หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2554

เมื่อได้เห็นการปฏิเสธของท่านเฟิง

หลินมั่วจ้องอยู่อย่างเดิม

“ทำไมกันครับท่านเฟิง กล้าทำแต่ไม่กล้ารับเหรอ ?”

“ไม่รู้เหรอ คุณยังจำแม่สามีและลูกสะใภ้ของตระกูลหยางได้รึเปล่าล่ะ”

หลังจากหลินมั่วพูดประโยคนี้

สวีเจียเจียก็ประคองแม่สามีของตนให้เดินออกมาอย่างเชื่องช้า

“หมอเทวดาท่านเฟิง ไม่เจอกันนานเลยนะ ยังจำพวกเราได้มั้ย”

เมื่อท่านเฟิงเห็นพวกเขาทั้งสองคน ก็ทำหน้าอย่างกับเห็นผีตอนกลางวัน

ฝีเท้าถอยหลังไปอย่างอดไม่ได้

ผู้หญิงคนนี้ควรจะตายไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ ?

ใบสั่งยาที่ตนเขียนตอนนั้นมีส่วนผสมอื่นอยู่

ทำไมพวกเขาถึงยังไม่ตายอีก ?

ภายใต้ความคิดที่ซับซ้อน ท่านเฟิงรู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนอยู่

ถ้าไม่ใช่เพราะศิษย์ที่อยู่ด้านหลังก้าวมาพยุงตัวเขาไว้อย่างรวดเร็ว เขาก็คงล้มขะมำไปกับพื้นแล้ว

ถ้าไม่ฆ่ามันก่อน เราก็จะถูกฆ่าซะเอง

หลินมั่วในตอนนี้ไม่ได้ใจอ่อนเลยแม้แต่น้อย

เขาเอ่ยปากพูดอย่างเชื่องช้าด้วยสีหน้าที่เย็นชาที่มาพร้อมกับจิตสังหารอย่างเรียบเฉย

“เห็นชัดเลยว่าแม่หยางป่วยเป็นวัณโรค ไม่คิดเลยว่าคุณจะกล้าให้เธอทานมะไฟจีน เม็ดสีกาและดอกฟ้าครามซึ่งเป็นอันตรายต่อปอด

คุณมีเจตนาอะไรกันแน่ ?”

ในขณะที่หลินมั่วตำหนิติเตียนเสียงดัง

ท่านเฟิงผู้เหม่อลอยส่ายหน้าด้วยความตื่นตระหนกและพูดปฏิเสธ

“ฉันไม่ได้ทำนะ นายกำลังใส่ความ

นี่มันใส่ร้ายป้ายสีกันชัดๆ !”

“เหอะ ใส่ร้ายเหรอ ? ท่านเฟิง คุณยังจะพูดอย่างหน้าด้านอยู่อีกนะ

คุณขายมันให้แม่หยางในราคาที่แพงกว่าราคาตลาดหลายเท่า ผมว่าคุณคงจะเห็นแก่เงิน”

แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ควร และไม่คิดเลยว่าคุณจะเพิ่มผลสละในใบสั่งยาด้วย

คุณมันสมควรตาย !”

ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของศิษย์ที่ไม่ค่อยสุงสิงกับผู้คนก็พากันปลี่ยนสี

แม้แต่คนธรรมดาที่ไม่เข้าใจเรื่องยาสมุนไพรก็รู้

ผลสละเป็นพิษที่ใช้ฆ่าแมลงและหนูโดยเฉพาะ

แม้ว่าจนถึงในตอนนี้

ท่านเฟิงยังคงไม่ยอมรับ โต้เถียงสุดชีวิต

“หลินมั่ว เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว ฉันไม่ได้ทำนะ

หลินมั่วขี้เกียจต่อปากต่อคำด้วย

“ตัวอักษรสีดำบนกระดาษ มีลายเซ็นของคุณตัวเบ้อเริ่ม

คุณยังคิดปฏิเสธอีกเหรอ”

ท่านเฟิงอ้าปาก คิดจะพูดอะไรบางอย่าง

แต่มาถึงที่ปาก ก็ต้องถูกกลืนกลับลงคอ

ในเวลานี้มีเพียงความเสียใจไม่รู้จบในใจของเขา

หากรู้เร็วกว่านี้ เขาก็คงไม่ทำตามคำแนะนำของผู้หญิงคนนั้น

ไม่ควรหมกมุ่นอยู่กับเงิน และไม่ควรยั่วยุหลินมั่วคนนี้

เสียใจจริงๆ !

อารมณ์เชิงลบค่อยๆ แล่นเข้ามาในจิตใจ

ทันทีที่จิตสำนึกของเขาดับมืด ท่านเฟิงก็หมดสติไป

“ฮ่าๆๆ นี่แหละเวรกรรม !”

“สมน้ำหน้า หมอที่มีจิตใจโหดร้ายแบบนี้ควรต้องถูกฟ้าผ่า

ถุยเถอะ ! หมอบ้าบออะไรกัน เดนนรกล่ะสิไม่ว่า !”

“มีแต่พวกเลวทรามต่ำช้า ผู้อาวุโสทั้งสามแห่งพานหยางน่าขำซะจริง

ความสามารถก็ไม่มี มีดีแค่เรื่องเอาเปรียบคนอื่น !”

คำตำหนิจากผู้คนที่รายล้อมดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ศิษย์ที่อยู่ด้านหลังท่านเฟิงรีบร้อนแบกอาจารย์ที่เขาเคารพในสภาพน่าอนาถหลีกหนีจากที่แห่งนั้นอย่างรวดเร็ว

มีเพียงหมอเฒ่าอีกสองคนที่ยังยืนนิ่ง รู้สึกได้ว่าตนเป็นพวกเฒ่าที่แพ้ภัยทางอารมณ์ของตัวเอง

เขาพาลูกศิษย์ของตนหนีไปพร้อมกับท่านเฟิงภายใต้การดุด่าอย่างโกรธเกรี้ยวของผู้คนที่เดินผ่านไปมา