หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2554

เมื่อได้เห็นการปฏิเสธของท่านเฟิง

หลินมั่วจ้องอยู่อย่างเดิม

“ทำไมกันครับท่านเฟิง กล้าทำแต่ไม่กล้ารับเหรอ ?”

“ไม่รู้เหรอ คุณยังจำแม่สามีและลูกสะใภ้ของตระกูลหยางได้รึเปล่าล่ะ”

หลังจากหลินมั่วพูดประโยคนี้

สวีเจียเจียก็ประคองแม่สามีของตนให้เดินออกมาอย่างเชื่องช้า

“หมอเทวดาท่านเฟิง ไม่เจอกันนานเลยนะ ยังจำพวกเราได้มั้ย”

เมื่อท่านเฟิงเห็นพวกเขาทั้งสองคน ก็ทำหน้าอย่างกับเห็นผีตอนกลางวัน

ฝีเท้าถอยหลังไปอย่างอดไม่ได้

ผู้หญิงคนนี้ควรจะตายไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ ?

ใบสั่งยาที่ตนเขียนตอนนั้นมีส่วนผสมอื่นอยู่

ทำไมพวกเขาถึงยังไม่ตายอีก ?

ภายใต้ความคิดที่ซับซ้อน ท่านเฟิงรู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนอยู่

ถ้าไม่ใช่เพราะศิษย์ที่อยู่ด้านหลังก้าวมาพยุงตัวเขาไว้อย่างรวดเร็ว เขาก็คงล้มขะมำไปกับพื้นแล้ว

ถ้าไม่ฆ่ามันก่อน เราก็จะถูกฆ่าซะเอง

หลินมั่วในตอนนี้ไม่ได้ใจอ่อนเลยแม้แต่น้อย

เขาเอ่ยปากพูดอย่างเชื่องช้าด้วยสีหน้าที่เย็นชาที่มาพร้อมกับจิตสังหารอย่างเรียบเฉย

“เห็นชัดเลยว่าแม่หยางป่วยเป็นวัณโรค ไม่คิดเลยว่าคุณจะกล้าให้เธอทานมะไฟจีน เม็ดสีกาและดอกฟ้าครามซึ่งเป็นอันตรายต่อปอด

คุณมีเจตนาอะไรกันแน่ ?”