หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2566

พูดคำนี้จบ สวีเจียเจียก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

เดิมทีเธอแค่ได้รับมนต์สะกดจากปั้นซย่า เมื่อคิดถึงการกดขี่ข่มเหงของระกูลอินช่วงเวลานี้

ชั่วขณะหนึ่ง โกรธแค้นในใจ นี่ถึงได้พูดคำพูดเหล่านั้น

อย่างไรก็ตามใจเธอเต็มไปด้วยความกังวล เนื่องเพราะเธอกลัวจะกระทบต่อแผนการของผู้มีพระคุณหลิน

ตามที่คาดว่า ฉากที่กลุ่มนี้จะชักสีหน้าตรงที่เกิดเหตุกลับไม่ได้เกิดขึ้น

ในทางกลับกันหลังจากการดุอย่างเย็นชาของเธอ

ใบหน้าประจบประแจง ของนักธุรกิจกลุ่มนี้ ยิ่งเข้มข้นขึ้น

“ประธานกรรมการสวี นี่เป็นของเล็กน้อยแสดงความเคารพจากบริษัทยาเฉ่าอู ได้โปรดรับไว้ด้วยครับ

หากต้องการสิ่งใดได้โปรดอย่าลืมติดต่อพวกเราเด็ดขาดเลยนะครับ”

หลังจากวางกล่องหนักๆลง คนผู้นี้ก็เอานามบัตรออกมา

หลังจากจงใจเปิดกล่องออก หลังจากเผยให้เห็นไข่มุกขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างใน เขาก็แกล้งทำเป็นใส่นามบัตรเข้าไป

จากนั้นเขาก็ปิดฝาอย่างรวดเร็ว และจากไปอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความประจบประแจงโดยไม่รอให้สวีเจียเจียพูดอะไร

มีคนที่หนึ่งก็ต้องมีคนที่สอง

หลังจากเสร็จสิ้นการดำเนินงานที่ราบรื่นนี่แล้ว

นักธุรกิจเหล่านั้นที่อยู่ข้างหลังก็ตามมาติดๆ

สมุนไพรล้ำค่า เครื่องประดับทองและเงิน ของประดับแบรนด์ดังต่างๆ ของขวัญล้ำค่าเหล่านี้ ถูกยัดเยียดกันมาทีละชิ้น

แม้สวี่ปั้นซย่าจะห้ามไว้ ก็ไม่ได้ปฏิเสธ และรับไว้ทั้งหมด

หลังจากรอจนพ่อค้ายาจากไป

สวี่ปั้นซย่าได้พูดอย่างอดทนว่า

“ของพวกนี้เธอก็รับเอาไว้ แบบนี้ถึงจะทำให้พวกเขาสบายใจได้

เธอดูพวกเขาซิ ท่าทางที่มีความสุขนั่น”

“หากเธอไม่รับเอาไว้ พวกเขาก็จะรู้สึกว่าไม่มีโอกาสได้ร่วมมือแล้ว

ก็จะจบไม่สวย”

อธิบายให้เธอฟังแบบนี้

ก่อนที่สวีเจียเจียจะรวมตัวกัน ยิ่งเธอพูดเย็นชากับอีกฝ่ายมากเท่าไร อีกฝ่ายก็ยิ่งประจบประแจงมากขึ้น

ขณะนี้ดูเหมือนเธอจะค่อยๆหน้าซีด

แต่นามธรรมคืออะไรนั้น ในใจของเธอก็ไม่รู้แน่ชัด

นั่นคือความเข้าใจที่คลุมเครือไม่มีตัวตนชนิดหนึ่ง

หนำซ้ำสวีเจียเจียก็ไม่ได้ตระหนักถึงสถานการณ์

ออร่ารอบๆตัวเธอค่อยๆเปลี่ยนไป

แม้ว่าจะอ่อนแอมาก แต่หลินมั่วก็ยังคงจับออก

หลังจากสบตากับภรรยา สองสามีภรรยาก็ยิ้มโดยปริยาย

ในเวลาเดียวกัน

ด้านตระกูลอินนั้น

อินหมังซึ่งโดนกักบริเวณมาเป็นเวลานาน ได้ถูกอินเทียนเป้าปล่อยออกมาแล้ว

เหตุผลไม่ใช่ใดอื่น เป็นเพราะเพื่อนในวัยเดียวกันหลายคนที่อินหมังรู้จักตอนที่อยู่ต้าฉวีฝั่งโน้น ได้มาที่พานหยางในฐานะแขก

สำหรับอีกฝ่าย เป็นถึงคุณหนูคุณชายที่มีอำนาจสูงสุดของต้าฉวีที่ยังคงอยู่

และครั้งแรกที่อินหมังได้รับอิสรภาพกลับคืนมา ไม่ใช่เรื่องการจัดเตรียมต้อนรับ

แต่คือเรื่องการเรียกอาโก้วมาทันที

“คุณหนูจ้าว คุณชายข่งกับคุณชายหร่วนพวกเขาจะเดินทางมาถึงเมื่อไร”

เผชิญกับปัญหาของคุณชายอิน

อาโก้วย่อมบอกทุกอย่างที่รู้

“ตามข่าว บอกว่าคุณหนูจ้าวอยู่ที่พานหยางแล้ว

ส่วนคุณชายข่งกับคุณชายหร่วน หลังจากทราบข่าว ก็รีบเดินทางมา

ประมาณสามถึงห้าวัน ก็ถึงแล้ว”

เมื่อรู้ข่าวนี้แล้ว

จู่ๆใบหน้าของอินหมังก็ปรากฏรอยยิ้มอันดุร้ายออกมา