หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2657

“น้องหญิงยังคงตระหนี่ขี้เหนียวเหมือนเดิม ยังคงเข้าข้างคนกันเองเหมือนเดิม!”

หลังจากที่เถ้าแก่แอบพูดบ่นในใจแล้วก็ก้มหน้าลงไปจดจ่อกับกระดาษพวกนั้นต่อ

และบนกระดาษพวกนั้น มีเรื่องราวสำคัญๆ ทั้งหมดของต้าฉวี

อย่างเช่นหลินมั่ว อย่างเช่นไทเก๋อ อย่างเช่นเรือสำราญเมเลียและอื่นๆ ล้วนถูกบันทึกไว้ในนั้น

“แหมๆๆ สนุก สนุกจริงๆ ทีนี้ก็มีเรื่องสนุกให้ดูแล้ว!”

ใบหน้าที่ชราของเถ้าแก่นั้นเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ในอีกด้านหนึ่ง

หลังจากที่หลินมั่วห่มผ้าให้ลู่อิ่งแล้ว ก็ได้โทรหาภรรยาเพื่อแจ้งว่าตนนั้นปลอดภัย

เขานวดหัวที่ปวดเล็กน้อยและทิ้งตัวลงไปนอนบนโซฟาที่แสนนิ่ม

“เฮ้อ เหนื่อยจริง!”

เขาอดไม่ได้ที่จะนวดหัวแล้วถอนหายใจพูดออกมา

ความจริงจุดประสงค์ที่มาเมืองเหอซานก็เพื่อมาเก็บรวบรวมข้อมูล เพื่อง่ายต่อการวางแผนในอนาคต

ต้าฉวีมีหลายสิบมณฑล และมีอำนาจมากมายที่เกี่ยวโยงกัน บวกกับประเทศเพื่อนบ้านอย่างว่านเซี่ยงและเจินล่าที่จ้องจะมาครอง

ด้วยรากฐานตอนนี้ของตน หากอยากจะจัดการสองมณฑลให้ดีภายใต้อำนาจมากมายขนาดนี้ ก็เหมือนเป็นการเสี่ยงอันตราย

“ถ้าใช้กำลังในการจัดการได้ก็ดีน่ะสิ!”

หลังจากที่พูดออกมาอย่างเหนื่อยใจ หลินมั่วก็ส่ายหัวและรู้สึกว่าเป็นการกระทำที่ไร้วุฒิภาวะ

คนมณฑลต่างๆ ของต้าฉวีนั้นส่วนใหญ่จะร่วมกันต่อต้านคนนอก อีกอย่าง ผ่านการพัฒนามากว่าหลายสิบปี อำนาจต่างๆ นั้นมีความเกี่ยวโยงไปทั่ว

เพียงได้จัดการอินเทียนเป้าและอำนาจที่อยู่ภายใต้ชื่อของเขา และจัดระเบียบเมืองเล็กๆ อย่างเมืองพานหยางก็ทำให้หลินมั่วใช้แรงกายแรงใจไปมากขนาดนี้แล้ว อย่าว่าแต่เมืองใหญ่ๆ อย่างเหอเน่ยและหนานเยว่เลย

ลู่อิ่งเห็นหลินมั่วอยู่ๆ ลืมตาขึ้นมาก็ตกใจมากเช่นกัน เธอรีบกระโดดลงโซฟาอย่างเฮฮาราวกับเด็กที่ถูกจับได้ว่าทำผิด

ตอนที่เธอกำลังจะหนี หลินมั่วก็อุ้มเธอไว้ทันที

“หนูน้อยใจกล้าไม่เบานะ เดี๋ยวนี้กล้าแกล้งฉันแล้วเหรอเนี่ย! ดูเหมือนว่าไม่สั่งสอนหน่อยไม่ได้แล้ว”

พูดพลางหลินมั่วก็ชูนิ้วขึ้นมา

ลู่อิ่งเองก็นึกอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าของเธอนั้นเปลี่ยนไป เพียงแต่ไม่ว่าเธอจะขัดขืนยังไงก็ไม่สามารถที่จะหลุดพ้นจากหลินมั่วไปได้

“รับมือพลังจั๊กจี้ของฉันเลย!”

เมื่อพูดจบ ภายในห้องก็มีเสียงเฮฮาสนุกดังขึ้นมา

ขณะนั้น เถ้าแก่โรงแรมที่กำลังเดินผ่านหน้าห้องก็ได้ยินเสียงที่ดังออกมาจากในห้อง สีหน้าของเขานั้นราวกับอยากร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตา จากนั้นเขาจึงได้แต่ส่ายหัวและถอนหายใจ

“แม่หญิง ทำไมเธอถึงได้ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้นะ! ความหยิ่งยโสของคนบนเขาอย่างเรามันหายไปไหนกัน!”