หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2666

ตะวันโด่งฟ้า หลินมั่วตื่นขึ้นมายืดเส้นยืดสายอย่างสบายๆ ขยับตัวเล็กน้อยกระดูกและเส้นเอ็นก็ดังก๊อบแก๊บแล้ว

“นานแล้วที่ผมไม่ได้นอนหลับสบายแบบนี้”

เมื่อหันไปมองร่างเล็กๆ ที่อยู่ข้างๆ ยังคงนอนหลับสนิท แสงแดดที่อยู่นอกหน้าต่างกระทบเข้ากับผมสั้นอันนุ่มสลวยของเธอ

“สาวน้อยคนนี้ เมื่อวานได้ไปขโมยของหรือเปล่า”

โดยปกติแล้วร่างเล็กๆ นี้จะตื่นเช้ากว่าตัวเอง

หลินมั่วพึมพำกับตัวเองแล้วเดินเบาๆ ออกจากห้องไป

เขาลงมาถึงห้องโถงชั้นหนึ่งเขาถึงกับประหลาดใจเมื่อพบว่าไท่จื่อกำลังนั่งอยู่หน้าโซฟาเพลิดเพลินกับอาหารเช้าอย่างสบายๆ เขาเห็นหลินมั่วลงมาจึงวางตะเกียบลงพร้อมกับยกมือขึ้นเช็ดปาก

“ลูกพี่ ในที่สุดก็ตื่นแล้ว เมื่อวานผมโทรหาพี่ทั้งคืนแต่ไม่มีใครรับสาย”

ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้านายคนนี้ห้ามผม ผมคงพังประตูไปแล้ว”

ไท่จื่อเหลือบมองเจ้านายที่เคาน์เตอร์ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“เมื่อคืนหลับลึกไปหน่อยนะ เกิดอะไรขึ้น ทำไมมีคราบเลือดบนร่างกายของนาย”

เมื่อพูดไปได้ครึ่งหนึ่ง เขายังไม่ทันได้ถามว่าทำไมไท่จื่อถึงมาที่เหอซาน เขาก็สังเกตเห็นว่าแขนเสื้อและไหล่ของเขามีหยดเลือดอยู่ประปราย

เป็นไปได้ไหมว่าเกิดอุบัติเหตุระหว่างทางขนส่งกระสุน

“คืออย่างนี้ครับ หลังจากที่เราแยกย้ายกันไม่นาน มีข่าวมาจากคุณจ้าวว่าตระกูลข่งกำลังจะจัดการกับพี่

ด้วยเหตุนี้ผมจึงรีบมาที่นี่…”

หลังจากฟังคำอธิบายของไท่จื่อแล้ว หลินมั่วก็รู้สึกว่าก้อนหินที่ห้อยอยู่ในใจตกลงพื้น การที่ไท่จื่อระเบิดท่าเรือตระกูลติงจะเกิดความวุ่นวายมากมาย

ตระกูลจ้าวมีปรมาจารย์ผู้ทรงพลังและองครักษ์พยัคฆาหมื่นกว่าคนถือว่าเป็นหนึ่งในอิทธิพลอันดับต้นๆ ในต้าฉวี แต่พวกเขาก็ยังคงอ่อนแอกว่าตระกูลติงมาก

ในต้าฉวีตระกูลติงเปรียบเสมือนเป็นเจ้าพ่อของต้าฉวีก็ว่าได้ โดยมีอุตสาหกรรมที่ต่อเนื่องและสาขานับไม่ถ้วน

ตอนนี้ไท่จื่อได้ระเบิดท่าเรือของอีกฝ่ายแล้ว เขาได้แหย่รังแตนขนาดใหญ่เข้าแล้ว

แต่เมื่อหลินมั่วมองท่าทางสบายๆ ของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ตระหนักถึงความร้ายแรงของปัญหา

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้หลินมั่วก็แนะนำโดยทันที

“ไท่จื่อ นายกลับไปก่อนดีไหม”

“ลูกพี่ พี่วางใจได้เลย พวกเราสองสหายมีดาบสองเล่มอยู่ด้วยกัน ทั้งต้าฉวีเราไม่ต้องพยายามอะไรหนักเลย

ผมเตรียมอาหารเช้ามาให้พี่แล้ว มากินด้วยกันสิ

หลินมั่วก็พ่ายแพ้ให้กับนิสัยบ้าระห่ำของไท่จื่อ

ในเมื่อไท่จื่อยืนกรานที่จะอยู่ต่อ หลินมั่วจึงทำตามความปรารถนาของเขา

“เอาล่ะ ในเมื่อนายต้องการจะอยู่ก็อยู่ต่อเถอะ แต่ต่อจากนี้ไปนายต้องอยู่ข้างๆ ฉันนะ”

พานหยางอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของเขา แต่ยังไม่มีผู้เชี่ยวชาญระดับปรมาจารย์ออกนั่งบัญชาการรักษาการณ์ หลินมั่วยังคงไม่ไว้วางใจไท่จื่อ

“มันเป็นเรื่องธรรมดาที่น้องชายจะอยู่กับพี่ชายของเขา

อ๋อใช่แล้ว พี่มีคนให้ผมต่อยด้วยไหม พี่ไม่รู้หรอกว่าผมสนุกแค่ไหนเมื่อวานนี้”

“ไอ้ลูกหมานั่นเอาปืนมาจ่อที่หัวของผม”

หลินมั่วเห็นว่าไท่จื่อเริ่มพูดไปเรื่อย เขาจึงจัดการห่อข้าวเช้าไปโดยไม่มอง ลุกขึ้นยืนและเมินเฉยต่อเขา