หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2551

“ก็เป็นไปได้ พูดเพ้อเจ้ออะไรอยู่อีก ก็แค่ตำราสมุนไพรจีนที่เคยเห็นมาก่อน

ต้องรู้ไว้นะว่าอาจารย์ของเราถูกขนานนามว่าแพทย์แห่งพานหยาง”

ถึงจะพูดแบบนี้ แต่คนคนนี้ก็ถูกคนมองเป็นศิษย์ของศิษย์พี่ใหญ่แล้ว

ตอนนี้สีหน้าก็ดูย่ำแย่

จนกระทั่งท่านเจี่ยงเอ่ยถามศิษย์ส่วนมากถึงสารสกัดจากผิวคางคก พวกเขาไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรและไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

“ศิษย์พี่ใหญ่ สารสกัดจากผิวคางคกคืออะไรอีกน่ะ ?”

เหล่าลูกศิษย์พากันสงสัย

ศิษย์พี่ใหญ่ในตอนนี้ทำได้แต่เพียงขมวดคิ้วและส่ายๆ หน้า

ผู้คนมองเขาด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก และล้มเลิกความคิดจะถามต่อ

จากนั้น สายตาผู้คนเบนไปหาหลินมั่ว รอคอยคำพูดน่าขำขันของเขาอย่างเงียบเชียบ

แม้แต่ศิษย์พี่ใหญ่ก็ไม่รู้ ว่าหลินมั่วคนนี้จะมีความสามารถ

หลินมั่วที่อยู่ฝั่งตรงข้ามได้ยินทั้งหมด ก็พยักหน้าๆ เล็กน้อย

สมุนไพรจีนแบบนี้เป็นยาที่ไม่ได้รับความนิยมอย่างมากอยู่แล้ว

ดูเหมือนว่าแพทย์จีนเฒ่าคนนี้จะมีกึ๋นอยู่บ้าง

แน่นอนว่าปัญหานี้ไม่ได้หนักหนาสำหรับหลินมั่ว

หลังจากที่ปรับอารมณ์ได้ เขากระแอมออกมาเบาๆ หนึ่งที จากนั้นก็พูดออกมาอย่างเนิบช้า

“ไขมันจากคิ้วและต่อมผิวหนังของคางคกมีฤทธิ์ช่วยฟื้นฟูสมอง”

“ผสมแป้งขาวกับยาเม็ดเหลืองเข้าด้วยกัน ใช้ลดอาการบวมได้”

“ผสมกับเหล้าและอัลมอนด์ สามารถใช้รักษาอาการปวดฟันที่เกิดจากลมและฟันผุได้”

“ผสมเหล้าคั่ว สมุนไพรเทียนหมา ป้องกันโรคบาดทะยักได้”

...

เดิมทีท่านเจี่ยงยังภาคภูมิใจในตัวเอง สารสกัดจากผิวคางคกนี้ เขาก็ค้นพบมันจากวิธีการรักษาพื้นบ้านที่ไม่เป็นที่นิยมมาก

สิ่งที่หลินมั่วพูดไม่กี่นาทีก่อนเกี่ยวกับประสิทธิภาพของสารสกัดจากผิวคางคก เขารู้แค่เพียงน้อยนิด

แต่หลินมั่วไม่รีบร้อนไม่เชื่องช้า ยิ่งพูดก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

เหล่าเจียงเริ่มลน เขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับประสิทธิภาพพวกนี้มาก่อน

แต่ตอนที่หลินมั่วพูดถึงประสิทธิภาพ

ท่านเจี่ยงก็มีเหงื่อซึมจากหน้าผากอย่างอดไม่ได้

สมองของเจ้าเด็กนี่มีอะไรอยู่น่ะ ?

แต่ทว่าหลังจากที่เขาได้สติกลับมา

หลินมั่วที่อยู่ฝั่งตรงข้ามหยุดสิ่งที่กำลังจะพูดออกมา

“ท่านเจี่ยง ผมพูดถูกมั้ย ?”

ไม่นานก่อนหน้านี้ คำตอบที่ไหลลื่นมีประสิทธิภาพได้บดขยี้ศิษย์ของพวกเขาทั้งหมดแล้ว

โดยเฉพาะเรื่องเภสัชวิทยาของสารสกัดจากผิวคางคก

ผู้อาวุโสทั้งสามคิดว่าพวกเขาไม่ได้รู้มากเท่าหลินมั่ว

เมื่อทุกคนตกตะลึง หลินมั่วก็พูดขึ้นมา

“ท่านเจี่ยง ถึงตาผมแล้วใช่มั้ย”

สีหน้าภาคภูมิใจของท่านเจี่ยงในตอนนี้กลับสู่สภาวะปกติในทันที

“คิดดูสิ”

ขณะที่เขาพูด ก็โบกๆมือ รออย่างอดทนเพื่อให้หลินมั่วคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

ภายใต้การเป็นจุดสนใจของผู้คน

หลินมั่วค่อยๆ หยิบกล่องไม้สีทองอันงดงามออกมาจากอ้อมแขนของเขาอย่างเชื่องช้า

“ของสิ่งนี้ คนแซ่หลินอย่างผมจ่ายเงินมาจำนวนมาก

ได้มาจากนักธุรกิจคนหนึ่ง

พวกคุณลองดูก่อนสิครับ !”

ขณะที่เขาพูด ก็วางกล่องลงบนโต๊ะพร้อมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

ผู้อาวุโสทั้งสามได้ยิน สีหน้าก็จริงจังขึ้นมาทันที