หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2704

หลังจากที่ข่งเซียงเทียนได้ฟังแผนการของมิสเตอร์อู๋แล้ว รอยยิ้มแห่งความดีใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

“วิธีนี้เยี่ยมไปเลย วิธีนี้ดีๆ”

เขายืนยันอย่างหนักแน่นออกมา

อู๋เต้าอี้ยังพูดเสริมด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขว่าทั้งสองตระกูลนี้มีผลประโยชน์ร่วมกัน เพราะอย่างนั้นแล้วศัตรูของตระกูลข่งก็ถือว่าเป็นศัตรูของตระกูลอู๋ด้วย

“เอ้อพี่ เจ้าชายเจียเต๋อเลี่ยอยู่ที่อันหนานไม่ใช่เหรอ ถ้าเกิดอะไรขึ้นคงจะไปขอให้เขามาช่วยได้อยู่”

เมื่อพูดถึงตรงนี้สีหน้าของข่งเซียงเทียนก็ดูลำบากใจขึ้นมาทันที เดิมทีเขาก็เคยคิดแผนนี้ไว้เหมือนกัน มันไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจะทำนะ แต่เขาไม่กล้ามากกว่า

“หลังจากที่เจ้าชายหกเคยได้รับข่าวเกี่ยวกับเขาจินไฉ่ เขาก็ดูจะสนใจมันอย่างมาก

ต่อมาก็มีข่าวว่าหลังจากที่เจ้าชายหกได้พูดคุยเป็นการส่วนตัวกับไทเก๋อและหลินมั่วท่าทีของเขาก็ดูนิ่งไปกับเรื่องนี้”

พออู๋เต้าอี๋ได้ยินอย่างนั้น เขาก็มีสีหน้าที่ดูเปลี่ยนไป

“เพราะอย่างนี้ก่อนหน้านั้นคุณก็เลยให้พวกเราหยุดแผนการสำหรับเมืองพานหยางสินะ?”

“ใช่ เพราะถ้าฉันเดาไม่ผิดบางทีเจ้าชายหกอาจจะทำข้อตกลงบางอย่างกับทางหลินมั่วไปแล้ว”

นี่ก็เลยเป็นหนึ่งเหตุผลที่ทำให้ข่งเซียงเทียนกลัวหลินมั่ว หลายเรื่องราวที่ไม่จำเป็นต้องอธิบาย แต่สังเกตจากการที่เจ้าชายหกมีท่าทีที่เปลี่ยนไป ก็เป็นสัญญาณบอกได้ว่าเขาไม่อยากที่จะแตะต้องหลินมั่ว

“งั้นก็ยากแล้วล่ะ เขามีดีอะไรกันถึงได้เข้าไปใกล้ชิดกับเจ้าชายหกได้”

เมื่ออู๋เต้าอี๋ได้ยินเรื่องราวทั้งหมด สีหน้าของเขาก็ดูหนักใจ หลังจากที่นิ่งเงียบใช้ความคิดอยู่ครู่ใหญ่เขากัดฟันแล้วบอกว่า

“พี่ข่ง งั้นถ้าเป็นอย่างนี้เพื่อที่ป้องกันเรื่องร้ายแรงที่จะเกิดขึ้น เราต้องติดต่อเจินล่าให้ได้

ถ้าหากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ก็จะได้ไปขอความช่วยเหลือจากพวกเขา”

มันเป็นแผนที่ดีมากๆ ที่เราจะได้รับความช่วยเหลือจากเจินล่า เพราะต่อให้หลินมั่วจะเก่งมาจากไหนก็บอกเลยว่าไม่รอดแน่ๆ

และถ้าหากเจ้าชายหกนั้นร่วมมือกันหลินมั่วจริงๆ ทางตระกูลข่งของเขาก็คงต้องเพิ่มขุมกำลังรักษาความปลอดภัยขึ้นอีก 1 ระดับ

แต่ด้วยวิธีที่ดีแบบนี้ ท่านผู้เฒ่าข่งกลับขมวดคิ้วแน่น

ทางหลินมั่วเองได้เตรียมพร้อมแล้ว และครั้งนี้ก็จะใช้เรือรบขนส่งที่ได้ทางตระกูลข่งนั้นได้รับมาทั้งสองลำ

เรื่องเดียวที่ทำให้เขาหมดคำจะพูดก้คือ เรือรบทั้งสองลำนี้ถูกอาเฟยดัดแปลงจนแทบจะจำไม่ได้แล้ว

“ใครก็ได้บอกฉันหน่อยได้มั้ยว่าอาเฟยหมายเลขหนึ่ง อาเฟยหมายเลขสองนั้นหมายถึงอะไร”

หลินมั่วชี้ไปที่เรือรบสีสันสดใสที่จอดอยู่ที่ท่าเรือ

“ฮ่า เพราะลูกพี่ไท่จื่อบอกว่าเรือนี้บรรจุคนได้ไม่เยอะ ไม่สมกับที่เขาจะมาตั้งชื่อให้

ฉันก็คิดว่ายังไงเรือมันก็ต้องมีชื่อ ก็เลยให้ใช้ชื่อของฉันไปแทนแต่ไม่ได้ให้ใช้เท่าไหร่หรอกนะ”

หลินมั่วมองดูรอยยิ้มที่ดูมีความสุขของเขา สีหน้าไม่ได้ดูบ่งบอกถึงความไม่เต็มใจอะไรซักนิดเลย แต่ยังไงก็ตั้งชื่อไปแล้วเปลี่ยนไม่ได้แล้วน่ะ ทำไมถึงไม่ทาสีไม่ด้วยพร้อมกันเลยเล่า

“เฮ้ เราออกเดินทางกันเถอะ”

หลินมั่วถอนหายใจก่อนที่จะเดินไปเข้าในเรือรบลำนั้น