หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 264

หลินมั่วเองก็ยิ้มออกมา “ฮั่วซิ่งเซวียน ฉันว่าแกก็ไม่ได้ดีไปกว่าโจวหงเหว่ยเท่าไหร่!”

“พวกแกมันโง่เหมือนกันเลย!”

ฮั่วซิ่งเซวียนโกรธอย่างมาก “แกพูดว่าอะไรนะ”

หลินมั่วยืนขึ้นมา ภายใต้การจ้องมองของฮั่วซิ่งเซวียน หลินมั่วขยับมือทั้งสองข้างเล็กน้อย เชือกที่มัดไว้แน่นหนาก็ขาดออกจากกัน

ลูกตาของฮั่วซิ่งเซวียนแทบจะหลุดออกมา เชือกนี้มันแข็งแรงมากเลยนะ หลินมั่วนี่มันแรงอะไรเนี่ย

เขาไม่รู้เลยว่าหลินมั่วที่ฝึกเคล็ดวิชานิรมิตแล้วนั้นไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปจะสามารถจินตนาการได้

หลินมั่วยืนบิดขี้เกียจแล้วยิ้มเบา “ฮั่วซิ่งเซวียน รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงขับไปในซอยเล็กๆ”

“ฉันกำลังให้โอกาสแกในการลงมือไง คนโง่!”

สีหน้าของฮั่วซิ่งเซวียนเปลี่ยนไปทันที อยู่ๆ เขาก็พบว่าตนนั้นตกหลุมพรางอีกแล้ว

“ลงมือ!”

ฮั่วซิ่งเซวียนตะโกนเสียงดัง ส่วนตนเองกลับวิ่งไปทางรถอย่างรวดเร็วและเตรียมจะขับรถหนีไป

แต่เขาเพิ่งจะก้าวเท้าออกไปแค่ก้าวเดียวก็รู้สึกว่าอ่อนแรงไปทั้งตัว แล้วล้มลงไปกับพื้นอย่างไม่รู้สึกตัว

เขารู้สึกตัวชาไปหมด ไม่มีแรงแม้แต่น้อย แต่มีสติอยู่ดีมาก

จากนั้นก็มองลูกน้องที่อยู่ข้างๆ ก็ล้วนเป็นแบบนี้หมดเลย ทุกคนนอนล้มอยู่กับพื้น

ฮั่วซิ่งเซวียนตะลึงมาก นี่มันอะไรกัน

หลินมั่วนั่งยองๆ แล้วมองฮั่วซิ่งเซวียน “ฮั่วซิ่งเซวียน ไม่ต้องดิ้นรนแล้ว”

“เมื่อกี้ตอนที่อยู่บนรถ ฉันก็วางยาพวกแกไปแล้ว”

“นี่เป็นยาที่ไร้สีไร้กลิ่น มันจะทำให้ร่างกายคนนั้นชาและอ่อนแรง ไม่สามารถใช้แรงได้แม้แต่น้อย”

“ที่สำคัญ หลังจากสองชั่วโมง ยาตัวนี้ก็จะหายสาบสูญไปทั้งหมด”

“ต่อให้เป็นหมอที่เก่งขนาดไหน ก็ไม่สามารถที่จะหายาตัวนี้เจอ!”

ฮั่วซิ่งเซวียนมีสีหน้าที่เกรงกลัว “แก…แกเตรียมไว้ตั้งแต่แรกแล้วเหรอ”

“แกรู้ตั้งแต่แรกว่าฉันจะลงมือกับแกเหรอ”

หลินมั่วยิ้มเบา “ฮั่วซิ่งเซวียน มีคำพูดหนึ่งพูดว่ารู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง”

“ก่อนที่จะสู้รบกับศัตรู ก็จะต้องรู้จักศัตรูอย่างดีก่อน”