หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2654

ภายใต้แสงจันทร์ เครื่องเหล็กลำใหญ่ยักษ์ราวกับมังกรตัวใหญ่ที่อยู่บนพื้นผิวทะเล

ที่ไกลออกไป เรือคายักลำหนึ่งกำลังแล่นไปเข้าใกล้เครื่องเหล็กลำยักษ์

“นี่เป็นเรือขนส่งเหรอ”

หลินมั่วเงยหน้ามองเรือจนส่งใหญ่ยักษ์ที่อยู่ตรงหน้า ต้องยอมรับเลยว่ามันทำให้เขานั้นตะลึง เมื่ออยู่ต่อหน้าเรือนี่ผู้คนก็ตัวเล็กราวกับมด

ครั้งนี้ผู้อาวุโสเนี่ยกับผู้อาวุโสใหญ่เซวียนเหยียนลงทุนจริงๆ ถึงกับส่งเรือรบระดับทำสงครามมาเลย

เมื่อไท่จื่อได้ยินแบบนี้ก็พูดแนะนำขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

“แน่นอนอยู่แล้ว เรือรบไท่จื่อนี่ จุน้ำหนักได้ถึงหนึ่งแสนหกหมื่นตัน ความยาวเรือสามร้อยสามสิบเมตร มีป้อมระเบิดหกจุดด้วยกัน ปืนกลหนักอีก...”

เห็นท่าทางที่พูดไม่หยุดของเขาแล้วราวกับว่าจะเล่าถึงวิธีการสร้างทั้งหมด

แต่จุดสนใจของหลินมั่วอยู่ที่ชื่อของเรือขนส่งนี่ เขาคิดว่าสมาคมศิลปะการต่อสู้คงจะไม่ตั้งชื่อที่ไร้สาระแบบนี้

“เรือรบไท่จื่อเหรอ”

“ใช่แล้ว นี่เป็นชื่อที่ฉันตั้งให้โดยเฉพาะก่อนที่มันจะออกทะเล เป็นยังไง ดูทรงพลังใช่ไหม!”

เมื่อได้ยินคำอธิบายนี้แล้วหลินมั่วก็แอบบ่นได้ใจ ว่าแล้วเชียว!

หลังจากที่หลินมั่วขึ้นเรือไปแล้วจัดหาที่ให้ลู่อิ่งน้อยเรียบร้อย ไท่จื่อก็มาหา

“ลูกพี่ พวกเราเคลื่อนเรือไปทางเมืองพานหยางต่อไหม”

หลินมั่วส่ายหัว

“รอก่อนแล้วกัน”

บนเรือขนส่งนี่มีตราโลโก้ที่เตะตาของสมาคมศิลปะประเทศจีนอยู่ หากเข้าสู่ทะเลภายในประเทศโดยพลการ อาจจะก่อให้เกิดปัญหาที่ไม่จำเป็นขึ้นได้

เมื่อคิดแบบนี้ หลินมั่วก็ติดต่อไปว่านายท่านจ้าว หลังจากที่เขาพูดถึงจุดประสงค์ จ้าวหนานเยว่ก็แสดงออกอย่างใจกว้างว่าจะจัดเกาะที่อยู่ภายใต้ชื่อของตระกูลจ้าวให้หลินมั่ว เพื่อใช้ในการจอดพักเรือโดยเฉพาะ

ในช่วงที่รอผู้ติดต่อของตระกูลจ้าว ไท่จื่อยังคงมีสีหน้าที่ไม่พอใจ

“ลูกพี่ พวกเราจะเป็นแพะรับบาปแบบนี้เหรอ ถ้าไม่ใช่ลูกพี่ห้ามเอาไว้ ไม่ว่ายังไงฉันจะต้องจัดการไอคนขี้เก๊กคนนั้นสักทีแน่นอน”

หากข่งเซียนจัวนั่นถูกตนฆ่าก่อน มันก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ความจริงมันไม่ใช่เช่นนั้น คนของไทเก๋อลงมือก่อนชัดๆ แต่กลับให้หลินมั่วมาเป็นแพะรับบาป

“ถ้าเป็นแบบนี้พวกเราก็ถูกเปิดเผยแล้วสิ”

“ก็ไม่เป็นอะไรหรอก ในเมื่อเจ้าชายหกใช้ข้ออ้างในการรักษามาหาฉัน เห็นได้ชัดว่าจะต้องหวังอะไรแน่นอน ค่อยเป็นค่อยไปแล้วกัน ข้างในนี้ยังมีอะไรอีกมาก!”

“งั้นลูกพี่บอกกับฉันหน่อยสิ”

สายตาของไท่จื่อเต็มไปด้วยความคาดหวัง และจ้องมองหลินมั่วด้วยความสงสัย

แต่แล้วสิ่งที่หลินมั่วให้นั้นคือการมองบน

“ชิ นี่นายอยากรู้อยากเห็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน อีกอย่างนายจะรู้มากไปทำไม ไม่รู้เหรอว่ายิ่งรู้มากยิ่งอันตราย”

“ก็อยู่ที่เมืองไห่เฉินนานแล้วรู้สึกเบื่อนี่ จริงสิลูกพี่ เด็กผู้หญิงคนนี้คือใครกัน”

“ที่ต้าฉวีสนุกไหม”

“ลูกพี่จะกลับไปเมื่อไหร่เหรอ ลูกพี่ไม่รู้สินะ ฉันรวบรวมพลกว่าพันคน เพื่อที่รอศึกสงครามที่กงไฮ่แล้ว...”

“...”