หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2678

เมืองพานหยาง

หลังจากที่ผ่านการพัฒนามาระยะหนึ่งแล้ว เมืองที่เคยหดหู่ได้ค่อยๆ กลับมาเป็นระเบียบอีกครั้ง

เขาจินไฉ่ บริษัทยาเจียเซิ่งและอุตสาหกรรมอื่นๆ ก็ได้เดินหน้ามาถูกทาง

ภายใต้นามของซ่งจื่อหลาน บริษัทที่เข้ามาร่วมกับอวิ๋นช่วงกรุ๊ปจำนวนมากต่างมาทะยอยตั้งบริษัทในพานหยางตามซ่งจื่อหลาน เรียกได้ว่าพานหยางค่อยๆ เจริญขึ้น

แม้แต่ในเรื่องของการต่อสู้ เฉินจิ้นได้รับคำขอเบิกอาวุธยุทโธปกรณ์ของหลินมั่ว ตอนนี้ทุกอย่างถูกเตรียมการเอาไว้จนหมดแล้ว

เพียงแต่เฉินจิ้นนั้นไม่ดีใจเมื่อเห็นว่าลูกน้องของไท่จื่อเคลื่อนย้ายอาวุธออกจากโกดังอย่างหยาบคาย เขารู้สึกปวดใจเหลือเกิน

“เฮ้อ พวกนายจะหยิบจะวางก็ให้เบามือหน่อย พอแล้ว พอแล้ว นายอย่าจับแรงแบบนั้นสิ

พวกนายเอารถหุ้มเกราะไปจะมีประโยชน์อะไร รถแกตลิ่งนายก็เอาไปด้วยเหรอ

บ้าเอ้ย ยุทธภัณฑ์ที่ใช้ป้องกันพวกนั้นนายจะเอาไปทำอะไร”

ถูกเขาเตือนแบบนี ลูกน้องของไท่จื่อเองก็วางอาวุธในมือลงอย่างประดักประเดิด พวกเขาเพียงแค่หยิบระเบิดแรงสูงขึ้นมาอีกสองลูก

ทั้งหมดนี้แน่นอนว่าอยู่ในสายตาของเฉินจิ้นแต่เขากลับทำอะไรไม่ได้ ในเวลานี้หลินมั่วเองก็ได้โทรมาหาเขา

เมื่อลูกน้องได้ขนอาวุธสองคันรถออกไปอย่างรวดเร็วแล้ว เฉินจิ้นที่ยืนอยู่ที่เดินก็ทำได้แค่ร้องไห้ทั้งไม่มีน้ำตา สายตาของเขามองตามพวกมันอย่างตัดใจไม่ได้

.......

สำนักแพทย์แผนจีนจือหลินถังแห่งเมืองเหอซานนั้นถูกสร้างขึ้นอย่างค่อนข้างเรียบง่าย บวกกับการช่วยเหลือของกลุ่มไท่จื่อ เวลาสั้นๆ เพียงแค่สามวันก็สามารถทำทุกอย่างได้ออกมาเป็นรูปเป็นร่าง

หลินมั่วเองไม่มีเพื่อนที่เหอซาน ดังนั้นเขาเองก็เปิดร้านอย่างเรียบง่าย หลังจากที่จุดประทัดจนคึกคักแล้วก็ไม่จำเป็นต้องให้มีแขกมาเปิดงาน

ของขวัญแสดงความยินดีเพียงอย่างเดียวคือตะกร้าคุกกี้ธัญพืช หมูสามชั้นและซองอั่งเป่าจำนวนสองร้อยหยวนที่เจ้าของโรงแรมไม่เต็มใจให้

“นี่คืออะไร”

ไท่จื่อมองของขวัญแสดงความยินดีบนโต๊ะสามชิ้นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

“พี่ใหญ่ นี่มันไม่น้อยไปหน่อยหรือครับ ให้ลูกน้องของผมไปตกแต่งที่หน้าประตูไหมครับ ซื้อหยกกับทองให้พวกเขาสักหน่อยดีไหมครับ”

เห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความจริงจังของเขาแล้ว เขาไม่ได้ล้อเล่นเลยสักนิด

ไท่จื่อยังทิ้งคำขอโทษและกลับไปเดินหน้าต่อ

“ช่างเป็นคนทางตะวันออกที่หยาบกระด้างจริงๆ”

ปีเตอร์ที่ถูกชนตบเข้าที่ข้อมีข้างที่ถูกชนอย่างรังเกียจราวกับว่าติดเชื้อโรคเข้าสักที่

“ปีเตอร์ นายอย่าโมโหไป พวกเรามาเที่ยวให้สนุกสิคือเรื่องสำคัญที่สุด！”

“ใช่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอแบบนี้ พวกเขาคือสัญลักษณ์ของความไร้มารยาท！”

เพื่อนของเขาที่มีผมสีทองตาสีฟ้าเอ่ยเตือนขึ้น ปีเตอร์มองไท่จื่อแล้วส่งเสียงอย่างไม่พอใจในลำคออย่างเย็นชา ในเวลานี้เสียงประทัดที่ดังอยู่ไม่ไกลก็ได้ดึงดูดคนเข้ามาสองสามคน

“สำนักแพทย์แพนจีนงั้นเหรอ พวกมิจฉาชีพ！”

ด้วยอารมณ์ที่ไม่ยี่หระ ปีเตอร์หยุดฝีเท้าลง จากนั้นจึงเดินเข้าไปชม คิ้วของเขาก็ยิ่งขมวดแน่นขึ้น

เขาเห็นชายหนุ่มในสำนักแพทย์แผนจีนประคองแขนของชายชราด้วยสีหน้าจริงจัง

“คุณลุงครับ โรคนี้สะสมจากการทำงานหนัก ไม่ได้ร้ายแรงอะไร ผมจะจัดยาทาให้ชุดหนึ่งนะครับ โปะเอาไว้สองสามวันก็ดีแล้วล่ะ”