเดียว

จะมีก็เพียงพนักงานรักษาความปลอดภัยคนหนึ่งที่กำลังฟุบหลับบนโต๊ะในห้องรักษาความปลอดภัย

เขาเคาะกระจกหน้าต่างเพื่อเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัย แต่พนักงานคนนั้นกลับโบกมืออย่างรำคาญใจ

“อย่ากวน!”

จากนั้นเขาก็หลับต่อ

ในตอนนี้ จู่ๆ หลินมั่วก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะทำเรื่องที่เสียมารยาท

ในเมื่อไม่มีคนดูแล

เขาจึงเดินเข้าไปในบริษัทโดยพลการ

จากนั้นก็ขึ้นไปยังชั้นสอง

เขาเห็นว่าที่นี่มีเหล่าพนักงานที่สวมยูนิฟอร์มกำลังนอนกลางวันกันอยู่

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของหลินมั่ว

หนึ่งในพนักงานเหล่านั้นก็ตื่นขึ้นทันที

“เห้ย พวกเรามีคนมา!”