หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2664

เป็นหนี้ต้องจ่าย เป็นคนร้ายก็ต้องชดใช้กรรม ไท่จื่อเองก็ไม่ต้องการสร้างปัญหายุ่งยากอื่น ๆ แต่จะทำไงได้อีกฝ่ายไม่ให้เกียรติเขาเลย

“ไปให้พ้น นี่คือท่าเรือของตระกูลติง ถ้าเกิดว่าหมาแมวที่ไหนไม่รู้บุกเข้ามาแล้วของหายจะทำยังไง”

ไท่จื่อยักไหล่พร้อมกับทำหน้าบูดบึ้ง

“งั้นหมายความว่าจะไม่คุยกันก่อนใช่ไหม”

“ฉันจะคุยไปทำไม ถ้าแกยังไม่ไสหัวไปให้พ้น ฉันจะเอาลูกกระสุนให้แกกิน”

ผู้จัดการคังหยิบปืนพกออกมาแล้วจ่อไปที่ศีรษะของไท่จื่อ

“บ้า นี่มันบ้าอะไรเนี่ย กล้ามาก่อเรื่องวุ่นวายที่อาณาเขตของตระกูลติงโดยที่ไม่ตักน้ำใส่กะโหลก ชะโงกดูเงาของตัวเองก่อน”

ทันใดนั้นไท่จื่อก็แสยะยิ้มในขณะที่เขารู้สึกถึงความเย็นยะเยือกระหว่างคิ้ว เขาค่อยๆ ยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้คนที่อยู่ด้านหลังใจเย็น

“คุณลุง ผมต้องขอโทษด้วยนะที่มารบกวน”

เมื่อเห็นว่าท่าทียอมจำนนของไท่จื่อ ผู้จัดการคังจึงยอมเก็บปืนพกของเขา

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันนึกว่าจะเป็นคนที่ไม่ธรรมดา ที่ไหนได้ก็แค่ไอ้ขี้ขลาดคนหนึ่งนี่เอง

สหายแยกย้ายกันไปเถอะ เสียเวลาโคตรๆ เลย”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนที่อยู่ภายใต้คำสั่งของเขาก็เริ่มหัวเราะเยาะเช่นกัน

หลังจากที่ไท่จื่อกลับมาที่ขบวนรถแล้ว ลูกน้องก็เดินเข้ามาถามด้วยสีหน้างุนงง

“ลูกพี่ เราจะปล่อยไปอย่างนี้เหรอ”

ตามสไตล์ก่อนหน้านี้ของไท่จื่อเขาคงจะลงมือแล้วถ้าเขาถูกเยาะเย้ย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการมีปืนจ่อไปที่หัวของเขาแบบนี้

“ปล่อยไปงั้นเหรอ ปล่อยไปก็บ้าสิ ตอนแรกฉันก็อยากจะจัดการอย่างสันติ

ในเมื่อพวกมันอยากตาย ฉันก็จะช่วยส่งพวกมันไปตาย กล้าดียังไงถึงชี้ปืนมาที่ฉัน ฆ่าพวกมันให้หมด”

ไท่จื่อตะโกนเสียงดังในประโยคสุดท้าย

เมื่อผู้จัดการคังได้ยินเสียงดังกล่าวก็ตระหนักได้ถึงสถานการณ์ที่ไม่ดี แต่เมื่อเขากำลังจะเอ่ยปากพูดเสียงปืนก็ดังเข้ามาทีละนัดจากด้านหลังเขา

ภายใต้การคุ้มครองจากลูกน้อง ผู้จัดการคังโชคดีที่รอดพ้นจากการยิงรอบแรก สามารถหนีเข้าไปในท่าเรือได้ทัน

เนื่องจากแสงสลัวและลูกกระสุนอันบ้าคลั่งของไท่จื่อ คนของตระกูลติงจึงไม่สังเกตเห็นเขา แต่ภายในสิบวินาทีเขาก็วิ่งเข้าไปถึงตัวของกำแพง

จากมุมนี้เขาสามารถมองเห็นเส้นผมของคู่ต่อสู้ได้ชัดเจน

“ระเบิดพวกแกนี่เแหละ สารเลว”

ไม่รอช้า เขารีบวางวัตถุระเบิดแล้วดึงชนวน ก่อนจะหมอบลงแล้วหนีไปทางขบวนรถ

ในขณะนี้คนของท่าเรือสังเกตเห็นเขา จึงยกปืนเล็งไปที่เขา แล้วปล่อยกระสุนพุ่งออกไป

และคนทิ้งระเบิดที่กำลังจะไปซ่อนตัวอยู่ในบังเกอร์ก็ล้มลงกับพื้นก่อนจะได้โอ้อวด

“เสี่ยวเฟย”

ไท่จื่อมองดูลูกน้องคนเก่งของเขาล้มลงกับพื้น ดวงตาของเขาแดงก่ำทันที จากนั้นก็สะบัดกระบอกปืนแล้วยิงออกไปสองนัด

ศัตรูที่โจมตีเสี่ยวเฟยก็ตกลงมาจากกำแพงเช่นกัน

ในขณะนี้ชนวนของวัตถุระเบิดใต้กำแพงกำลังปะทุ