หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2552

รอจนกระทั่งท่านเฮ่อเปิดกล่องไม้อย่างระมัดระวัง

เห็นเพียงกลีบดอกไม้สีแดงสดถูกวางอยู่ภายในนิ่งๆ

ดูเผินๆ ดูเหมือนธรรมดา แต่เมื่อมองดูใกล้ๆ ก็ยังดูธรรมดา

นี่มัน ?

เห็นกลีบดอกไม้แบบนี้ ผู้อาวุโสทั้งสามก็ขมวดคิ้ว

ถ้ายังไม่เคยเห็นทักษะด้านยาของหลินมั่ว

พวกเขาคงคิดว่ามันเป็นกลีบดอกไม้ธรรมดาๆ

แต่เมื่อมองเห็นความมั่นใจและความสงบของหลินมั่วในเวลานี้ ผู้อาวุโสทั้งสามก็รู้สึกไม่มั่นใจในทันที

“บรรจุภัณฑ์สวยงามมาก ความมั่นใจของเจ้าเด็กนี่ทำให้พวกเราลำบากใจ

สิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างแน่นอน จะประมาทไม่ได้”

ท่านเฮ่อเตือนแบบนี้

อีกสองคนก็เข้าใจในทันที

ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์เกือบทำให้ฉันตกหลุมพรางแล้ว

ด้วยความคิดนี้ ผู้อาวุโสทั้งสามจึงเริ่มสังเกตอย่างรอบคอบมากขึ้น

แต่อีกประมาณสิบนาทีต่อมา

ทั้งสามมองหน้ากัน เห็นเพียงความสงสัยในสายตาของกันและกัน

และในฐานะผู้นำ

สหายทั้งสองหันเหความสนใจไปที่ท่านเฟิงด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย

ไม่นานนัก สีหน้าท่านเฟิงก็ดูย่ำแย่

ตนไม่รู้จักกลีบดอกไม้เลยด้วยซ้ำ

หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว เขาก็กลอกตาและกระแอมสองครั้ง

“สิ่งนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ น่าเสียดายที่เมื่อคืนนี้ฉันพักผ่อนไม่เพียงพอ ความคิดของฉันก็เลยสับสนนิดหน่อย”

“มา ท่านเจี่ยง ในบรรดาเราสามคน ระดับความรู้ด้านยาของนายสูงที่สุด

นายอธิบายให้พวกเขาฟังสิ

ให้เจ้าหลินหนุ่มน้อยนี่ได้รู้ถึงศักยภาพแพทย์แห่งเมืองพานหยางอย่างพวกเราเป็นยังไง”

ในตอนที่ท่านเฟิงเอ่ยชื่อของตน

ท่านเจี่ยงก็รู้สึกแย่ทันที

อย่างที่คิดเลย หลังจากที่ท่านเฟิงพูดจบ

ความสนใจของเหล่าศิษย์ก็มุ่งตรงมาที่เขา

ดวงตาเหล่านั้นเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความคาดหวัง

ข้อแก้ตัวที่ท่านเจี่ยงโพล่งออกมาแต่แรกถูกกลืนกลับลงคออย่างรวดเร็ว

เขากัดฟันพูดอย่างระมัดระวังด้วยความจำเป็น

“สิ่งนี้คือดอกไม้สีแดงเลือดแห่งแดนเหนือ”

พูดจบ เขาก็มองไปยังหลินมั่วด้วยความรีบร้อน

แต่หลังจากที่เขาพูดจบ สีหน้าของฝ่ายที่ถูกเอ่ยชื่อถึงทีหลังก็เปลี่ยนไปทันที

ได้รับคำชื่นชมจากหลินมั่ว

สีหน้าท่าทางของท่านเจี่ยงก็ดูภาคภูมิใจขึ้นมาก

หลังจากที่ได้ยินเสียงร้องเฮอะ เขาก็หันไปอีกด้าน

ท่าทางอวดดีเป็นอย่างมากแบบนี้ เหมือนกับเป็นอาจารย์ที่แท้จริงมากเลย

ในตอนนี้พวกท่านเฟิงก็มองท่านเจี่ยงในมุมใหม่

ไม่คิดเลยว่าทักษะความรู้ในเรื่องยาของเจ้าหมอนี่จะดีขึ้นอย่างก้าวกระโดด ตนไม่สามารถเทียบกับเขาได้เลย

“หลินมั่ว อาจารย์ของเราให้คำตอบที่ถูกต้องไปแล้ว

นายก็ต้องส่งมอบคลินิกมาซะ”

“อีกอย่างนะ จากที่ตกลงกันไว้ นับจากนี้ไป นายไม่ได้รับอนุญาตให้กลับเข้ามาเหยียบเมืองทางใต้ได้แม้แต่ครึ่งก้าว”

หลังจากที่ศิษย์พี่ใหญ่พูดจบ

ศิษย์คนอื่นก็พากันตะโกนไล่อย่างบ้าคลั่ง

“ไปให้พ้นจากพานหยาง ไอ้ขยะ”

“ฉันก็นึกว่าจะเก่งซะอีก ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแค่คางคกใส่ต้นหอม แกล้งทำเป็นหมาป่าที่มีหางใหญ่”

แต่ยามที่เผชิญกับการถากถางอย่างไม่หยุดหย่อนของผู้คน

หลินมั่วได้แต่ยิ้มอ่อน

“ใครบอกพวกนายว่าฉันแพ้

ใครบอกล่ะว่าท่านเจี่ยงของพวกนายพูดถูก”