หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2656

การที่ตระกูลจ้าวมีฐานะอย่างทุกวันนี้ หลักๆ แล้วก็เป็นความดีความชอบของจ้าวหนานเยว่

พลังอำนาจปรมาจารย์ที่ยิ่งใหญ่ของเขานั้นไม่เพียงแต่เปิดทางอำนาจให้กับตระกูลจ้าว ในขณะเดียวกันก็ทำให้คนที่ใจคิดไม่ซื่อเกรงกลัวไม่กล้าที่จะทำอะไร เขานั้นเป็นคนสำคัญที่ตระกูลจ้าวขาดไม่ได้

หลินมั่วช่วยคุณท่านจ้าวเอาไว้ ก็เท่ากับว่าช่วยตระกูลจ้าวไว้ทั้งตระกูล

ก่อนหน้านี้ไม่มีโอกาส ตอนนี้จ้าวหนานเยว่นั้นได้โอกาสแล้ว ก็จะต้องตอบแทนหลินมั่วอย่างดี

“ไม่หรอก ตามที่คุณท่านนั้นคิดวางแผนไว้ หากอยากจะมีจุดยืนที่มั่นคงในต้าฉวี อำนาจบนทะเลนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างหนึ่ง รอให้กิจการเรือลำบนทะเลของคุณได้พัฒนาขึ้นมาแล้ว อ่าวนี่ก็เป็นสิ่งสำคัญที่ขาดไม่ได้ ที่ตรงนี้ก็ให้คุณใช้เป็นพื้นที่ในการเตรียมรบ”

หลังจากที่หลินมั่วมองสำรวจไปรอบๆ เขาเองก็เห็นด้วยกับคำพูดของจ้าวหยู

“งั้นฉันก็คงจะต้องหน้าด้านรับเอาไว้ และขอบคุณคุณท่านที่มองให้อย่างใจกว้าง!”

“เกรงใจเกินไปแล้วครับ หากไม่ต้องคำนึงถึงความซ่อนปกปิด คุณท่านคิดจะมอบอ่าวจ้าวซิงซึ่งเป็นอ่าวที่ใหญ่ที่สุดให้คุณด้วยซ้ำ”

พูดจบ จ้าวหยูก็เริ่มสั่งการเหล่าองครักษ์พยัคฆา ให้เอาอาวุธปืนบนเรือขนส่งที่หลินมั่วยื่นเรื่องขอมานั้นไปไว้บนเรือรบของตระกูลจ้าว และให้พวกเขานำไปส่งที่เมืองพานหยางพร้อมกับไท่จื่อ

แบบนี้เรือขนส่งของหลินมั่วก็จะไม่ต้องถูกค้นพบ อีกอย่างมีอำนาจของตระกูลจ้าวอยู่ ยังสามารถเป็นเกราะกำบังให้กับที่มาของสิ่งของนี้ด้วย

ส่วนเรือรบไท่จื่อนั้นมีสมาชิกของสมาคมศิลปะการต่อสู้เฝ้าดูโดยเฉพาะ

และหลินมั่วเองก็จะต้องเดินทางไปที่ฮานอยต่อ อีกทั้งยังมีเรื่องมากมายที่ต้องไปจัดการ ระหว่างทางจึงได้แยกย้ายกับพวกเขา

“คุณหลิน งั้นพวกเราก็ส่งคุณเพียงเท่านี้ ได้เตรียมรถเอาไว้ให้คุณเรียบร้อยแล้ว หากมีความต้องการอื่นๆ สามารถติดต่อฉันได้ตลอด”

“นอกจากนี้คุณท่านยังให้ฉันเตือนคุณว่าให้ระวังตระกูลข่งด้วยนะครับ เมื่อข่งเซียนจัวตายไป ระหว่างพวกคุณก็จะมีความแค้นที่ไม่อาจลบเลือนได้ ตระกูลข่งนั้นมีวิธีการที่สุดโต่ง ช่วงนี้คุณต้องระวังเป็นพิเศษนะครับ”

เรื่องนี้หลินมั่วเองก็คิดเหมือนกัน เขาพยักหน้าแสดงถึงการรับรู้ จ้าวหยูจึงได้โบกมือลาและไปที่เมืองพานหยางพร้อมไท่จื่อ

ตลอดทางนั้นไร้คำพูดใดๆ

เมื่อหลินมั่วมาถึงโรงแรมที่ถนนเซินลัว ก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ส่วนเถ้าแก่นั้นกลับตั้งใจจดจ้องอยู่กับโต๊ะที่อยู่ตรงหน้า หายากแท้ที่หนอนขี้เซาคนนี้ไม่หลับ

“ไปๆๆ นี่เป็นของที่ผู้ชายมีวุฒิภาวะอย่างพวกฉันถึงจะดูได้ นายมันเด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม จะมาดูอะไร”

“คุณสิไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ใจแคบจริงๆ!”

หลังจากที่หลินมั่วพูดบ่นเสร็จก็เอาคีย์การ์ดห้องจากเถ้าแก่โรงแรม จากนั้นก็อุ้มลู่อิ่งน้อยที่นอนหลับอยู่บนไหล่เขานั้นเดินเข้าลิฟต์ไป

ระหว่างนี้เถ้าแก่เฉิงก็จ้องมองแผ่นหลังของเขาตลอด และในขณะที่ประตูลิฟต์ปิดลง ทั้งสองฝ่ายต่างเห็นสายตาที่เฝ้าระวังของกันและกัน

“ไอหมอนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ ทำให้ฉันเผยความสามารถออกมา หากไม่ใช่มีน้องหญิงอยู่ ฉันจะขุดเอาตานายออกมาแน่”

หลังจากที่เถ้าแก่พูดบ่นอย่างโมโห อยู่ๆ ก็สัมผัสถึงพลังบางอย่างที่คุ้นเคย ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

“น้องหญิง ฉันล้อเล่น แหะแหะ ล้อเล่นน่ะ!”

หลังจากที่ได้อธิบายกับจุดที่ไม่มีใครอยู่ พลังนั้นถึงได้หายไปอย่างสิ้นเชิง