หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2553

หลังจากที่หลินมั่วพูดจบ

ในตอนนี้ ที่แห่งนี้ก็อยู่ในความโกลาหลทันที

“นายชมอาจารย์ของฉันเองนะ ทำไมถึงกลัวแพ้ ทำไมถึงไม่กล้ายอมรับแล้วล่ะ”

“เจ้าหนู วันนี้ถ้านายกล้าหยอกล้อเราเล่น ก็จะโทษว่าเราไม่เกรงใจไม่ได้นะ”

เมื่อมองดูใบหน้าที่น่าเกลียดของพวกเขา

หลินมั่วก็ทำได้แต่ส่ายหน้าอย่างนิ่งเฉย

“คิดมากเกินไปแล้ว ถึงท่านเจี่ยงจะพูดถูก แต่มันก็แค่เสมอกัน”

“แล้วก็ที่ผมชมท่านเจี่ยงไม่ได้เป็นเพราะเขาพูดถูก

ผมแค่ชื่นชมความสามารถในการเดาของเขา”

สีหน้าของท่านเจี่ยงเปลี่ยนไปทันที

“หลินมั่ว พูดมั่วซั่วอะไรอยู่ เอาหลักฐานที่บอกว่าฉันเดาออกมาสิ

สิ่งนี้คือดอกสีแดงเลือดแห่งอาร์กติก”

หลินมั่วถอนหายใจอย่างนิ่งเฉย เอ่ยพร้อมส่ายหน้า

“ดูเหมือนว่าท่านเจี่ยงจะเป็นคนที่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาสินะ”

“ลุงจางไป ช่วยนำลูกพลัมสีแดงจากโรงพยาบาลของเรามาที”

หลังจากที่พูดจบ

จางกงที่ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเจ็บใจซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ก็วิ่งเหยาะๆ ออกไปอย่างรวดเร็ว

ในตอนนี้ผู้อาวุโสทั้งสามรู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่นัก

หลินมั่วพูดเตือนแบบนี้ พวกเขาก็มีปฏิกิริยาตอบกลับทันที

ไม่น่าล่ะ ตอนแรกเริ่มพวกเขาถึงได้รู้สึกคุ้นตาของสิ่งนี้อยู่นิดหน่อย

เมื่อมองหน้ากัน ผู้อาวุโสทั้งสาม ก็อยากจะจากไปโดยเร็วที่สุด

เพียงแต่ว่าอยู่ตรงหน้าศิษย์ของตน รอบข้างก็มีผู้คนรายล้อมมากมายขนาดนั้น

มันเท่ากับว่าพวกเขาถูกย่างบนไฟ

แต่จากนั้นไม่นาน จางกงก็เดินออกมาพร้อมกระถางดอกพลัมสีแดงสดในมือ

บนกิ่งตัวผู้จะมีดอกบ๊วยสีแดงสดเติบโตอย่างหนาแน่น

“เอ๋ ก็ไม่รู้นะว่าทำไมปีนี้

ดอกพลัมสีแดงงดงามเป็นพิเศษ

ผู้อาวุโสทั้งสามลองทดสอบกันดูสิครับ”

จางกงพูดพลางกระถางดอกบ๊วยไว้ตรงหน้าของทุกคน

เหมือนว่าดอกบ๊วยเหล่านี้จะตำตาผู้อาวุโสทั้งสาม

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว

จุดจบก็เห็นได้ชัดมาก

ผู้อาวุโสทั้งสามแก้มแดงด้วยความโกรธและอับอาย

และท่านเจี่ยงในตอนนี้ก็มองผู้นำอย่างท่านเฟิงด้วยสายตาที่เคียดแค้นเช่นกัน

ถ้าเขาไม่เตือนตั้งแต่แรก เขาคงไม่ถูกชักจูงให้หลงทาง

วันเวลายังอีกยาวไกล นายก็รอก่อนเถอะ

ไปกันได้แล้ว !”

เขาพูดพลางก็หันตัวนำทางศิษย์เดินจากไปด้วยกัน

แต่เขายังไม่ทันยกเท้าเพื่อก้าวเดิน

หลินมั่วที่อยู่ด้านหลังก็พูดรั้งไว้

“เดี๋ยวก่อนครับ ท่านเฟิง”

ท่านเฟิงขมวดคิ้ว หันตัวกลับมา

“อะไรอีก ?”

หลังจากถูกหลินมั่วทำให้อับอาย น้ำเสียงของเขาแสดงให้เห็นความไม่อดทนอย่างชัดเจน

หลินมั่วไม่ได้สนใจ เขาเพียงแค่ยิ้มและหยิบใบสั่งยาที่มีความยาวมากกว่าหนึ่งฟุตออกมา

“ขอโทษนะครับ ท่านเฟิง ช่วยดูหน่อยได้มั้ยว่านี่ใช่ฝีมือของคุณรึเปล่า”

เมื่อเห็นของสิ่งนี้

สีหน้าที่เดิมทีดูโกรธเคืองของท่านเฟิงก็เปลี่ยนเป็นตกใจกลัวทันที

หลังจากที่ส่ายหน้า

เขาก็ปฏิเสธอย่างรีบร้อน

“ฉันไม่ได้เป็นคนเขียนะ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”

เหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนพากันเกิดความสงสัยมากยิ่งขึ้น