หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2705

ตอนประมาณสี่ทุ่มติงลี่พาคนของเขาไปที่กงไฮ่ และเรือที่อยู่ไม่ไกลจากเรือของเขาก็คือเรือของหรงลี่ที่มีชื่อเสียงแห่งฉวีเหลียน

ในฐานะที่เป็นเรือสำราญที่ดีที่สุดติดหนึ่งในสิบของฉวีเหลียนแน่นอนว่าเรือหรงลี่นั้นมีทั้งหมด 12 ชั้น และสามารถรองรับอาวุธและลูกเรือได้อย่างไม่มีปัญหา

แต่ในตอนนี้รอบๆ เรือนั้นมีเรือยอร์ชหลายลำจอดอยู่ พร้อมกับได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์บนดาดฟ้าเรือ

การรวมตัวกันอย่างยิ่งใหญ่นี้ พวกลูกน้องได้จ้องมองด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

“ลูกพี่ครับ อีกแป็บนึงเราก็ขึ้นเรือได้แล้วมั้ยครับ?”

ลูกน้องต่างมองไปที่ติงลี่อย่างคาดหวัง เมื่อเผชิญหน้ากับเรื่องที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ พวกเราก็อยากจะไปลองดูให้เห็นกับตา

ติงลี่ยิ้มพร้อมกับบอกว่า

“เรือหรงลี่นั้น ตามหลักแล้วตั๋วหนึ่งใบจะเข้าไปได้แค่สองคน แต่งานมันจะเริ่มในวันพรุ่งนี้

วันนี้ฉันจะพาพวกนายเข้าไปดู แต่จำไว้นะ ว่าขึ้นเรือไปแล้วต้องทำตัวดีๆ อย่าทำให้ฉันขายหน้า”

“ครับ ขอบคุณครับพี่ติงลี่ พวกเรารับทราบครับ”

เมื่อเห็นว่าลูกพี่โอเค เหล่าลูกน้องก็ต่างพากันส่งเสียงดีใจ

และทางติงลี่เองก็มาถึงล่วงหน้าก่อน 1 วัน เพื่อเตรียมพร้อมหากมีอะไรเกิดขึ้น ตระกูลข่งนั้นได้ประกาศข่าวออกไปแล้วว่าของรางวัลที่บรรจุอยู่ในกล่องสีดำลึกลับนั้นเป็นสมบัติล้ำค่า

เพราะว่าข่าวนี้มันเลยทำให้ตระกูลที่ร่ำรวยมากมายต่างสนใจที่จะเข้าร่วม

และอีกด้านนึงมันก็เป็นการนัดประลองกันระหว่างติงลี่และหลินมั่วด้วย ตามที่พวกเขาได้ตกลงกันก่อนหน้านี้ ว่าพวกเขาจะประลองกันหลังจากที่การจัดงานนั้นจบลง

ติงลี่เตรียมพร้อมอย่างดีสำหรับเรื่องนี้ สำหรับการต่อสู้แบบตัวต่อตัวเขาเตรียมเรือรบไว้ถึง 4 ลำพร้อมกับอาวุธที่ครบมมือ

หลังจากที่เรือรบใกล้เข้ามา ติงลี่ก็เดินนำลูกน้องว่า 500 ชีวิตขึ้นไปบนเรือ

ในตอนนั้นบนเรือหรงลี่เองมีคนไม่น้อยเดินทางที่มาถึงล่วงหน้าเพื่อหวังที่จะชนะและได้ของรางวัล

“นายน้อยติง”

เมื่อติงลี่หันกลับไปก็เป็นข่งจื่อที่รีบเดินเข้ามา หลังจากได้พักไปสองสามวัน อาการของเขาก็เหมือนว่าจะดีขึ้นจนเกือบหายเป็นปกติแล้ว เหลือแต่ตรงหูและมือขวาของเขาที่ยังคงถูกพันด้วยผ้าพันแผลบางๆ

เขาเดินออกไปข้างหน้า ยกมือขึ้นเตรียมจะตบไปที่หน้าของอีกฝ่าย แต่ในตอนนั้นเองเขาก็โดนอีกฝ่ายสวนกลับด้วยการหยิบมีดออกมา

“พวกสวะ!”

ไม่รอให้ข่งจื่อได้ทันตอบโต้ใดๆ มีดเล่มนั้นก็แทงเข้าที่ตัวของข่งจื่อ และเพื่อไม่ให้ผิดพลาดเขายังแทงซ้ำๆ อีกหลายครั้งก่อนที่จะหยุดมือ

ในห้องรับรองติงลี่รู้สึกหวาดกลัวกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า เขาลุกขึ้นยืนและเดินไปที่มุมห้องพร้อมกับทรุดตัวลง เสียงปืนดังขึ้นรอบๆ เรือหรงลี่

“ลาก่อนนะครับนายน้อยติง”

นักฆ่ามองไปที่ติงลี่พร้อมกับรอยยิ้มอันโหดร้ายบนใบหน้าของเขา

“แกเป็นใครกันแน่”

และคำตอบเดียวจากเขาคือลูกปืนเท่านั้น

การสังหารหมู่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!