หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2665

"บึ้มบึ้มบึ้ม"

เสียงระเบิดดังก้องจนแทบจะทำให้หูหนวกได้

ภายใต้แสงไฟที่ลุกโชน คนที่อยู่ฝั่งท่าเรือร่างกายแยกเป็นชิ้นๆ ก่อนที่พวกเขาจะมีเวลากรีดร้อง

หลังจากการระเบิดเสี่ยวเฟยซึ่งอยู่บนพื้นค่อยๆ เกาะยางรถยืนขึ้นอย่างน่ามหัศจรรย์

ที่แท้กระสุนเจาะเข้าช่องท้องของเขา จึงไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต

ไท่จื่อหัวเราะพร้อมกับดุเสี่ยวเฟยเมื่อเห็นเขา ฟื้นคืนชีพจากความตาย

“ไอ้เจ้านี่มันช่างดวงแข็งจริงๆ ”

เสี่ยวเฟยที่อยู่ตรงข้ามเขายิ้มด้วยสีหน้าซีดเซียวแล้วยกนิ้วหัวแม่มือขึ้นมา ดูท่าทางคงภาคภูมิใจมาก ประมาณว่ากำลังโอ้อวดตัวเองอยู่

“สหาย ลุยสิ ฆ่าพวกมันเลย”

หลังจากจัดการมือปืนของท่าเรือที่อยู่บนกำแพงแล้ว คนที่เหลือก็เป็นเพียงพวกอ่อนแอเท่านั้น

ไท่จื่อรีบวิ่งเข้าไปในประตู ทันทีทันใดเขาสามารถกวาดล้างคู่ต่อสู้ของเขาได้ทั้งหมด

ส่วนผู้จัดการคังที่เอะอะก่อนหน้านี้ แม้ว่าเขาจะรอดจากการระเบิด แต่ก็มีเสียงหึ่งๆ ดังอยู่ในหูของเขา

“ลูกพี่ เราเจอไอ้สารเลวนั่นแล้ว”

ด้วยเสียงอุทานจากข้างๆ ผู้จัดการคังรู้สึกเจ็บที่เอวทันที เขาถูกเตะจนลงไปกองอยู่ที่พื้น แถมข้างหน้าก็ยังมีไท่จื่อที่ค่อยๆ เดินเข้ามาพร้อมกับปืนไรเฟิล

“ไอ้แก่ตายยาก เมื่อกี้แกยังตะโกนอย่างหยิ่งผยองอยู่เลย ตอนนี้แกกลับมาร้องเป็นลูกหมาซะแล้ว”

หลังจากพูดจบ ไท่จื่อก็ใช้ปืนกระแทกไปที่จมูกของอีกฝ่ายอย่างสุดแรง

ผู้จัดการคังรู้สึกเจ็บปวดที่เหมือนจะตายพุ่งตรงเข้าสู่สมองของเขา เลือดกำเดาไหลผสมกับน้ำตา แต่ก่อนที่เขาจะตั้งตัวได้ความหนาวเย็นถึงกระดูกก็กัดกร่อนบริเวณหน้าผากของเขา

ดวงตาของผู้จัดการคังหรี่ลงและเหงื่อก็ออกเยอะมาก เขาต้องเปล่งน้ำเสียงสั่นเทาออกมาในขณะที่กำลังเจ็บปวดมาก

“พี่ชาย โปรดเมตตาผมเถอะนะ ท่านเป็นคนมีเมตตาและมีน้ำใจโปรดปล่อยผมไปเถอะนะ

ผมสัญญาว่าจะไม่สร้างความวุ่นวายให้กับท่านในอนาคต และผมจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่”

แต่ทว่าหลังจากที่เขาพูดจบไท่จื่อก็ยังคงรู้สึกเฉยๆ

“ถุย แกกล้าเอาปืนมาชี้ใส่ฉัน ไม่เคยตายหรือไง”

เพียงแค่ระเบิดท่าเรือนี้ให้กลายเป็นกองขี้เถ้า แล้วดูว่านักฆ่าตระกูลข่งจะซ่อนตัวยังไง คู่ควรที่จะเป็นลูกพี่ สมองนี้ช่างมีประโยชน์มาก

ด้วยเหตุนี้คนของไท่จื่อก็เริ่มวางระเบิดตามจุดสำคัญต่างๆ อย่างกระตือรือร้น

แน่นอนว่านักฆ่าตระกูลข่งเห็นการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่นี้ เมื่อเห็นว่าไม่มีทางออก เมื่อพวกเขาเห็นว่าจะไม่มีทางออกจึงรีบวางแผนที่จะฝ่าออกจากท่าเรือ

เพียงแต่ว่าไท่จื่อได้รู้ทันความคิดของพวกเขาแล้ว ทันทีที่นักฆ่าปรากฏตัว ปืนมากกว่าสิบกระบอกก็เล็งมาที่พวกเขา

ไม่ต้องรอคำสั่งจากไท่จื่อ ปัง ปัง ปัง

นักฆ่าให้ความสำคัญกับการซ่อนตัวมาก ในพื้นที่เปิดโล่งเช่นนี้ไม่มีประโยชน์ นักฆ่าหลายคนที่รีบวิ่งออกไปก็ตายภายในพริบตาเดียว

หลังจากจัดการกับคู่ต่อสู้เสร็จแล้ว ไท่จื่อก็เก็บปืนไว้ ปัดหน้าม้าขึ้น และพึมพำอย่างมีความสุข

“มันช่างเร้าใจฉันจริงๆ สิ่งที่คุณปู่อู่พูดไว้นั้นไม่ผิด ต้าฉวีคือสวรรค์ของฉัน

ฮ่าฮ่าฮ่า มีความสุข สหาย ถอนตัว”

ไม่นานหลังจากที่ขบวนรถออกไป เปลวไฟภายในท่าเรือก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

ไท่จื่อไม่รู้ว่าถึงแม้จะมีความสุขจากการระเบิดบริเวณโดยรอบ แต่มันก็ทำให้เกิดความวุ่นวายอย่างรุนแรงในทันที