หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2650

ไท่เก๋อเห็นสายตาที่มีคำถามของข่งเซียนจัว เขาก็ตอบกลับเป็นรอยยิ้มเล็กๆ

“ดูเหมือนว่าความขัดแย้งของพวกคุณทั้งสองฝ่ายจะหนักมากนะครับ ผมเองก็ขี้เกียจมาจัดการ

ข่งเซียนจัว ขอบคุณที่ช่วงนี้คุณพยายามคอยรับใช้องค์ชายหก น้ำใจนี้ผมรับไว้แทนองค์ชายแล้วกัน”

ในเวลานี้ข่งเซียนจัวโกรธจนขึ้นสมอง เขาได้ยินเพียงแค่ว่าไท่เก๋อจะไม่สอดมือเข้ามาห้าม โดยที่เขาไม่ได้ยินถึงความเย็นเยียบในช่วงครึ่งหลังของประโยคเลย

ขณะที่เขากำลังยกมือขึ้นและคิดที่จะให้สัญญาณยิงนั้นเอง จู่ๆ ที่ด้านหลังของเขาก็มีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นและใช้ลำแสงยิงเข้ามา

ข่งเซียนจัวมีวิชาการต่อสู้ไม่ด้อย ชายฉกรรจ์สามสิบถึงห้าสิบคนยากที่จะเข้าถึงตัวเขา อย่างไรก็ตามความเร็วของอีกฝ่ายนั้นเร็วเกินไป บวกกับช่วงเวลาที่เขาลงมือนั้นเป็นช่วงเวลาที่เขาฟุ้งซ่าน เขาจึงไม่ทันได้รู้ตัวเลบ

ความเจ็บปวดบริเวณเอวแล่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ข่งเซียนจัวไร้เรี่ยวแรงในทันทีและทรุดลงบนพื้น

“คุณไท่เก๋อ ทำไมกันครับ”

สีหน้าของข่งเซียนจัวนั้นซับซ้อนมาก ทั้งไม่เต็มใจ ทั้งสงสัย ทั้งโกรธอยู่บนนั้น

ถึงตอนนี้แล้วในที่สุดเขาก็เข้าใจถึงความหมายในคำพูดของไท่เก๋อ ที่แท้คิดจะฆ่าเขานี่เอง เพียงแต่ทั้งหมดสายไปแล้ว

ไท่เก๋อเข้ามาหาข่งเซียนจัวและย่อตัวลงช้าๆ เขากระซิบที่ข้างหูของข่งเซียนจัวที่กำลังจะตายเสียงเบาว่า

“อย่าคิดว่าที่พวกคุณทำเป็นความลับมากจนพวกเราสืบไม่ได้นะครับ

องค์ชายหกเกลียดคนพวกลิ้นสองแฉกอย่างคุณที่สุด！”

พูดจบ ข่งเซียนจัวก็รู้สึกกลัวสุดขีด เพียงแต่ตอนนี้ตัวเขาพลังหายไปอย่างรวดเร็วจนไม่มีแรงไปเตือคนในตระกูลได้

ข่งเซียนจัวชะงักค้างมองไท่เก๋อที่อยู่ตรงหน้ายิ้มอย่างชั่วร้าย รูม่านตาของเขาขยาย และไม่หายใจอีกต่อไป！

ข่งเซียนจัวตายแล้ว！！！

แขกเหรื่อที่อยู่รอบๆ เห็นภาพไม่น่าเชื่อตรงหน้า สมองของพวกเขาก็ขาวโพลน

ตระกูลข่งไม่ได้รับหน้าที่ในการต้อนรับองค์ชายหกเหรอ

ข่งเซียนจัวไม่ใช่ว่าจะต้องทำตามคำขอเหรอ

คนของไท่เก๋อทำไมถึงได้ฆ่าอีกฝ่ายล่ะ

“ลงมือถือ พูดมากเสียจริง！”

พูดจบ เรือรบของตระกูลข่งที่ล้อมรอบเรือสำราญเอาไว้ก็มีเสียงดังสนั่น

“แย่แล้ว ทุกคนสละเรือ！”

ผู้ช่วยนึกบางอย่างออก เขาตกใจจนหน้าซีดทันที เพียงแต่การเตือนของเขาช้าไปหนึ่งก้าว

ยังไม่ทันที่คนตระกูลข่งคนอื่นรู้ตัว แสงไฟปกคลุมไปทั่วทั้งเรือรบ

ทางด้านเรือสำราญก็ได้ยินเสียงดังสนั่นหวั่นไหว คนหลุ่มหนึ่งก้มตัวลงโดยเอามือสองข้างจับไว้ที่ศีรษะ หลังจากที่ทุกอย่างกลับมาสงบแล้ว พวกเขาจึงกล้าที่จะเงยหน้าขึ้น

ภาพที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นกลับทำให้พวกเขาตกตะลึง

ศิษย์ของตระกูลข่งที่โมโหจนหายตัวไปเกลี้ยงนั้น เหลือไว้แต่เพียงเลือดที่อยู่รอบตัว

แม้แต่เรือรบทั้งสิบลำในเวลานี้ก็ได้กลายเป็นเศษซาก เปลวไฟที่เป็นสายนั้นได้ค่อยๆ จมลงสู่ก้นมหาสมุทรพร้อมกับเรือนั้น

นี่มันโหดร้ายเกินไปแล้ว！